Έρχεται κάποιος στη δουλειά να πει ένα και καλά αστείο, και προσθέτει «αλλά δεν θα αρέσει στην Ειρήνη».
Λέω μου αρέσει που λέμε «αυτό δεν θα αρέσει στην Ειρήνη», αντί για «αυτό είναι σεξιστικό».
Μου αρέσει που λέμε «είσαι υπερβολική» αντί για «δεν καταλαβαίνω γιατί η αδικία σε ενοχλεί».
Μου αρέσει που λέμε «δεν μπορούμε πια να κάνουμε ένα αστείο» αντί για «νόμιζα ότι αν το βάφτιζα αστείο, θα είχα το ελεύθερο να πω ό,τι μαλακία να ‘ναι, ανεξαρτήτως αν τη βασίζω σε λάθος δεδομένα, αν διαιωνίζω στερεότυπα λανθασμένα κι αν συμβάλλω στην καταπίεση ατόμων που είναι ήδη καταπιεσμένα. Νόμιζα ότι αν το βάφτιζα αστείο, όλα θα ήταν δικαιολογημένα».
Μου αρέσει που λέμε «αλλά μην αρχίσεις πάλι τα φεμινιστικά σου», αντί να πούμε «με κάνει να νιώθω άσχημα που μου εξηγείς αναλυτικά και υπομονετικά αλλά με μια δόση άβολης πικρίας βασισμένη σε προσωπική εμπειρία, τον λόγο για τον οποίο πρέπει πλέον να αποκτήσω ενσυναίσθηση και να σκέφτομαι πριν ξεστομίσω σεξιστικά αστεία, όταν είσαι παρούσα».
Μου αρέσει που λέμε «είσαι φεμιναζί» αντί για «η διαμαρτυρία σου για τα αστεία που διαιωνίζουν τα στερεότυπα που στο ανώτερο λέβελ του μισογυνισμού, προκαλούν κάθε γυναικοκτονία, για μένα είναι ισοδύναμη με το ολοκαύτωμα».
Μου αρέσει που λέμε «η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας» αντί για «δεν μπορώ να διαχειριστώ το ότι η κοινωνία με έχει ξεπεράσει, και παράλληλα αρνούμαι να εξελιχθώ και επιμένω να καταναλώνω προϊόντα πολιτισμού του παρελθόντος, που κατανοώ, και να παρακολουθώ δημιουργούς που σκέφτονται σαν εμένα και έχουν πια γεράσει».
Ειρήνη Γεωργή 
Πανος said:
Καλησπερα
Θεωρώ πως τα λανθασμένα στερεότυπα που έχουν εδραιωθεί στις μέρες μας δυστυχώς δεν έχουν φύλο, χρώμα, θρησκεία, σεξουαλικες προτιμήσεις κτλ. Νομίζω ότι το μόνο πλέον που ενδιαφέρει είναι να δω τι σκατα κάνει ο διπλανός μου. Αν πονάει περισσότερο από εμένα. Τότε και μόνο τότε εγώ ξεχνάω τον δικό μου πόνο.