Έχω πει πολλά κατά καιρούς για το βιασμό, και δεν έχω τολμήσει να πω αυτό, γιατί φοβάμαι ότι θα με κυνηγήσετε και θα με κατηγορήσετε για μισογυνισμό. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί θεωρώ το βιασμό απολύτως φυσικό.
Μα είναι, ας μην κρυβόμαστε. Ο βιασμός δεν είναι κάτι καινούριο, δεν είναι κάτι που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, συνέβαινε από πάντα και ήταν κάτι αναμενόμενο και φυσικό. Υπάρχουν ένστικτα. Ένστικτα διαιώνισης του είδους. Το αρσενικό έχει αυτό το ένστικτο γραμμένο στο DNA του κι αν ένα θηλυκό αρνηθεί με το καλό, η φύση είχε προνοήσει για να μην εξαφανιστεί το είδος, ώστε να γίνεται κι αλλιώς. Οπότε, το ισχυρό αρσενικό θα ικανοποιήσει την ανάγκη του με το «έτσι θέλω». Απόλυτα φυσικό. Γι’ αυτό οι άντρες έχουν ορμές. Είναι βιολογική ανάγκη, μην γελιόμαστε, το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα είδη, και η φύση όλοι ξέρουμε πως τα πάντα εν σοφία εποίησε.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που διάβασα για μια μικρή αράχνη που ζει στη Μέση Ανατολή, το είδος Stegodyphus lineatus. Τα θηλυκά, λοιπόν, την περίοδο που είναι να αναπαραχθούν, υφαίνουν τον ιστό τους σε κάτι θαμνάκια, και μέσα στον ιστό τοποθετούν κάτι σαν δίσκο που μέσα περιέχει 70-80 αυγά. Τακτοποιεί λοιπόν το δίσκο με τα αυγά η αραχνούλα Stegodyphus lineatus, ας την πούμε Στεγολίνα. Και, κάπου εκεί, μόλις τελειώσει αυτή τη δουλίτσα, τα εντόσθια της αρχίζουν να υγροποιούνται. Η Στεγολίνα παραμένει ψύχραιμη. Περιμένει τα αραχνίδια να εκκολαφθούν και μόλις συμβεί αυτό, τρυπάει το δίσκο για να απελευθερώσει τα γλυκούλια αραχνομωράκια.
Από την υγροποίηση των οργάνων της Στεγολίνας, έχει δημιουργηθεί μπόλικο υγρό στην κοιλίτσα της. Αυτό το άκρως θρεπτικό υγρό των εντοσθίων –σαν μαγειρίτσα- το κάνει επίτηδες εμετούλη για να ταΐσει τα αραχνομωράκια. Καθώς πιέζεται προσπαθώντας να ξεράσει, η διαδικασία της υγροποίησης εντείνεται, και δημιουργείται ακόμα περισσότερο υγρό που πλέον διαρρέει από το στόμα της. Τα λαίμαργα αραχνομωράκια μαζεύονται γύρω από το κεφάλι και το σώμα της για να φάνε. Εκείνη δεν κάνει καμία προσπάθεια να ξεφύγει, ίσα ίσα, αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής της, το δέχεται αδιαμαρτύρητα. Τα μικράκια στο τέλος καταφέρνουν να τρυπήσουν τη μαλακή κοιλίτσα της και να δειπνήσουν στα υγρά, ζεστά και λαχταριστά εντόσθια. Η διαδικασία παίρνει μερικές ώρες -σαν το πασχαλινό τραπέζι- και στο τέλος η γλυκιά μητερούλα ανακηρύσσεται επίσημα νεκρή.
Αυτή η συμπεριφορά πολλών αραχνοειδών που ονομάζεται «μητροφαγία», παρατηρήθηκε τη δεκαετία του 70 από μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής το Γερμανό αραχνολόγο Ernst Kullmann, αλλά πρόσφατα διαλευκάνθηκαν οι πολύπλοκοι μηχανισμοί πίσω από το φυσικό αυτό γεγονός. Η ερευνήτρια Σάλομον έκανε μερικές δηλώσεις για την ανακάλυψη: «Φαίνεται αηδιαστικό αλλά δείχνει τον εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εξέλιξη και η φυσική επιλογή. Είναι απίστευτο ότι αυτή η συμπεριφορά διαμορφώθηκε σαν ο καλύτερος τρόπος για ένα θηλυκό να πετύχει αναπαραγωγική επιτυχία, προσφέροντας το σώμα της στα μικρά της. Μας δείχνει πώς η φύση είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη».
Οι υπόλοιποι ερευνητές της ομάδας δεν ήταν διαθέσιμοι για σχόλια, καθότι πλέον περνούν τις μέρες τους ζωγραφίζοντας εφιάλτες, εσώκλειστοι σε ψυχιατρείο.
Η φύση δεν έφτιαξε τα πάντα με σοφία. Αυτό που μόλις διαβάσαμε είναι το αντίθετο της σοφίας. Εγώ να κάτσω πέντε λεπτά να σκεφτώ, θα σου βρω 10 τρόπους να κάνουν οι αράχνες μωρά, που να είναι 100% λιγότερο βγαλμένοι από ταινία τρόμου. Αυτό είναι χειρότερο από Human Centipede meets Two Girls One Cup. Λίγο παραπάνω να μ’ αφήσεις να κάτσω να σκεφτώ, θα σου φτιάξω αραχνο-αναπαραγωγή La La Land. Ταραντουλάλαλαντ. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις την αναπαραγωγή τόσο φρικτή διαδικασία. Θέλει πολύ διεστραμμένο και τρομακτικό μυαλό για να θεωρείς αυτό το πράγμα «σοφία». Αυτό το πράγμα είναι κυρίως απόδειξη ότι δεν υπάρχει Θεός.
Και αυτό είναι η φύση, αυτό είναι όλο το σύμπαν. Τρελές ραντομιές που δοκιμάστηκαν τυχαία και οι περισσότερες απέτυχαν, αλλά κόντρα σε όλα τα στοιχήματα και τα δεδομένα, κόντρα στην κοινή λογική (και στη βασική ανθρώπινη αξιοπρέπεια), κάποιες δούλεψαν, εξελίχθηκαν και διαιωνίστηκαν.
Το αν κάτι είναι φυσικό, δεν έχει καμία σχέση με το αν είναι καλό ή σωστό. Αυτό λέγεται naturalistic fallacy, στα ελληνικά νατουραλιστική πλάνη. Που σημαίνει το να πιστεύεις ότι επειδή κάτι υπάρχει, θα έπρεπε να υπάρχει.
Κι όμως. Πάρα πολλά πράγματα που υπήρχαν πάντα, είναι τρομερά κακή ιδέα. Από πάντα.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που μπορεί να κρίνει τη φύση.
Κι αν αυτό ακούγεται βαρύγδουπο, έχω να σου πω ότι ακριβώς αυτό έχουμε κάνει ανά τους αιώνες, γι’ αυτό έχουμε πασχίσει να φτιάξουμε κοινωνίες και πολιτισμό. Γιατί κρίναμε ότι η φύση και το να παλεύεις κάθε μέρα για επιβίωση κυνηγώντας νεροβούβαλους στη στέπα, τρέχοντας μην σε φάει το λιοντάρι για ορεκτικό και αποφεύγοντας να σε ροπαλιάζει ή να σε βιάζει ο πιο φουσκωτός της φυλής, δεν είναι ιδανικό σενάριο για να αναπτύξεις τα εσωτερικά σου χαρίσματα όπως η ζωγραφική με εκχύλισμα πορφυρών ανθών και η σύνθεση μελωδίας σε έγχορδο από καύκαλο χελώνας. Θες λίγο ηρεμία για να αφοσιωθείς σ’ όλα αυτά, θες να έχεις καθαρό μυαλό, θες να νιώθεις κομματάκι ασφάλεια.
Η «επιστροφή στη φύση» είναι ελκυστικό κόνσεπτ για δύο είδη ανθρώπων: α) γι’ αυτούς που δεν θα επιβίωναν ούτε μισαωράκι και θα καταβροχθίζονταν από περαστική τίγρη ενώ έψαχναν το θάμνο με τα γκότζι μπέρι χωρίς γλουτένη, και β) για τύπους που πιστεύουν στο «φυσικό προνόμιο» και στο «δίκιο του ισχυρού» και καλό θα ήταν να τους αφήναμε πράγματι ελεύθερους στη φύση μακριά από τον πολιτισμό, χωρίς χάρτη, μαχαίρι και νερό, αφού τους έχουμε δέσει τα μάτια στο δρόμο να μην μπορούν να γυρίσουν πίσω. Τύπους σαν το Θανάση. -Ποιο Θανάση; Θα σου πω.
Για να μπορέσουμε λοιπόν όλοι να ασχοληθούμε με τα κρυμμένα μας ταλέντα και τις εσωτερικές αναζητήσεις αντί για αναζητήσεις τροφής, μαζευτήκανε τρεις νοματαίοι ένα ωραίο πρωί και φτιάξανε πολιτισμό. (Δεν έγινε ακριβώς σε ένα πρωί, αλλά ΟΚ). Και, κάποια στιγμή, ήταν ώρα να μιλήσουν και για το βιασμό.
Και αποφασίζουν όλοι μαζί με συνοπτικές διαδικασίες ότι ο βιασμός είναι κακό πράμα και καλό είναι να μη γίνεται, οπότε ας τον κάνουμε παράνομο για να τον αποφύγουμε. Και πετάγεται ο Θανάσης.
-«Ναι ρε παιδιά, αλλά αφού συμβαίνει και στη φύση, άντρες είμαστε, έχουμε ορμές, τι να κάνουμε;»
Και του απαντάνε: «Ρε Θανάση μη λες μαλακίες, αφού γι’ αυτό μαζευτήκαμε εδώ και τα συμφωνήσαμε, δεν είναι σωστό να βιάζεις, βρες μία που να θέλει, αλλιώς τράβα μια μαλακία να σου περάσει».
-«Μα καμία δε με θέλει» λέει ο Θανάσης, «ενώ είμαι Καλό Παιδί, κι έχω και δικό μου αμάξι με δυο άλογα, άσε που φοράνε και κάτι κοντούς χιτώνες και ξέρεις τι θα μπορούσα να τους κάνω εγώ και δεν το κάνω και δεν το εχτιμάνε;»
-«Ρε συ Θανάση, τα ‘χουμε ξαναπεί, μην είσαι μαλάκας, δεν είσαι καλό παιδί απλά επειδή δεν τις βιάζεις. Και αν δεν σε θέλει, δέξου το, δεν σε θέλει. Πλύσου (γενικά), διάβασε κάνα βιβλίο να ξεστραβωθείς και δοκίμασε με άλλη».
-«Ναι αλλά για τους κοντούς χιτώνες δε λέτε, ούτε για τις φωτογραφίες στο Ινσταγράμμιο, κι αν δεν θέλει να τη βιάσουν τότε γιατί τους φοράει;»
-«Γιατί έτσι γουστάρει ρε Θανάση, εσύ το καλοκαίρι που κυκλοφορείς με το κοντό χιτώνιο και τη ρώγα απέξω, το κάνεις γιατί θες να σε βιάσουν;»
-«Ναι, αλλά μερικές φορές πίνουν και κρασί ανέρωτο και φλερτάρουν, μην μου πείτε ότι ούτε τότε θέλουν!»
-«Ρε Θανάση γαμώ την μπιιιιιπ μου γαμώ, μα τω δωδεκάθεο, τίποτα που κάνει ποτέ καμία δεν είναι γιατί θέλει να τη βιάσουν, ούτε καν γιατί θέλει απαραίτητα να κάνει σεξ, απλά να διασκεδάσει θέλει όπως κι εσύ, και αν της κάνεις τίποτα που δεν θέλει, εύχομαι να σαπίσεις στη φυλακή».
-«Ναι, αλλά γυναίκες είναι, δεν ξέρουμε ποτέ τι θέλουν, μπορεί να λένε ότι δεν θέλουν αλλά τελικά να θέλουν, έτσι δεν είναι;»
-«Κρατάτε με ρε, θα τον σκοτώσω τον καργιόλη, άμα πλησιάσεις ξανά την αδερφή μου ρε, θα σου κόψω τ’ αρχίδια, μ’ ακούς; Ρε μπορούμε να τον πάμε κάπου να τον φάνε τ’ άγρια θηρία; Έλα Θανάση μαχητή μου, έλα να γίνεις παίκτης στο Σαρβάιβορ».
Η φύση δεν «ξέρει καλύτερα». Γιατί τη φύση δεν τη νοιάζει. Τη φύση δεν την ενδιαφέρει τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, τι είναι λάθος και τι σωστό. Η φύση δεν κρίνει. Η φύση τα δοκιμάζει όλα, ποντάρει σε όλα κι ό,τι κάτσει. Η φύση είναι στ’ @ρχίδια της. Ο άνθρωπος είναι που κρίνει. Που αποφασίζει σε τι περιβάλλον θέλει να ζήσει.
Υπάρχει ένα παράσιτο της οικογένειας Mermithidae, νηματωδών σκουληκιών που (για άλλη μια φορά) γαμούν τη ζωή κάποιων ταλαίπωρων αραχνών. Είναι λοιπόν μια αράχνη, ας την πούμε Μπομπ, που κυκλοφορεί αμέριμνη κάνοντας ό,τι κάνουν οι αράχνες. Και, σε κάποια φάση, ο Μπομπ τρώει κάτι που δεν θυμάται πόσες ώρες είχε μείνει εκτός ψυγείου, και λέει «μαλακία, θα με πάει σερπαντίνα». Πράγματι, Μπομπ, έτσι θα σε πάει, αλλά όχι πριν σου συμβούν πολύ χειρότερα.
Γιατί, βλέπεις, στο γεύμα του Μπομπ υπήρχε ένα νεογνό νηματώδες σκουλήκι Mermithid, το οποίο τώρα βρίσκεται μέσα στον Μπομπ, ο οποίος αρχικά έχει μόνο μια ελαφριά δυσπεψία -δεν είναι τίποτα, λέει, θα του περάσει. Αλλά το νεαρό σκουλήκι έχει εγκατασταθεί στο Μπομπ και έχει άλλα σχέδια. Προς το παρόν τρέφεται με τα υγρά του Μπομπ αλλά προχωρά και σε άλλα λαχταριστά κομμάτια του, όπως μύες και αδένες (συμπεριλαμβανομένων και σπερματικών αδένων, μια ευχάριστη συγκυρία που ονομάζεται παρασιτικός ευνουχισμός).
Ο Μπομπ σταδιακά νιώθει όλο και χειρότερα και σιχτιρίζει που δε βρίσκει πουθενά ιμόντιουμ, αλλά δεν πεθαίνει. Όχι. Όταν λέμε θρίλερ, εννοούμε να μην ξανακοιμηθείς ποτέ, όχι μισές δουλειές. Ο Μπομπ σιγά-σιγά καταλήγει εσωτερικά να είναι κυρίως σκουλήκι και ελάχιστα Μπομπ, παρόλο που ακόμα μπορεί να εκτελέσει κάποιες βασικές λειτουργίες, όπως να περπατήσει. Αυτό συμβαίνει για έναν και μόνο λόγο. Διότι ως ξενιστής, έχει μια τελευταία αποστολή: να βρει νερό. Το σκουλήκι Mermithid, στην ελεύθερή του μορφή χρειάζεται να βρίσκεται σε νερό για να ζήσει, και ως παράσιτο έχει τη δυνατότητα να ελέγξει το Μπομπ ώστε να αναζητά απεγνωσμένα το υγρό στοιχείο, νομίζοντας ότι το κάνει με τη θέλησή του. Μόλις το βρει, μπορεί ακόμα και να πάει να περπατήσει μέσα στο νερό, αλλά συνήθως αυτό δεν θα χρειαστεί. Το σκουλήκι διαισθάνεται την ύπαρξη νερού και ως Άλιεν ξεσκίζει ό,τι απέμεινε από το Μπομπ και βγαίνει στο φως, έτοιμο να πλατσουρίσει, αφήνοντας πίσω του το άψυχο κουφάρι. RIP Μπομπ.
Αυτό τον τρόπο επέλεξε η φύση για να ταΐσει ένα σκουλήκι και να το πάει σε μια λακκούβα νερό. Και τη σκηνή Άλιεν-Μπομπ τυγχάνει να την έχω δει σε βίντεο στο γιουτιούμπ. Κι εκεί ήταν που έκατσα και σκέφτηκα σοβαρά τις επιλογές μου στη ζωή και τι με έκανε να φτάσω ως εκεί, πού πήγαν όλα λάθος και αν μπορεί έστω και τώρα, κάτι να διορθωθεί.
Είχα ξεκινήσει, θυμάμαι, με βιντεάκια με γατιά. Όμορφα χνουδωτά γατιά που αγαπιούνται και σου κάνουν «μπουπ» με τη φάτσα τους στη φάτσα σου και απλώνουν το χέρι στο χέρι σου να τα χαϊδέψεις και πλένουν τη φάτσα τους και μπαίνουν σε κουτιά και όλα είναι όπως πρέπει, άκακα και γουργουριστά.
Ξέρεις πώς κάνουν σεξ τα γατιά;
Κι αν δεν ξέρεις, θα μάθεις. Οι γάτες λοιπόν, δεν έχουν ωορρηξία μέχρι αφού πηδηχτούν. Αλλά, μπόνους, μπορούν να μείνουν έγκυες από πολλά διαφορετικά αρσενικά σε μια μόνο γατοφουρνιά. Τι χρειάζεται για να τους έρθει ωορρηξία; Να εκκριθεί μια ορμόνη υπεύθυνη να ξεκινήσει τη διαδικασία. Πώς λειτουργεί όλο αυτό; Είναι πολύ απλό. Το αρσενικό γατοπέος είναι φτιαγμένο σαν συρματόπλεγμα. Έχει μυτερές ακίδες σαν γαντζάκια, που χρησιμεύουν και για να «ξύνουν» τα τοιχώματα του κόλπου από το σπέρμα των άλλων αρσενικών ώστε να υπερισχύσει αυτό που ζευγαρώνει εκείνη τη στιγμή, αλλά και για να διεγείρουν την ορμόνη που προκαλεί την ωορρηξία.
Και, αυτά τα γαντζάκια που ξύνουν εκεί τον κόλπο, δεν πονάνε; Η μητέρα-φύση έχει προνοήσει ώστε να μουδιάζει ή ο κόλπος τους να είναι από ατσάλι ξέρω ‘γω και να μην το νιώθουν; Όχι βέβαια βρε κουτό! Φυσικά και πονάνε και πληγώνονται και υποφέρουν, γι’ αυτό τις δαγκώνουν στο σβέρκο τα αρσενικά όταν ζευγαρώνουν, για να μην μπορούν να ξεφύγουν. Αλλά η αναπαραγωγή λειτουργεί άψογα!
Εμένα αυτή η γνώση χειροτέρεψε την ποιότητα ζωής μου, ειλικρινά. Γιατί οκ, άλλο οι αράχνες, κι άλλο τα γατιά. Τα γατιά είναι σχεδόν άνθρωποι. Τα γατιά είναι καλύτερα από άνθρωποι. Τα γατιά πλένονται.
Δεν θέλω να ξανακούσω κανένα επιχείρημα του κώλου που είναι βασισμένο στη «σοφία της φύσης». Ο άνθρωπος διαφέρει από τα άλλα πλάσματα μόνο και μόνο γιατί μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του. Να υπερβεί τη φύση του. Και από τη στιγμή που ξέρει, οφείλει να το κάνει. Να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο από τη φύση.
Την τύχη του Μπομπ σε κάθε Θανάση.