Tags

, , , , , , , ,

Επειδή ίσως χρειάζεται να ξαναειπωθεί, θέλω να ξέρεις, έχεις δικαίωμα να πεις σκέτο #metoo χωρίς ούτε μια λέξη συμπληρωματική, και σε πιστεύουμε. Έχεις δικαίωμα να πεις «ναι, κακοποιήθηκα κι εγώ» χωρίς ανάλυση ούτε περιγραφή, και σε πιστεύουμε. Έχεις δικαίωμα να πεις την ιστορία, τι συνέβη, πού και πότε, και να περιγράψεις -αν αντέχεις- τη σκηνή, και σε πιστεύουμε.

Η παρενόχληση και οι βιασμοί, που συνειδητοποιήσαμε ή όχι, γιατί ποτέ καμιά δεν έσπευσε ούτε στον εαυτό της να παραδεχτεί πως έχει βιαστεί, είναι η πραγματικότητά μας, σχεδόν καθολική, φρικτά πεζή και καθημερινή. Γι’ αυτό σε πιστεύουμε.

Δεν χρειάζεται να ονοματίσεις τον θύτη για να γίνεις πιστευτή. Σε πιστεύουμε εμείς, και ζητάμε να μας πιστέψεις κι εσύ.

Σέβομαι ό,τι έζησες, από το πιο απαίσιο και φρικτό ως το πιο μικρό, που νόμιζες κι εσύ τετριμμένο και καθημερινό. Σέβομαι το όπως κι αν εκείνη τη στιγμή αντέδρασες, σέβομαι κι δεν μπόρεσες καν να αντιδράσεις, σέβομαι κι αν δεν φώναξες, κι αν δεν πάλεψες, σέβομαι κι αν πάγωσες, σέβομαι κι αν απλώς περίμενες να τελειώσει ο εφιάλτης, σέβομαι κι αν δεν κατάλαβες καλά-καλά τι συνέβαινε, σέβομαι κι αν υπέμεινες το μαρτύριο κι ευχόσουν από μέσα σου να μην είναι αληθινό. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Έχω πάψει πια να ντρέπομαι και να νιώθω ένοχη γι’ αυτό.

Σέβομαι το σοκ, σέβομαι ότι δεν πίστευες ότι σου συνέβαινε αυτό, σέβομαι τα ανάμικτα συναισθήματα προς τα πρώην είδωλα, κι ακόμα περισσότερο την προδοσία από κάποιον που ως τότε γούσταρες, ήθελες, θαύμαζες ή αγαπούσες. Σέβομαι την αηδία προς τον ίδιο σου τον εαυτό, σέβομαι την αμφιβολία, σέβομαι την ανάγκη να πιστέψεις ότι δεν ήταν σημαντικό, σέβομαι ότι θέλησες μέσα στο μυαλό σου να το κουκουλώσεις, να το καταχωνιάσεις, σέβομαι την ανάγκη να σε προστατεύσεις, να το ξεχάσεις και να το ξεπεράσεις.

Σέβομαι τη δεύτερη και την τρίτη απογοήτευση, την ολοκληρωτική σου ακύρωση, όταν το είπες εκεί που ένιωθες εμπιστοσύνη, κι άκουσες «δεν έγινε και τίποτα», «μην το κάνεις ζήτημα», και αναγκάστηκες και πάλι την ανάμνηση να κρύψεις ενώ ματώνει, την ανάμνηση να κάνεις ότι αγνοείς, ενώ ακόμα σε τρώει από μέσα και σε πληγώνει. Σέβομαι κι ότι μπορεί να κατάφερες να μην το σκέφτεσαι καθημερινά, να κατάφερες να μην το αφήνεις τη ζωή σου να καθορίζει πια. Σέβομαι ότι μπορεί να έγινες ολόκληρος άνθρωπος ξανά.

Σέβομαι αν αυτές τις μέρες συνειδητοποίησες ότι ακόμα το τραύμα κουβαλάς, την ανάμνηση που ποτέ δεν έγινε τελείως καλά, όσος καιρός κι αν πέρασε. Ακόμα πονάς. Σέβομαι αν για χρόνια επέμενες να αγνοείς μια πληγή που δεν έκλεισε σωστά. Αλλά τώρα ήρθε η ώρα, και δεν φοβόσουν πια.

Σέβομαι ό,τι κι αν άντεξες να πεις δημόσια, όσο λίγο κι όσο πολύ, χωρίς να χρειάζεται να μου δικαιολογήσεις τον εαυτό σου σε τίποτα, γιατί ξέρω από πριν, ξέρω από μένα, ξέρω κι από εκατοντάδες άλλες, ότι δεν έφταιγες σε τίποτα εσύ.

Ξέρω ότι δεν είχες επιλογή, κι ας λένε ότι πάντα έχεις, δεν έχουν ιδέα πώς είναι να διαλέγεις από δύο, τη μικρότερη καταστροφή. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου πει ότι εσύ το θέλησες, αν σε βάλουν να διαλέξεις ποιο απ’ τα δύο χέρια να σου κόψουν, το αριστερό ή το δεξί. Είναι ψέμα ότι τον έλεγχο τον είχες εσύ. Είναι ψευδαίσθηση αυτών που δεν έχουν καταλάβει και δεν θέλουν. Είναι ψευδαίσθηση ότι μπορείς να παλέψεις και να νικήσεις μόνος, ενάντια στον καταπιεστή.

Σέβομαι το ότι μόνο τώρα βρήκες τη δύναμη να μιλήσεις, τώρα που κάποιες και κάποιοι με προνόμια που δεν είχες τότε εσύ, έκαναν την αρχή και έσπασαν τη σιωπή. Σέβομαι εσένα που υπήρξες θύμα όπως κι εγώ, θα σε σεβόμουν κι αν δεν το είχα ζήσει, γιατί ανθρωπιά είναι να νιώθεις πέρα απ’ αυτό που ‘χεις γνωρίσει, σε σέβομαι χωρίς «αλλά», χωρίς ερώτηση καμιά, και δεν χρειάζεται να μου πεις ποιος, πότε και γιατί.

Ούτως ή άλλως, ξέρω γιατί. Γιατί ως τώρα, αυτοί που έχουν το φταίξιμο, μπορούσαν. Αλλά τώρα αρχίζει μια νέα εποχή.