Tags
Boutique, ρόμπα, ράφι, τηλέφωνο, Γκάζι, Καρύτση, κώλος, PairiDaeza, sex, why sleep?
Παρασκευή. Οι Θεοί της (πλατείας) Καρύτση ήταν γενναιόδωροι και μοίρασαν απλόχερα την ευλογία τους. Δύο λέξεις: Ξανθό Μούσι (που είναι μια σαφής αναβάθμιση από το σκέτο “μούσι” που συνήθως συναντάμε στην Καρύτση). Κάποια στιγμή, αργότερα, βρίσκομαι στο Why Sleep? στο Γκάζι, με παρέα. (Όχι τη δική μου παρέα, άλλη, την παρέα-αποτέλεσμα της Καρυτσικής Θεϊκής Παρε(α)μβασης. Ενώ χορεύω r’n’b -επιτέλους- και χασκογελάω σε εύθυμη-ημι-μεθυσμένη κατάσταση (πράγμα ανεξήγητο, ήπια συνολικά 3 ποτά όλη τη βραδιά, μπορεί να μην τα ‘χω όλα αλλά σίγουρα συμφέρω) και γενικά περνάω εξαίρετα, ξαφνικά, με τοποθετεί πάνω σε ράφι. Κυριολεκτικά. Σε ράφι που ο κόσμος τοποθετεί ποτά, τσαντάκια, κινητά και τέτοια. Γενικά, είμαι εντυπωσιασμένη από Ξανθό Μούσι γιατί πρέπει να είναι κάπου στα ίδια κιλά με μένα (άντε, ας πω εμένα με παπούτσια), αλλά επιδεικνύει εντυπωσιακές σούπερ-ικανότητες, έπρεπε να ρωτήσω κι αν βλέπει με ακτίνες Χ, τηλεμεταφέρεται, κ.λπ. Τώρα που το σκέφτομαι όμως, πιο μετά ζήτησε να του τρίψω τη μέση γιατί πονούσε, τυχαίο; Χμμμ… *καχύποπτο βλέμμα*)
Είμαι λοιπόν πάνω στο ράφι, κι ενώ μου συμβαίνουν πάρα πολύ ευχάριστα πράγματα, παράλληλα…
…δεν μπορώ να μην αναλογιστώ την ειρωνεία του πράγματος και της ζωής, αφού βρίσκομαι πάνω στο ράφι.
Συγχρόνως, με την άκρη του ματιού μου βλέπω απέναντι το Ροζ Πουκάμισο Γκάζι που με κοιτάζει κι έχει σκάσει στα γέλια. Επίσης, σκέφτομαι “άντε τώρα να σπάσει το ράφι, να σκάσω κάτω και, εκτός από το “ω τι ντροπή”, να ‘χω να πληρώνω και τα σπασμένα. Του ραφιού. (Για το κωλομέρι δεν ανησυχώ ιδιαίτερα, έρχεται με ενσωματωμένο προφυλακτήρα/ αερόσακκο). Και τι να πω στο μάνατζμεντ του Why Sleep?; “Παιδιά, μου έχουν κλέψει τσάντα εδώ, για ένα ράφι θα κάνουμε έτσι;” Θα πουν οι άνθρωποι “Κυρία μου, σ’ αυτό το μαγαζί έχετε αποζημιωθεί με το παραπάνω”. Ε, κι αυτό, δεν μπορώ να το αμφισβητήσω. Ξανθό Μούσι με κατεβάζει απ’ το ράφι εκτός απροόπτου. Το σώσαμε.
Την άλλη μέρα το πρωί (=ουσιαστικά την ίδια μέρα, δηλαδή Σάββατο μεσημέρι), έχω μήνυμα. Από Αγόρι που έχω γνωρίσει σε μαγαζί μια τρελή χειμωνιάτικη βραδιά που είχα πιει πολύ (δεν ξέρω γιατί είχα πιει πολύ, εγώ απλά έπινα όσα έπιναν και οι άλλοι = λάθος). Αγόρι τότε είχε επιμείνει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, αν και δεν υπήρχε περίπτωση για συνέχεια. Να το εξηγήσω αυτό: Αγόρι μου είχε πει ψέματα για την ηλικία του. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν απαραίτητα πολύ κακό. Αλλά σκέψου ποια είμαι και τι κάνω εγώ. Και τώρα βγάλε μερικά χρόνια παραπάνω. Αυτό.
Το τηλέφωνό μου (η συσκευή) για κάποιο λόγο το αγαπάει πολύ αυτό το Αγόρι και όταν δεν το κλειδώνω και κάνει του κεφαλιού του, πάει συχνά να του στείλει μήνυμα ή να το πάρει τηλέφωνο, με δική του πρωτοβουλία. Πάντα το προλαβαίνω. Κι όμως, το Σάββατο, το μήνυμα λέει: “Γεια σ Ειρήνη τι κάνεις; Με ήθελες κάτι χτες; το λέω γιατί με πήρες τηλ.” Πω ρε πούστη μου. Απαντώ: “Συγγνώμη Θανάση μου, για κάποιο λόγο το κινητό μου πάει συνέχεια να σε πάρει τηλ αλλά δεν θέλω να σε σβήσω γιατί σε έχω ως:
Θανάσης Ντροπή Boutique
Κι έχει πλάκα.