Tags
Μιάου
Δίπλα στην εταιρία μου είναι το κτίριο της IBM. Εκεί γύρω κυκλοφορεί ένας αξιαγάπητος χαδιάρης γάτος. Περνάω σήμερα φεύγοντας απ’ τη δουλειά. O security τύπος απ’ έξω με ρωτάει: “Είστε εδώ για την IBM;” Απαντάω: “Όχι, είμαι εδώ για τη γάτα”. Εκείνος: “Α, κάπου εδώ είναι. Ψι ψι ψι…” Ο γάτος εμφανίστηκε.
Μάνα είναι μόνο μία
Γυρνάω σπίτι απ’ τη δουλειά κουρασμένη, βρίσκω ταπεράκι στην κουζίνα από τη μαμά. Πάνω στο ταπεράκι υπάρχει και σημείωμα. Χαμογελάω, σκέφτομαι “τι γλυκό”, να δω τι μου έγραψε η καλή μου η μαμάκα. Πάνω βρίσκονται αναλυτικοί λογαριασμοί των τελευταίων 4 μηνών με το τι τους χρωστάω…
Σατανικό Λέιζερ
Χρειάστηκε να κάνω γυναικολογική επέμβαση όπου μου οξυγονοκόλλησαν κάτι εκεί μέσα με laser. Εκεί λοιπόν που με έχουν μετά, με τις νοσοκόμες, και περιμένουν να ξυπνήσω από τη νάρκωση, πλησιάζει η μία πολύ κοντά και με κοιτάει στο πρόσωπο έντονα. Λέω πάει, έπαθα εγκεφαλικό, στράβωσε η φάτσα μου, δεν ξέρει πώς να μου το πει. Την κοιτάζω με πανικό. Μου λέει “α, μην ανησυχείς, τη σκιά σου κοιτάζω, με πινέλα τη βάζεις;” …Μετά από λίγο, μπαίνει μια άλλη νοσοκόμα μέσα και ρωτάει: “ρε παιδιά, απ’ την κουζίνα είναι αυτό; εσάς σας μυρίζει κάτι καμένο;” Απαντάω: “Μπα, μάλλον εγώ είμαι”. Μου τσίμπησαν το μάγουλο.
Σε θέλω αλλά γράφει το παρκόμετρο
Παρασκευή βράδυ στο chat, μου μιλάει Αγόρι. Συνολική γνωριμία 5 φορές το καλοκαίρι, ούτε καν Αθήνα. Μετά από λίγο, ρωτάει: “Πού μένεις;” Του απαντάω. Εκείνος: “Μάλιστα… γιατί έλεγα να ‘ρθω.” Έκπληξη, σοκ, πανικός. Εξηγώ το κουλό και τρελό του πράγματος και προσθέτω: “…είμαστε και μακριά…” Αγόρι: “Εγώ δεν έχω πρόβλημα να ‘ρθω πάντως, αρκεί να βρω να παρκάρω…” Και εδώ σας θέλω αγαπητοί φίλοι. Και μακάρι αυτό να το διάβαζαν και κάποιοι αρμόδιοι φορείς. Γιατί, βλέπουμε ως πού έχει φτάσει ο Αθηναίος με την κατάσταση του παρκαρίσματος. Δεν τραβιέται πλέον ούτε να πηδήξει αν είναι να μην βρίσκει να παρκάρει. Γιατί και παλιότερα το πρόβλημα όταν ήθελες να πηδήξεις ήταν το πού θα το βάλεις, αλλά τότε δεν μιλούσαμε για το αυτοκίνητο. Πρόκειται για βαθύτατο κοινωνικό πρόβλημα. Κι εγώ, που μέχρι χτες σιχτίριζα τους γονείς που δεν μένουμε κέντρο, τώρα αναθεωρώ. Αν έμενα Μοναστηράκι, θα έμενα εκεί και κυριολεκτικά. Ως καλόγρια. Και, μετά απ’ αυτό, λέω να φτιάξω και μπλουζάκι. Τι σέξι μηνύματα και μαλακίες… Ένα είναι το μήνυμα:
Άνετο Πάρκινγκ
Το δεκάλεπτο δεν κάνει τη διαφορά
Στο eleven, άνθρωπος που ξέρω καλά, επιμένει να φύγουμε μαζί. Προσπαθώ να αρνηθώ γλυκά: “Δεν γίνεται ρε Τάδε μου, έχω και να ξυπνήσω νωρίς”. Αυτός: “Είναι 5 παρά 20, θα είμαστε σπίτι σου στις 5, 6 η ώρα θα έχω φύγει!” Εγώ: “Αλήθεια, δεν γίνεται, όσο δελεαστικό κι αν ακούγεται…” Εκείνος: “Καλά, 6 παρά 10;”
Συνεννόηση του κώλου
Στο Fogg’s, στο Agora πάνω στην Κηφισίας. Χορεύτριες πολύ ελαφρά ντυμένες. Μία απ’ αυτές, (έχει το ίδιο όνομα μ’ εμένα) έχει τρομερά εντυπωσιακά οπίσθια. Είναι λοιπόν πάνω, εγώ την κοιτάζω με δέος. Γύρω μου τα αγόρια της παρέας -που την ξέρουν- δεν δίνουν σημασία. Τους ρωτάω πώς και δεν κοιτάζουν. Γυρνάει ο ένας στο φίλο του “Ρε συ, πόσες φορές έχουμε δει τον κώλο της Ειρήνης;” Ο άλλος γυρνάει και με κοιτάζει προβληματισμένα. Χρειάστηκε να δείξω επάνω.
Είμαι ό,τι δηλώσεις
Σε ανέλπιστη και αναπάντεχη χριστουγεννιάτικη γνωριμία -ενώ έχω βαρεθεί πολύ στο μαγαζί που είμαι- φεύγω από εκεί με τον άνθρωπο που μόλις γνώρισα, για να πάμε δίπλα στο Dybbuk. Μπαίνοντας, μου λέει λίγο διστακτικά “σόρι, αλλά δεν άκουσα καλά το όνομά σου, πες μου ξανά”. Του λέω: “Α, δεν πειράζει, μπορείς να με λες όπως θέλεις”. Το σκέφτεται. “ΟΚ” μου λέει…
…εγώ ξέρω πώς θέλω να σε λέω, αλλά δεν μπορώ να σε συστήσω έτσι στους άλλους…
