• ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ?
  • ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ?
  • ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ?
  • Προ-Ιστορία
  • Beauty: Tips, Tricks & Truths
  • ΜΙΛΑ ΜΟΥ…

My Happy Ending

~ true love (ok, sex) stories, by irini georgi

My Happy Ending

Category Archives: 2012

10 τρόποι να την ψήσεις για παρτούζα

24 Monday Dec 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 2 Comments

Tags

Christmas, Dear Santa, Παρτούζα, Χριστούγεννα, orgy, sex, tips

 

Μέσα στο Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα, κοιτάζοντας τα στατιστικά μου, είδα ότι το κυρίαρχο google search που οδήγησε στο My Happy Ending αυτές τις μέρες ήταν το “πώς να την ψήσω για παρτούζα”.

Ο όρος “παρτούζα” συναντάται πολύ συχνά στο μπλογκ μου, παρόλα αυτά όμως, ουσιαστική απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα δεν υπάρχει. Μέρες που ‘ναι, το είδα λίγο σαν Dear Santa letter (γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη) και με διάθεση αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, αποφάσισα να συνεισφέρω στην προσπάθεια του φίλου αναγνώστη.

Φίλε Αναγνώστη, να λοιπόν τι θα έλεγα στη θέση σου:

1) Όσο πιο πολλοί μαζευτούμε, τόσο πιο πολύ θα ζεσταθούμε.

2) Τέτοιο σώμα που έχεις μωρό μου, αμαρτία να μην το μοιράζομαι.

3) Ο Φίλος-Βάγγος που θα ‘ρθει, είναι γυμναστής και ειδικεύεται στο μασάζ.

4) Ο Φίλος-Βάγγος που θα ‘ρθει, λέει ότι έχεις τα πιο ωραία οπίσθια που έχει δει ποτέ.

5) Η Φίλη-Κικίτσα που θα ‘ρθει, είναι λίγο γεματούλα αλλά καλό κορίτσι.

6) Μετά θα μαγειρέψω, θα καθαρίσω όλο το σπίτι και θα κατεβάσω τα σκουπίδια.

7) Μετά θα δούμε μαραθώνιο Vampire Diaries και θα σε ταΐζω σοκολατάκια.

8) Το άλλο ΣΚ θα πάμε να δούμε τη μάνα σου στην Άνω Κωλοπετεινίτσα.

9) Θα σου δώσω την πιστωτική μου και θα σε αμολήσω όλη μέρα στο Mall.

10) Μήπως ξέρεις τι μέγεθος δαχτυλίδι φοράς; απλά έτσι ρωτάω, από περιέργεια…

 

hot chocolate and orgy later

 

happy new year now when does the orgy start

 

girlfriend threesome christmas sex

 

 

Advertisements

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Το κέρατό μου το ταρανδένιο

16 Sunday Dec 2012

Posted by Irini in 2012

≈ Leave a comment

Tags

Christmas, τάρανδος, Αδερφή, Μάνα, Χριστούγεννα, κέρατο

 

Συνέβη πριν 3 χρόνια, αλλά είναι των ημερών. Τέτοιες μέρες λοιπόν, το 2009, Εγώ, Μάνα και Αδερφή βρισκόμαστε στο Ιασώ, σε επίσκεψη σε οικογενειακές φίλες-νέες μαμάδες. Τους πάμε δώρο κάτι χαριτωμένα χριστουγεννιάτικα ζιπουνάκια ταράνδους.

Η Μάνα, με παράπονο, λέει στις κόρες: “δεν θα θέλατε κι εσείς ένα μωράκι να το ντύσετε ταρανδάκι;”

Εγώ, γυρνάω και λέω στην Αδερφή:

Άμα θες, ντύνομαι εγώ.

 

 

 

 

 

Μπάι δε γουέη, η Αδερφή είναι οδοντίατρος…

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Ζήτα μου ό,τι θες

08 Saturday Dec 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 6 Comments

Tags

Dating, προσδοκίες, Αγάπη, άντρες, έρωτας, γυναίκες, Love, men, relationship, romance, sex, True Love, women

Αυτό το κομμάτι είναι από το 2010 αλλά είναι τρομερά επίκαιρο και ταιριάζει τρομερά στη στιγμή.

Μια και φαίνεται ότι μπήκε χειμώνας και είμαι εδώ στο παγωμένο μου σπίτι (προφανώς είναι νωρίς για πετρέλαιο), κουκουλωμένη με fleece κουβέρτες, με τσάι -αλλά χωρίς συμπάθεια- και το μέλλον να διαφαίνεται ψυχρό, σκοτεινό και νεφελώδες, λέω να ανοίξω μια συζήτηση. (Μια και δεν έχω θέρμανση, πιτσίνια και ταινία Disney, που θα έκαναν τη ζωή μου πολύ καλύτερη αυτή τη στιγμή). Ένιγουέι, υπάρχει ένα θέμα που με έχει προβληματίσει. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια περίπου, άπειρος κόσμος που με γνωρίζει -μια και έχω φτάσει σε μια κάποια ηλικία, και ζω ακόμα έτσι όπως ζω- με ρωτάει μα, τελικά, τι θέλω. Όχι αν θέλω ροζ γόβες ή παγκόσμια ειρήνη αλλά τι θέλω από το άλλο φύλο. Τι ψάχνω. Και, μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξη, εκπλήσσονται οι ίδιοι όταν λέω ότι θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου. Για να το ξεκαθαρίσω, εκπλήσσονται όταν λέω ότι θέλω ΕΝΑΝ άνθρωπο δίπλα μου.

Μα καλά, πλάκα κάνετε; Δεν είναι προφανές; Σοβαρά τώρα; Θα εξηγήσω λοιπόν πολύ σύντομα το τι αντιμετωπίζω. Πιθανότατα όχι μόνο εγώ. Υπάρχουν δύο κατηγορίες αντρών που απευθύνονται σ’ εμένα. Η πρώτη, στην ηλικία 20-27, μου μιλάνε για σεξ. Για συγκεκριμένα πράγματα. Που θέλουν να κάνουμε παρέα. Που έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό για το οποίο προορίζονταν. Που κάνουν κάθε διάθεση που μπορεί να είχα να εξαφανίζεται, αφήνοντας πίσω της μια ελαφριά απέχθεια. Και, κάθε φορά, αναγκάζομαι να έχω μια προσωπική αυτοθεραπευτική συνεδρία με τον εαυτό μου, όπου μου κάνω πατ-πατ στην πλάτη και με πείθω ότι σώπα, σώπα, δεν είναι τόσο τραγικός ο κόσμος, παιδιά είναι κι αυτά, νομίζουν ότι επειδή είσαι μεγαλύτερη για κάποιο λόγο…

…ξυπνάς, κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι ιπτάμενα καυλιά.

(Παρόλο που ναι, κυρίες και κύριοι, συνέβη ΚΑΙ αυτό, εδώ).

Μα -σου λέει- για ποιον άλλο λόγο κοιτάς τα 20χρονα; Έλα μου ντε. Μήπως -λέω μήπως- γιατί είναι πιο χαριτωμένα, γιατί χορεύουν ωραία κι έχουν πλάκα; Μήπως γιατί μου αρέσει που με κάνουν να χαχανίζω (=giggling = αγαπημένη λέξη) σαν ηλίθιο; Μήπως γιατί αυτά είναι που βρίσκονται εκεί έξω κι όχι οι 30-και-κάτι που έχουν πάει για ύπνο από νωρίς ή είναι σπίτι με τη Σχέση τους -γιατί βγαίνει όλη η πλέμπα Σάββατο βράδυ- και προτιμούν να κάτσουν στον καναπέ με delivery και ταινία; Μήπως γιατί επίσης δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος “ωριμάζει” αργότερα; Αλλά ότι το μόνο που γίνεται -αν όχι χειρότερος- είναι απλά μια πιο αποκρυσταλλωμένη (άντε, και εξελιγμένη) έκδοση του εαυτού του; Αλλά πότε δηλαδή έγινε ξαφνικά καλό το “αποκρυσταλλωμένο”; Καλό είναι, όταν ήταν καλό απ’ την αρχή. Αλλιώς, πόσους γνωρίζουμε που έχουν πανηλίθιες, στενόμυαλες, παράλογες απόψεις και δεν είναι καν διατεθειμένοι/ ικανοί να τις αλλάξουν; Είναι καλό τώρα αυτό; Επίσης, δεν ακούς και την τόοοση μαλακία “δεν θέλω σχέση” που ακούς απ’ τη δεύτερη κατηγορία. Γιατί δεν υπάρχει και λόγος. Δεν τίθεται θέμα. Καμία υπόσχεση, καμία προσδοκία. Και η προσδοκία είναι η πηγή της δυστυχίας.

Η δεύτερη κατηγορία λοιπόν, (πολύ πιο περιορισμένη), είναι των 27 και άνω. Με το ύφος το κουρασμένο, το βαρύ, το “τα ‘χω δει όλα, τα ‘χω κάνει όλα, τίποτα δεν με εκπλήσσει πια, πού να τρέχεις, δε βαριέσαι… κ.λπ.” Βαρύ κι ασήκωτο. Στην κυριολεξία. Δεν ξεκουνιούνται. Δεν ενθουσιάζονται. Δεν λένε τη μαλακία για τη μαλακία. Δεν βλέπεις τη λάμψη στο βλέμμα. Είχαν μια σοβαρή σχέση, δύο σοβαρές σχέσεις, άντε και τρεις, δεν έχουν ξεπεράσει καμία ή δεν έχουν ξεπεράσει τη μία, ή τέλος πάντων δεν δείχνουν έτοιμοι να τα κάνουν όλα απ’ την αρχή όπως τα έκαναν Τότε. Δεν είναι tabula rasa.

Τις περισσότερες φορές αυτό σημαίνει ότι έχουν “baggage”, δηλαδή ότι έρχονται με “συναισθηματικές αποσκευές” που κουβαλάνε στην πλάτη. (Άσχετα με το πού θα πάει μεταξύ σας η βαλίτσα). Εγώ, μπορεί όταν πηγαίνω διακοπές να μην έχω ιδέα τι είναι το “ταξιδεύω ελαφρά” και να νιώθω μια ανασφάλεια χωρίς τις 216 χρυσές σκιές μου και τα 37 μπικίνι, αλλά, στις σχέσεις, δεν χρειάζεται να κάνω ούτε τσεκ-ιν. Κατευθείαν στο Gate μου κι άντε γεια.

don't bring emotional baggage relationship short trip

Νομίζω πως οι “αποσκευές”, οι οποίες από τη θετική τους πλευρά είναι το “έπαθα κι έμαθα” είναι βασικός λόγος που, πολλοί συνομήλικοι, παρόλο που ισχυρίζονται (και πιστεύουν) το αντίθετο, αποφεύγουν ό,τι δεν μπορούν να ταξινομήσουν και να διαχειριστούν εύκολα. Αποφεύγουν ό,τι απαιτεί (συναισθηματική) επένδυση. Επειδή έπαθαν κι έμαθαν. Και μπορεί και να είναι έτοιμοι για την επόμενη (γκόμενα), αλλά δεν πρόκειται να αφιερώσουν την ενέργεια που αφιέρωσαν Τότε. Δεν θα πέσουν και με τα μούτρα, πού χρόνος, πού όρεξη για τέτοια, έχουμε μεγαλώσει, τι να κάνεις… δουλειά μωρέ… Ναι, αυτοί μου μιλάνε για δουλειά*. Για αποδοχές. Για προοπτικές.

Δεν. Με. Ενδιαφέρει. Η. Δουλειά*. Όταν πρωτογνωρίζω κάποιον, δεν με ενδιαφέρει ούτε η δουλειά, ούτε η ελληνική πραγματικότητα, ούτε το σάπιο σύστημα, ούτε οτιδήποτε “σοβαρό”. Πες μου μαλακίες. Αστείες μαλακίες. Να γελάσουμε. Ό,τι να ‘ναι. Κορόιδεψέ με στην ανάγκη. Για την εμφάνισή μου, στην ανάγκη. Εσύ ποιος/τι είσαι πραγματικά; ΟΚ, ας πούμε ότι είσαι 35, αλλά… τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Σου αρέσει η πίτσα για πρωινό; Ποια ικανότητα σούπερ-ήρωα θα ήθελες να είχες; Άρχοντας των Δαχτυλιδιών ή Χάρι Πότερ; Πες μου να κοιτάξω εκεί. Κλέψε μου μια πατάτα τηγανιτή. Πάρ’ τες όλες, δεν τρώω. Δώσε μου τη ντομάτα σου. Κοίτα με. Σου χαμογελάω. Σαν να είμαστε 15. Το ξέρεις; μ’ αρέσεις. Και πίστεψέ με.

Φίλος 35+ σχολιάζει λέγοντας ότι ίσως πρέπει να αλλάξω τα κριτήρια ηλικίας και εμφάνισης. Απαντώ: “Μα δεν επιλέγω εγώ, εκείνοι επιλέγουν. (Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη κατάρα τού να είσαι κορίτσι, κάθεσαι και περιμένεις σαν τον μαλάκα να σε διαλέξουν). Και, εννοείται ότι ΑΛΛΑ είναι τα κριτήριά μου. Η ηλικία και η εμφάνιση μού είναι αδιάφορα, αν υπάρχουν τα άλλα. Αυτό που μάλλον μπερδεύει (αναφέρομαι στην εικόνα μου προς τα έξω) είναι ότι, όπως μπορούν συνήθως τα αγοράκια, μπορώ κι εγώ να διαχωρίσω το παιχνίδι από το Ωραίο, το Μεγάλο, το Αληθινό. Αλλά οι Ολυμπιακοί είναι κάθε 4 χρόνια.

Εν τω μεταξύ, να μην παίξουμε καθόλου;”

*(Σημειώνω ότι όλα αυτά ήταν προ κρίσης. Τώρα, ποια δουλειά; όποιος έχει δουλειά δεν το λέει παραέξω για να μην τον πιάσει το κακό μάτι).

Ε, ΟΚ, υπάρχει κι αυτό...

Αυτό είναι για το “η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία”…

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Diablo, μέρος 3ο: Ύπαγε οπίσω μου Σατανά

04 Tuesday Dec 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 5 Comments

Tags

Dating, facebook, Αγάπη, Δίδυμος, Τον Πούλο, έρωτας, εργένης, κοντοί, Love, sex

Στα 2 προηγούμενα ποστς, έλεγα για το Διαβολικό Δίδυμο. Θα πω κι εδώ πως ό,τι βλέπεις μέσα σε αγκύλες, δηλαδή έτσι: [Μπλα μπλα μπλα], είναι οι δικές μου σκέψεις πάνω στις φεϊσμπουκικές μας συζητήσεις.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, όπου με ρωτάει γιατί μπλοκάρω μαζί του, αναφέρεται και η αμηχανία μας στο σεξ.

Εγώ: «με μπλοκάρει η ΟΛΗ μας συνύπαρξη. Δεν μιλάω μόνο για το σεξ αλλά αναγκαστικά συμβαίνει ΚΑΙ στο σεξ. Πάρα πολύ λίγες στιγμές είμαι άνετα μαζί σου…»

Εγώ (συνεχίζω): «…νομίζω ότι το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές, δεν βγαίνει τελείως νόημα. Είναι κρίμα, γιατί θεωρητικά θα μπορούσαμε να περνάμε εκπληκτικά, αλλά είμαστε κάθε φορά στο “ΟΚ αλλά κάτι λείπει/φταίει”. Είναι αυτό το ευγενικό αλλά ψυχρό και απόμακρο, το πνευματώδες αλλά απρόσωπο, το ότι δεν γελάμε μαζί αλλά απλά ανταλλάσσουμε εξυπνάδες κατά 90%. Λογικό δεν σου φαίνεται;»

Διαβολικός Δίδυμος: «ναι ΟΚ… σε αρκετά κάπως έτσι είναι. το θέμα είναι πως δεν καταλαβαίνω ΓΙΑΤΙ είμαστε έτσι. δεν νιώθω ανταγωνιστικά μαζί σου. Ούτε προσπαθώ να σου δείξω “τι έξυπνος είμαι”».

Εγώ: «ούτε εγώ νιώθω έτσι… αλλά αν βγάλω το σεξ απ’ τη μέση, αυτό που με κάνεις να νιώθω γενικά είναι ότι με αντιπαθείς και δεν θες να μου δώσεις ούτε μισό εκατοστό οικειότητας.» [Το “νιώθω ότι παρόλο που με γουστάρεις, με αντιπαθείς” το έχουμε πει ο ένας στον άλλον ξανά, και όντως αυτή είναι συχνά η αίσθηση].

Διαβολικός Δίδυμος: «αυτό είναι δικό σου θέμα. Γιατί δεν “σε αντιπαθώ”»

Εγώ: «είναι και δικό σου, εφόσον με κάνεις να αισθάνομαι έτσι. Δεν μου συμβαίνει με άλλους ανθρώπους. Αν είσαι αυτά που περιέγραψα λίγο παραπάνω, δεν είναι και παράλογο».

Διαβολικός Δίδυμος: «Αυτά; “απρόσωπο, πνευματώδη κλπ;”»

Εγώ: «Ναι. Όλα τα αντίθετα του “γλυκός”»

Διαβολικός Δίδυμος: «μάλιστα. Γενικώς ακούω αρκετά… πρωτότυπα από εσένα -όχι πως [οι άλλοι] με περιγράφουν πάντα, σαν… γλυκούλι ή με παρόμοια επίθετα. Αλλά εσύ τους δίνεις μια χροιά… σχεδόν κρύα όταν με περιγράφεις. Σαν να με αντιπαθείς.»

Εγώ: «touché» [=ωραίο το αστειάκι σου, το εκτίμησα].

Αλλά, φίλε μου, ΔΕΝ μένω εκεί. Με την ατρόμητη, θαρραλέα και εκτυφλωτικά αστραφτερή ειλικρίνεια που τα τελευταία χρόνια με διακατέχει, συνεχίζω ακάθεκτη…

Εγώ: «Κοίτα, παρόλο που το όλο πράγμα είναι άξιο προβληματισμού [η αμηχανία και η “δυσκολία”, παρόλο που υπάρχει χημεία]  …μπορώ να πω ότι αυτή η κατάσταση [του εκνευρισμού και της μη-εκπλήρωσης των συναισθηματικών αναγκών] …με εξυπηρετεί. Αν δεν υπήρχε και αν περνούσαμε πολύ ωραία και γελούσαμε και με έκανες να χαχανίζω [=το νόημα της ζωής] …και μετά δεν μου μιλούσες για 3 εβδομάδες [την τελευταία φορά που τον είχα δει ήταν ακριβώς 3 εβδομάδες πριν απ’ αυτή τη συζήτηση και μάλιστα είχαμε περάσει και ωραία] …θα με κατέστρεφε.»

Διαβολικός Δίδυμος απαντά:

Μάλιστα

Αυτό μόνο, τέλος. Όχι απλά τέλος πρότασης, αλλά τέλος συζήτησης και τέλος επικοινωνίας, γενικά. Του στέλνω μια εβδομάδα μετά κάτι ακίνδυνο για να καταλάβει ότι δεν υφίσταται θέμα, αλλά κι αυτό πάει άπατο (ή είχε γκόμενα σπίτι). Επικοινωνία μηδέν, για πάνω από μήνα. Αν δεν είχα συναίσθηση του τι είχα και τι έχασα, δηλαδή τίποτα + τίποτα, αυτό το «μάλιστα» θα είχε πονέσει. Στο παρελθόν, έχοντας ακούσει αντίστοιχα «μάλιστα», έχω ρίξει μαύρο δάκρυ απόρριψης, η αυτοπεποίθησή μου έχει συντριπτεί, η πτωχή μου καρδιά έχει υποστεί βαθιά τραύματα και το πτωχό μου το ψυγείο έχει υποστεί βαριά πλήγματα. Γιατί, βέβαια, το Άπιαστο πάντα ασκούσε μοιραία έλξη στις αθώες, ρομαντικές κορασίδες -πιθανότατα και στους αθώους ρομαντικούς κορασίδους, αλλά δεν το κόβω.

Απλά Μαθήματα Γυναικείας Αυτοάμυνας. Δεν θα προλάβει να πει ούτε “μάλιστα”.

Όχι ότι σταμάτησα ποτέ να είμαι αθώα ή ρομαντική. Όχι βέβαια. Η ελπίδα θα επιζήσει και μετά την κατσαρίδα, νομίζω ότι στο ‘χω πει. Αλλά, μια και έλεγα και πιο πριν ότι αυτή η ιστορία είναι γραμμένη ΓΙΑ ΣΕΝΑ, θα μοιραστώ μαζί σου αυτό που εγώ, εδώ και κάποιο καιρό, έχω αποφασίσει να κάνω ψυχρά, υπολογιστικά και αδίστακτα: Να πνίξω 2 ιδέες με τα ίδια μου τα χέρια:

1)    Την αυταπάτη: Κατά το «μην είσαι μαλάκας, δεν το θες αυτό γιατί είναι προφανές ότι δεν είναι Αυτό. Ό,τι και να δημιούργησες στο μυαλό σου, όσο κι αν έψαξες να βρεις κοινά και συνδέσεις, όσο κι αν λες «μα θα ήμουν τέλεια γι’ αυτόν», είσαι ΜΟΝΗ σου. Σταμάτα να χτίζεις κάστρα στην *κινούμενη* άμμο. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Μόνο μισά λόγια και ακόμα πιο μισές πράξεις. Όσο και να θες να κάνεις τον εαυτό σου να πιστέψει ότι αυτό –που νομίζεις ότι ζεις- είναι Αυτό, μπάζει από παντού. Δεν το βλέπεις; Μπάζο, ε Μπάζο;»

2)    Το συμβιβασμό: Κατά το «μην είσαι μαλάκας, το ξέρεις πως αν δεν έχεις Αυτό, καλύτερα να μην έχεις τίποτα. Όπως λέει και Κάποιος Που Δεν Θυμάμαι: “Η μεγαλύτερη μοναξιά είναι να νιώθεις μόνος ενώ έχεις κάποιον δίπλα σου”. Αν δεν είναι Αυτό κι εσύ επιμείνεις και κάτσεις εκεί ντε και καλά, θα είσαι δυστυχισμένη. Έχεις υπάρξει εκεί, δεν θυμάσαι; Πόσες φορές θες να μάθεις απ’ τα λάθη σου για να το εμπεδώσεις; Σκέψου τα βράδια που έκλαιγες σιωπηλά δίπλα του στο κρεβάτι, να μην σ’ ακούσει, γιατί κάτι έλειπε. Σκέψου, απ’ την άλλη, τι ωραία που είναι να ζεις στο ροζ σπίτι σου, να βλέπεις Mtv, να μαγειρεύεις στις 3 το πρωί, να κοιμάσαι με την ανατολή και κανένας να μην ροχαλίζει… Γιατί να θες να το αλλάξεις αυτό με τίποτα άλλο εκτός απ’ Αυτό;

Από προσωπική εμπειρία και βαθιά επίγνωση της βλακείας μου, εγώ στη ζωή μου έχω αποδείξει ότι είμαι πολύ επιρρεπής στην εξιδανίκευση και συνεπώς στην αυταπάτη. Ναι, παρόλο που ακριβώς από πάνω ανέφερα το συμβιβασμό, στη δική μου ζωή (ως τώρα), δεν κρατάει για πολύ. Μόλις το συνειδητοποιήσω ότι αυτό που ζω είναι συμβιβασμός, την κάνω με συνοπτικές διαδικασίες (παρόλο που μέχρι να το συνειδητοποιήσω, μπορώ να ζω στην αυταπάτη για χρόνια). O καθένας μας, βέβαια, είναι διαφορετικός. Εσύ ξέρεις ποιο είναι το δικό σου αδύνατο σημείο. (Και, τουλάχιστον, ας έχεις συναίσθηση του τι κάνεις και γιατί).

Εγώ, λοιπόν, έχοντας πλήρη συναίσθηση της δήλωσης που έκανα στο Διαβολικό Δίδυμο σε συνδυασμό με τις δικές του γενικότερες δηλώσεις (που μόνο συμφωνητικό ότι «για οιαδήποτε συναισθηματική εμπλοκή δεν φέρει καμία ευθύνη» δεν με έβαλε να υπογράψω), δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο γέλιο μου πρόσφερε αυτό το «μάλιστα». Άρχισα μάλιστα να το χρησιμοποιώ σαν απάντηση σε κάθε πιθανή ιδέα που μου ακούγεται φρικαλέα. Θέλει και το ανάλογο ύφος, πρώτα σαν να προηγείται ένα μικρό «χμμμ…» αλλά μετά με μια ψυχρότητα οριστική και αμετάκλητη. Παραθέτω προσωπικά παραδείγματα χρήσης, αλλά δοκίμασέ το κι εσύ με προτάσεις που σου ακούγονται εξίσου ανατριχιαστικά τρομακτικές και φρικαλέες:

1) Random Ανθρώπινο Πλάσμα: «Ειρήνη, κανονίζουμε να πάμε στο βουνό για κάμπινγκ στα χιόνια, και είσαι καλεσμένη!»

Εγώ: «μάλιστα»

2) Random Ανθρώπινο Πλάσμα: «Ειρήνη, οι τουαλέτες είναι δεξιά, δεν έχει σαπούνι ούτε χαρτί και το καζανάκι δεν λειτουργεί, αλλά είναι ελεύθερες!»

Εγώ: «μάλιστα»

3) Random Ανθρώπινο Πλάσμα: «Ειρήνη, απόψε έχει βραδιά ποίησης και νορβηγικού κινηματογράφου στο Τάδε κοκτεϊλάδικο -σε περιμένουμε!»

Εγώ: «μάλιστα».

Ε μα διάολε, κάποια στιγμή πρέπει να πεις κι εσύ “μάλιστα” και να σηκωθείς να φύγεις.  Άστο(ν) να πάει στο διάολο…

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Diablo, μέρος 2ο: Διδυμό-τυχο μπλουζ

26 Monday Nov 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 5 Comments

Tags

Dating, facebook, Αγάπη, Δίδυμος, Τον Πούλο, έρωτας, κοντοί, Love, sex

Συνέχεια από εδώ.

Έχω δηλώσει στο παρελθόν ότι το να διατηρώ σχέσεις μόνο για σεξ με συνομήλικους (χοντρικά μιλάμε τώρα, δηλαδή με αγόρια από 30 και πάνω), με τους οποίους μάλιστα μπορώ να ανταλλάξω και δυο κουβέντες, μου φαίνεται απείρως καταθλιπτικό. (Το έχω δηλώσει σε αυτό το πολύ διορατικό κείμενο, εδώ). Δεν έχει ούτε την πλάκα που έχει με τα αγόρια των 20-25 που είναι χαριτωμένα και με κάνουν να γελάω, δεν έχει ούτε κάτι πιο ουσιαστικό, ούτε επικοινωνία, ούτε μέλλον, μόνο μια θλίψη, μια ματαιότητα, ένα «τι κρίμα» και τσαλακωμένα σεντόνια. Για Διαβολικό Δίδυμο αποφασίζω να κάνω μια εξαίρεση, γιατί η προσωπικότητα και η συμπεριφορά του δεν με αφήνουν -όσο και να είμαι επιρρεπής- να τον δω κοριτσίστικα και ρομαντικά. Όχι ότι περνάει και δεν ακουμπάει, αλλά δεν με διαλύει κιόλας. Οπότε, αποφασίζω να διατηρήσω τη γνωριμία μας προς το παρόν, γιατί 1) φιλάει ωραία 2) το πάρε-δώσε περιλαμβάνει ψιλοπειραχτικές (που μ’ αρέσει) συζητήσεις στο facebook 3) τα «ραντεβού» δεν είναι σκέτο σεξ αλλά βγαίνουμε πρώτα για ποτό και συζήτηση και 4) φιλάει ωραία. Για όλους αυτούς τους λόγους, πάει στο διάολο. Το δικαιολογώ στον εαυτό μου σαν τουριστική-επιμορφωτική εμπειρία, βλέπε:

Πολιτιστική βραδιά αφιερωμένη στη σύγχρονη ποίηση – σερβίρονται κοκτέιλ και ολίγον σεξ.

Πάλι δειγματοληπτικά, να μερικές συζητήσεις μας στο facebook. Ναι, είμαι παρανοϊκή, αλλά ορκίζομαι ότι σχετίζονται με την υπόθεση. Ό,τι βλέπεις μέσα σε αγκύλες, δηλαδή έτσι: [Μπλα μπλα μπλα], είναι οι σκέψεις μου πάνω στους διαλόγους.

Εγώ: «εσύ κάνεις τον εαυτό σου να φαίνεται σοβαρός, απόμακρος, ελιτίστικος, κουλτουριάρης και ξαναλέω σοβαρός, γιατί θα μπορούσες να συνδυάζεις τα παραπάνω με ελαφρότητα και θα ήταν πιο “εύκολο”». [=το πάρε-δώσε μεταξύ μας].

Διαβολικός Δίδυμος: «Δεν νομίζω πως είμαι κανένας βαρετά σοβαρός… Εκτός αν έδωσα αυτή την αίσθηση».

Εγώ: «όχι, δεν είσαι, γιατί είσαι όμορφος. Αν δεν ήσουν, φίλε μου, γάμα τα». [Αστειάκι για να ελαφρύνω τη διάθεση γιατί μάλλον εγώ φαίνομαι βαρετή και κλαψομούνα].

Άλλη φορά, κάτι λέω ότι θέλω πρώτα ένα ποτό, έστω και σπίτι, ώστε να νιώσω άνετα, να συνηθίσω λίγο στην ιδέα και να καταφέρω να συνυπάρξω μαζί του, γιατί είναι κάπως «τρομακτικός». [Εννοώ ότι με κάνει να νιώθω τόσο άβολα που έχω σκεφτεί να παίρνω μαζί μου φλασκί με ουίσκι στην τσάντα και να κατεβάζω γουλιές κρυφά λέγοντας και καλά ότι πάω τουαλέτα. Αμέσως μετά είναι οι γαργάρες με κολώνια].

Διαβολικός Δίδυμος: «τι σε τρομάζει;»

Εγώ: «Πρόχειρα: είσαι ευγενικός, εξυπηρετικός και με καλούς τρόπους χωρίς να είσαι γλυκός. Κατανοείς και χρησιμοποιείς το χιούμορ χωρίς να γελάς.» [Πράγματι, για να τον κάνω να γελάσει πρέπει να κάνω τούμπες με στολή ρινόκερου ντυμένου Μαντόνα –μην πεις μαλακία- αλλά ΚΑΙ τάμα στον Άγιο Ραφαήλ].

1η Μαρτίου 2012. Διαβολικός Δίδυμος: «καλή Άνοιξη»

Εγώ: «άντε ν’ ανθίσουμε»

Διαβολικός Δίδυμος: «αμήν… στήμονες – σέπαλα – πέταλα… όλα… με γύρη ολόγυρα…»

Εγώ: «και νέκταρ να κυλά μέσα μας, να μαγευτούν οι μέλισσες, να ‘ρθουν να το τρυγήσουν.»

Διαβολικός Δίδυμος: «ΟΚ… καβλώστε μαζί μας – βουκολικά»

Και πάλι καλά που απάντησε με αστείο, γιατί την ώρα που έλεγα αυτές τις παπαριές ένιωθα ακριβώς έτσι:

αλλά στο ανάποδο.

Στο ανάποδο, γιατί, να σκεφτείς, εγώ ούτε καν θέλω ντε και καλά να γαμήσω. Οπότε μιλάμε για την κοριτσίστικη βερσιόν:

Τι κάνω ο μαλάκας για να μην θέλει απλά και μόνο να με γαμήσει.

Λίγο πριν το καλοκαίρι 2012, Διαβολικός Δίδυμος κάνει μια θεωρητική απόπειρα να μου δώσει να αναλάβω ένα κομμάτι κειμενογραφικής-μεταφραστικής δουλειάς που είχε, πράγμα το οποίο έμεινε μόνο στη θεωρία γιατί όταν έπρεπε να κανονιστούν οι λεπτομέρειες για να μου δώσει τη δουλειά ήταν άφαντος, άργησε υπερβολικά και τελικά το θυμήθηκε πολύ αργά. (Φίλε, άστο, κατεβαίνω Βατερά). Τον προειδοποιώ από πριν ότι άλλο είναι το πάρε-δώσε μεταξύ μας, που είναι σκέτο «το απλό», δηλαδή ραντεβου-σεξουαλικό, κι άλλο η δουλειά. Δεν γίνεται εκεί να είναι αναξιόπιστος. Με διαβεβαιώνει ενδιάμεσα ότι δεν θα είναι, αλλά, όπως είπα, στο τέλος το πράγμα ναυαγεί. Κάπου σ’ όλα αυτά μου λέει ΤΟ κουλό:

Διαβολικός Δίδυμος: «Θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη, γενικότερα. Και στις προθέσεις μου, και σε αυτά που σου λέω. Αβλεψίες ή λάθη που γίνονται δεν είναι ούτε αποτέλεσμα αδιαφορίας, ούτε γαϊδουριάς – και σίγουρα δεν είναι εσκεμμένα.»

Λέει και κάτι άλλα και απαντάω σε όλα, συμπεριλαμβάνοντας αυτό:

Εγώ: «το “θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη” είναι ωραίο αλλά κουτό, δεν το σχολιάζω καν». [Ε ναι. Το «θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη» το λένε κάτι κατά συρροήν δολοφόνοι για να καθησυχάσουν τα οσονούπω θύματά τους και να τα πείσουν να τους ακολουθήσουν ήσυχα στον τόπο του σφαξίματος. (Επίσης, το έλεγε και ο Άχρηστος Παλιοκαργιόλης. Αϊ ρεστ μάι κέις)].

Σε φάσεις, το πράγμα γίνεται και πιο πολύπλοκο:

Διαβολικός Δίδυμος: «Υπάρχει λόγος που δεν αφήνεσαι μαζί μου; ή εγώ το νομίζω απλώς;»

Εγώ: «Δηλαδή αυτό που βλέπω εγώ από σένα είναι το “αφημένο”? …και ενώ μερικές φορές αφήνομαι, άλλες φορές νιώθω ότι είμαι στο γυναικολόγο για τεστ ΠΑΠ». [Είναι αυτό που έλεγα ότι πού και πού μόνη μου λέω και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα –παρόλο που κανείς δεν γελάει. Γενικότερα, η απάντηση σ’ αυτό που με ρωτάει είναι το ότι όταν γνωρίζεις ότι δεν σε παίρνει να αφεθείς, υπάρχει ένας στοιχειώδης μηχανισμός άμυνας που δεν σε αφήνει να αφεθείς].

Άλλη φορά, ατάκα-κορυφή:

Διαβολικός Δίδυμος: «άσε με να σε κακομάθω… *σε έναν βαθμό*… δεν είναι κακό»

[Προφανώς, εγώ έβαλα εκεί τα αστεράκια. Αλλά… «ΣΕ ΕΝΑΝ ΒΑΘΜΟ»; Όπα ρε φίλε, πώς αφήνεσαι τόσο, θα εκτεθείς.]

Έχει και συνέχεια. Κάτι λέω εγώ με σεξουαλικό υπονοούμενο. Αυτός απαντά:

Διαβολικός Δίδυμος: «Εκμεταλλεύτρια…για το κορμί μου με θέλεις μόνο…»

Εγώ: «Δίνεις και κάτι άλλο;»

Διαβολικός Δίδυμος: «Ζήτησες κάτι;»

Εγώ: «δεν έλαβα το memo» [εννοώ το memo (=notification) ότι μπορούσα να ζητήσω κάτι].

Διαβολικός Δίδυμος: «πώς το θέλεις;»

Εγώ: «το κορμί σου ή το memo?» [ε ναι, είμαι παλιά καραβάνα, σιγά μην κάνω το λάθος να πάω να βγάλω αυθαίρετα δικά μου συμπεράσματα].

Διαβολικός Δίδυμος: «ξεκίνα από το memo…»

Εγώ: «μια ματιά σου μόνο φτάνει…» [πάλι λέω μια παπαριά ως παλιά καραβάνα, αλλά, εννοείται ότι αυτή είναι η γνωστή μέθοδος του «ισχύει ΚΑΙ σαν πλάκα, ισχύει ΚΑΙ στα σοβαρά» -θα μπορούσε, δηλαδή, θεωρητικά].

Διαβολικός Δίδυμος: «Ναι, σε πίστεψα»

Εγώ: «αμοιβαίο» [για την ιστορία περί memo]

Διαβολικός Δίδυμος: «δεν είπα κάτι για να με πιστέψεις ή όχι…»

Εγώ: «πράγματι». [Εκεί είναι που η έκφρασή μου, από χαριεντίζουσα γίνεται σοβαρή. Πράγματι, δεν έχει πει τίποτα, απλά έχει πει διάφορες παπαριές οι οποίες θα μπορούσαν να εκληφθούν από μια απρόσεκτη ενθουσιασμένη ύπαρξη ως τεκμήρια ότι ο εν λόγω Δίδυμος όχι μόνο επιζητά κάτι παραπάνω από «το απλό» ο ίδιος, αλλά της ζητά (της Απρόσεκτης Ενθουσιασμένης Ύπαρξης) και να του το ζητήσει. Με λίγα λόγια, στη θέση μου, άλλη θα έπαιρνε τηλέφωνο μοδίστρα που έχει φήμη τεχνίτρας στο κέντημα με σατέν και σβαρόφσκι].

Διαβολικός Δίδυμος: «ανέλυσε». [Προφανώς, ο παγερός μου τόνος φωνής βγαίνει και στο γραπτό. *Τόσο* παγερός].

Εγώ: «αναφερόμουν στο “δεν ζήτησες κάτι”. Ασχέτως με το ότι το να μου το λένε είναι ένα συνηθισμένο pattern (=μοτίβο) στη ζωή μου… [ναι, για άγνωστο λόγο, άνθρωποι μου λένε να τους ζητάω πράγματα, μόνο που όποτε το έχω κάνει, έχω πάρει μόνο ένα πράγμα. Δηλαδή τρία: τ’ αρχίδια μου].

Εγώ (συνεχίζω): «…εγώ δεν θα το έλεγα ποτέ σε κανέναν, αν δεν ήθελα να δώσω». [Αυτό ήταν σημαντικό, δώσε βάση. Είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε πρώτα πριν πούμε ό,τι μαλακία μας κατέβει, ακόμα κι αν η μαλακία ακούγεται όμορφη. Μην σου πω ότι *ειδικά* τότε είναι ακόμα πιο σημαντικό να την καταπιείς (τη μαλακία), δηλαδή όταν δεν είσαι σίγουρος ότι την εννοείς. Σεβάσου τον συνάνθρωπο και μην του δίνεις ψεύτικες/ ανυπόστατες ελπίδες].

Εγώ (συνεχίζω): «…αλλά έκανα το λάθος να κρίνω εξ ιδίων, οπότε το πήρα πίσω». [Επίσης σημαντικό είναι το να μην κρίνεις από σένα σ’ αυτή τη ζωή, για να μην κριθείς: μαλάκας].

Μιλώντας όμως για τις «ψεύτικες/ ανυπόστατες ελπίδες», σου εφιστώ την προσοχή στο εξής: Αυτή εδώ η ιστορία δεν είναι γραμμένη ούτε για Διαβολικό Δίδυμο (ο οποίος γενικά δεν έδωσε καμία απολύτως ελπίδα, το παραπάνω ήταν απλά ένα και μοναδικό παραστράτημα και συγχωρείται) ούτε για μένα (εγώ είχα απόλυτη συναίσθηση του πράγματος) αλλά ΓΙΑ ΣΕΝΑ, δηλαδή για τον πιθανό Παραλήπτη Ψεύτικης Ελπίδας. Η συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να αναγνωρίζει όταν του λένε κάτι που είναι πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Ο άλλος το είπε εξαιτίας της στιγμής, το είπε γιατί μόλις είχατε πηδηχτεί, το είπε γιατί είχε πιει, το είπε γιατί δεν πρόσεχε, το είπε γιατί κέρδισε ο ΠΑΟΚ, πάντως ΔΕΝ το εννοούσε. Αν το είπε μόνο μια φορά, ΔΕΝ μετράει. Δεν σήμαινε τίποτα. Στα 10 αρνητικά τύπου «δεν θέλω σχέση», το 1 θετικό τύπου «εσύ είσαι διαφορετική», είναι σαν να μην υπάρχει. Μην ακούς μόνο αυτό που θέλεις. Γενικά, τα ανάμικτα μηνύματα είναι της πούτσας. Ο άνθρωπος που θέλει πραγματικά, όχι μόνο στο λέει ξανά και ξανά, αλλά και στο δείχνει. Δεν σου αφήνει ουδεμία αμφιβολία.

Ακόμα κι αν χάσει ο ΠΑΟΚ.

 

Συνέχεια εδώ

 

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Diablo, μέρος 1ο: Ο διάβολος μέσα σου

19 Monday Nov 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 7 Comments

Tags

cocktails, Dating, facebook, Αγάπη, Δίδυμος, έρωτας, εργένης, Love, sex

 

Κάπου το χειμώνα, παράλληλα με τη γνωριμία μου με Κουτάβι, είχα αναφέρει σε Αγαπημένη Φίλη ότι θα βγω με τύπο που το ζώδιό του είναι Δίδυμος κι έχει ωροσκόπο Δίδυμο. Αγαπημένη Φίλη:

Μπα; βγαίνει ραντεβού ο Σατανάς;

Κι όμως, εγώ τυγχάνει να γνωρίζω ότι οι Υδροχόοι (όπως εγώ) ταιριάζουμε με τους Διδύμους περισσότερο από ό,τι με οποιοδήποτε άλλο ζώδιο -το αναφέρει ρητά, άλλωστε, και κάθε έγκυρο αστρολογικό περιοδικό. (Άσε που το έχω διαπιστώσει και ιδίοις όμμασι με Αστείο Αγόρι, εδώ). Γι’ αυτό, ενίοτε ζω επικίνδυνα και ρίχνω τόπο στον Ερμή (τον ανάδρομο).

Σ’ αυτήν εδώ την ιστορία, όλα ξεκίνησαν από μια πολύ-πολύ μακρινή γνωστή της Αδερφής, την οποία είχα δει μια φορά τυχαία σε κάτι μπουζούκια -και μάλιστα από μακριά. Μετά μάλλον έγινε φίλη στο facebook με Αδερφή, και κάπως έτσι, επίσης τυχαία, άρχισε να διαβάζει και το μπλογκ μου. Λίγο αργότερα, με κάνει φίλη στο facebook και ξεκινά να μου μιλά. Εγώ είμαι δεκτική κι ευγενική, παρόλο που η συζήτηση μαζί της σύντομα κατευθύνεται σε ελαφρώς τρομακτικά μονοπάτια, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από τη σεξουαλική της ζωή, οι οποίες –όσο κι αν σε εκπλήσσει- δεν αποτελούν πληροφορίες που θέλω να ακούω από αγνώστους. Τουλάχιστον που δεν γουστάρω. Που μάλιστα δεν μπορώ *καν* να γουστάρω, διότι τυγχάνει να είναι γυναίκες. Αποτελούν «TMI» που σημαίνει «Too Much Information», που σημαίνει «θα ήμουν πιο χαρούμενος άνθρωπος αν αυτό δεν το είχα μάθει ποτέ». Για να το ξεκαθαρίσω, αυτά που αναφέρω σ’ αυτό το μπλογκ γύρω από το σεξ είναι αυτό ακριβώς όπως το λέω:

ΓΥΡΩ από το σεξ

Τα αναφέρω ακριβώς όπως τα θέλω, ώστε (σε μένα τουλάχιστον, δεν ξέρω για σένα) να μην είναι αηδιαστικά. Αν ήταν ειπωμένα διαφορετικά, θα ήταν ένα ροζ μπλογκ (όχι μόνο κυριολεκτικά), θα ‘χε πολλές φωτογραφίες με κώλους και βυζιά και θα πλήρωνες συνδρομή για να το διαβάζεις.

Τέλος πάντων, από την πρώτη συνομιλία μας στις 23 Δεκεμβρίου του 2011, Μακρινή Γνωστή Αδερφής λέει: «Γιατί δεν κάνεις φίλο και τον φίλο μου τον Τάδε που είναι δημοσιογράφος και είναι και cute;» (=χαριτωμένος). Παραθέτει και λινκ στο προφίλ του εν λόγω «χαριτωμένου» φίλου. Εγώ γενικά δεν είμαι διόλου επιλεκτική στους «φίλους» -βασικά δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να είμαι- άρα της λέω «και δεν τον κάνω;» -επί λέξει. Με την πρώτη (γρήγορη) ματιά, δεν βλέπω καν φωτογραφία στο προφίλ του αλλά δεν με πειράζει, απλά πατάω add as a friend. Με κάνει ακσέπτ.

Ο καινούριος μου φίλος είναι πολύ δραστήριος στο fb, στις επόμενες ημέρες βλέπω ότι ανεβάζει καθημερινά 2-3 στάτους, όλα στα ελληνικά, όλα ορθογραφημένα (με την παλιά σχολή, «νΟιώθω» όχι τα απλοποιημένα), γραμματική-συντακτικό κομπλέ, με αυτό το κάπως εξευγενισμένο της σκέψης.

(Παίζουν βέβαια και κάτι στίχοι από ποιήματα και άλλα «ψαγμένα» κουλτουρέ ρομαντικο-φανή αλλά πάει στο διάλο). Γενικά, γίνεται προφανές ότι του κόβει, έχει μια άλφα παιδεία, καλλιέργεια, ποιότητα (χωρίς «χ»), και γενικά όλα αυτά τα ουτοπικά…

…που σπάνια συναντάς σε στρέιτ άνθρωπο που βλέπεται και δεν έχει γυναίκα και τρία παιδιά.

Επειδή προφανώς δεν είμαι η μόνη που βρίσκει δυσεύρετα αυτά τα χαρακτηριστικά, σύντομα διαπιστώνω πως ό,τι μα Ο,ΤΙ κι αν ποστάρει, σε δευτερόλεπτα έχει τουλάχιστον 50 Likes συν τουλάχιστον καμιά δεκαριά σχόλια από κάτω. Όλα μα ΟΛΑ από γκόμενες. Στα οποία δεν απαντάει καν. (Σοβαρά, απαντάει μόνο σε άντρες που του κάνουν σχόλια, το οποίο συμβαίνει σε ένα 5% των στάτους του. Σε γκόμενα θα απαντήσει μόνο η γκόμενα είναι η Μαριόν Κοτιγιάρ και του πει κάτι απίστευτα σουπεργουάου έξυπνο ή αν του πει (απόλυτα τεκμηριωμένα) ότι είπε μαλακία. Μόνο τότε). Αλλιώς, τις γκόμενες της έχει γραμμένες. Στα σχόλια.

Για να σου εξηγήσω, σε μια μετέπειτα συζήτηση, του λέω ότι βγαίνω απ’ το facebook γιατί πρέπει να φύγω:

Διαβολικός Δίδυμος: «έτσι είναι οι ντίβες… όλο στη βόλτα…»

Εγώ: «πσιτ… σεμνό και ταπεινό αγόρι που απέχεις από ντίβα, ανέβασε κάνα στάτους ότι έξυσες τ’ αρχίδια σου να γελάσουμε με τα αχ και βαχ των σχολίων από κάτω, κι άσε εμάς τις κοινές θνητές να βγούμε βόλτα μπας και μας κοιτάξει κάνας χριστιανός…»

Αλλά επανέρχομαι. Τα υπόλοιπα που βλέπω απ’ το προφίλ του είναι ότι είναι σε μια αξιοπρεπή ηλικία –λίγο μεγαλύτερη απ’ τη δική μου- και ότι είναι Δίδυμος (καθώς προ-είπα). Κατά τα άλλα, το μόνο που μπορώ να καταλάβω από τις φωτογραφίες του, οι οποίες είναι ή ασπρόμαυρες ή καλλιτεχνικές, το οποίο σημαίνει μισές δηλαδή άει γαμήσου-κάτσε-ήσυχα-και-βγες-μια-νορμάλ-φωτογραφία-της-προκοπής, έχει μπλε μάτια -ή μπλε μάτΙ –καθότι δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει φωτό στην οποία εμφανίζονται και τα δύο συγχρόνως. (Αλλά κι αυτό μου ‘χει ξανασυμβεί, οπότε δεν φοβάμαι τίποτα). Στο θεωρητικό μιλάω πάντα, δεν τον έχω γνωρίσει τον άνθρωπο. Αλλά, ως ήταν αναμενόμενο, κάποια στιγμή, βλέπω κάποιο στάτους και, αυθορμήτως, σχολιάζω. Δεν θυμάμαι τι.

Ανήμερα πρωτοχρονιάς, μου στέλνει μήνυμα. Επαινεί το σχόλιό μου και λέει για το τι-ενδιαφέρουσα-που-είμαι-και-έχω-ΚΑΙ-βυζιά. Όχι ότι όντως λέει κάτι απ’ τα δύο, απλά μου μιλάει (και το πιάνω το γενικό νόημα). Εκεί επίσης καταλαβαίνουμε, φίλες και φίλοι, ότι γι’ αυτό δεν απαντάει στα σχόλια που του κάνουν οι 6.316 γκόμενες-φίλες του: απλά κόβει το ενδιάμεσο (το σχόλιο) και επικοινωνεί αμέσως στο ίνμποξ. (Πώς ήταν αυτό το δημοφιλές λογοπαίγνιο πριν μερικά χρόνια; «επι-το-πέως»; Αυτό). Αρχίζουμε και μιλάμε, λοιπόν. Μαθαίνω ότι εκτός από ζώδιο Δίδυμο, έχει και ωροσκόπο Δίδυμο. Συζητάμε και για άλλα, περί ανέμων και μειδιαμάτων.

Εντελώς δειγματοληπτικά, μια βραδιά που έχουμε μείνει και οι δύο σπίτι και μιλάμε, του λέω: «εσύ πίνεις κρασί και ακούς Εν Λευκώ – εγώ τρώω παγωτό και έχω ανοιχτό Mtv». Αυτός: «πόσο ΔΕΝ μοιάζουμε!» Και κάνει και γελαστή φατσούλα. Το πράγμα κυλάει πολύ πολιτισμένα, με σαφή φλερταριστική διάθεση μεν, αλλά χωρίς κανένα άγχος και καμία ανυπομονησία δε. Και οι δύο έχουμε αρκετά (δηλαδή αρκετούς και αρκετές) να ασχοληθούμε, άρα δεν υπάρχει καμία βιασύνη. Περνάει έτσι περίπου ένας μήνας.

Προς το τέλος Ιανουαρίου, γνωρίζω Κουτάβι και αρχίζω τα πάρε-δώσε μαζί του, που διαρκούν μέχρι και σχεδόν τέλος Μαρτίου. Κάπου γύρω στις Απόκριες, όπου το Κουτάβι έχει δηλώσει ότι θέλει το κορυφαίο «Αποκλειστικά Σεξ Αλλά Με Αποκλειστικότητα ‘Σχέσης’» (Κωδικό όνομα: ΑΣΑΜΑΣ και σλόγκαν: «Άσα μας κουκλίτσα μου»), εκεί που επεξεργάζομαι το πώς ακριβώς θα χειριστώ το εν λόγω θέμα, κανονίζω να δω Διαβολικό Δίδυμο. Έτσι, αναγνωριστικά. (Το δηλώνω από πριν να μην περιμένει πολλά-πολλά). Το αναφέρω ότι θα βγω μαζί του σε Αγαπημένη Φίλη, και εξ ου και η αρχή αυτουνού του ποστ.

Είμαι σίγουρη ότι κάπου την είχα γράψει την ιστορία του 1ου ραντεβού αλλά δεν την βρίσκω πουθενά, γαμώτηνπουτάναμουγαμώ. Βρήκα κάτι σημειώσεις γι’ αυτήν αλλά όχι την ίδια την ιστορία και δυστυχώς οι σημειώσεις δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Περιλαμβάνουν αναφορές στο πολυαγαπημένο βιβλίο (σειρά βιβλίων) χιούμορ & επιστημονικής φαντασίας Hitch Hikers’ Guide to the Galaxy του Douglas Adams (=Γυρίστε το Γαλαξία με ωτοστόπ) και στην ταινία «το μωρό της Ρόζμαρυ», το οποίο μάλιστα το έχω γραμμένο λογοπαιγνιακά, «μωρό της ροζ-μαρή». Αυτό το τελευταίο σίγουρα είχε να κάνει με τη Σατανική φύση του Διαβολικού Διδύμου και το άγχος πιθανής εγκυμοσύνης και κύησης του Αντίχριστου, αλλά δεν έχω ιδέα πώς διάβολο κόλλαγε και πού (είπα, για σκέτο ποτό πήγαμε, πάνω απ’ τα ρούχα).

Πάμε λοιπόν σε κοκτεϊλάδικο: Nouvelle Vague στο Κολωνάκι. Η πρώτη σημείωση ήταν κάτι για το μπαρ (μάλλον είχε αργήσει) όπου είπε ότι δεν θα με άφηνε ποτέ να μπω σε μπαρ να τον περιμένω μόνη μου, κι εγώ είχα σκεφτεί αμέσως ότι κι όμως, όσο άβολα νιώθω σε άλλες καταστάσεις, ειδικά όταν απαιτείται κοινωνική επαφή και συναναστροφή με άλλους ανθρώπους, ένα μπαρ είναι ένα μπαρ. Ό,τι και να ‘ναι και όπου και να ‘ναι. Είναι ένα μπαρ, κι εγώ στα μπαρ νιώθω σαν στο σπίτι μου. (Βλέπε το γνωστό άσμα:

Εγώ, είμαι του μπαρ.

Κι έτσι, συνειρμικά, είχα σκεφτεί το παραπάνω βιβλίο όπου ένας από τους χαρακτήρες (ο Ζάφοντ Μπίμπλιμπροξ) έχει εφεύρει το κοκτέιλ Πανγκαλάκτικ Γκάργκλ-μπλάστερ, το οποίο είναι μια επικίνδυνα εκρηκτική γόμωση που σερβίρεται σε μπαρ στην άκρη του γαλαξία. Κι εκεί να είμαι, λοιπόν, σε άγνωστο πλανήτη, στο Ρεστοράν Στο Τέλος Του Σύμπαντος, δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποιου τύπου -γήινος ή όχι- Μπαρτέντερ ο οποίος θα σερβίρει κάποιου τύπου κοκτέιλ όπως π.χ. το Πανγκαλάκτικ Γκάργκλ-μπλάστερ, του οποίου η επίδραση θα έχει ως αποτέλεσμα να σε κάνει σταδιακά να βλέπεις τα πράγματα πιο θολά, ώσπου να σηκώσεις το ποτήρι σου και να κάνεις ένα «γεια μας» στο απέναντι εξωγήινο μονόφθαλμο τέρας με τα πλοκάμια, που σε κέρασε σφηνάκι και σου κάνει το γλυκό μάτι. Απλά Πράγματα.

Άλλωστε, η σοφία όλου του σύμπαντος και το τέλος του κόσμου, βρίσκονται σε ένα μπαρ…

Θυμάμαι επίσης το ότι με το που βλέπω Διαβολικό Δίδυμο… (θυμάσαι που είπα ότι μόνο αποσπασματικά τον έχω δει σε κάτι βλαμμένες καλλιτεχνικές φωτογραφίες;) …ε, όταν τον πρωτοβλέπω σε ολόκληρο, με τα κομμάτια του παζλ ενωμένα, λέω «ω ρε πούστη μου, είναι ωραίος. Και κοντός ΚΑΙ ωραίος. Γάμα τα». (Επιπλέον, διαθέτει δύο μάτια, δηλαδή πλήρες σετ. Σε μπλε). Ενώ πίνουμε το ποτό μας, και γουλιά-γουλιά τον βρίσκω και πιο ελκυστικό, συζητάμε. Πάνω στην κουβέντα, λέει ότι ποτέ στη ζωή του δεν είχε σχέση (με γκόμενα). Ποτέ. Ούτε για έναν χρόνο. Είναι πιο μεγάλος από μένα. Δεν παραθέτει καν σαν λόγο την καραμέλα που όλοι έχουν πιπιλήσει:

δεν βρήκα ποτέ/ δεν έχω βρει ακόμα την κατάλληλη.

Όχι, φίλε μου. Λέει ότι δεν πολύ-θέλει και ότι δεν του ταιριάζει η μονογαμία. Και κάπου εκεί Διαβολικός Δίδυμος με πιάνει απ’ τη μέση. Ε, τι να κάνω, τον πιάνω κι εγώ. Και ημι-φιλιόμαστε. Κατά διαβολική σύμπτωση, την ίδια στιγμή, σαν να έχει τηλεπάθεια, Κουτάβι αρχίζει να με αναζητά μανιωδώς: με μήνυμα, κλήση, κι άλλο μήνυμα, κι άλλη κλήση. Παρά το ΑΣΑΜΑΣ, Κουτάβι ως τώρα έχει υπάρξει ο καλύτερος φίλος αυτού του ανθρώπου (δηλαδή εμού). Πιστός σύντροφος, τρυφερό, παιχνιδιάρικο, χαδιάρικο, πετάς μπαλάκι και στο φέρνει, και γενικά πολύ-πολύ κουταβένιο, κι εκείνη τη ρημάδα τη βραδιά με ψάχνει μ’ ένα παραπονεμένο, πληγωμένο και γλυκό τρόπο, τύπου «μα πού είσαι και με έχεις αφήσει μόνο μου;»

Κοιτάζω Διαβολικό Δίδυμο. Ετών 38, κανένας δεσμός ποτέ, μπλε μάτι, κουλτούρα, πνεύμα, και «βαριέμαι, ασφυκτιώ, πνίγομαι στους δυο μήνες με την ίδια γυναίκα». Σκέφτομαι Κουτάβι που με λέει «Γατούλι» και που όταν μένει σπίτι μου δεν μπορεί να κοιμηθεί αν δεν με έχει αγκαλιά. Κάνω φιλικό πατ-πατ στην πλάτη Διαβολικού Διδύμου και λέω «σόρι, αλλά έχω μια δουλειά» -χωρίς να προσθέσω το πιο βασικό: «…και καμιά δουλειά εδώ πέρα». Και χάνομαι μέσα στη νύχτα. Όχι ότι χάνομαι, τρόπος του λέγειν, απλά παίρνω ταξί και πάω Guzel, αλλά είπα να το κάνω λίγο φιλμ νουάρ. Αλλιώς, να πω ότι έφυγα βιαστικά λες και το ρολόι χτύπησε δώδεκα.

Ούτε γοβάκι δεν άφησα πίσω μου, αλλά δεν χανόμαστε, το νούμερό μου το ξέρει.

Μετά από εκείνη τη βραδιά, προς τέλος Μαρτίου, έρχεται το τελικό ρήγμα με Κουτάβι και είμαι απαρηγόρητη. Αυτό είναι επίσης τρόπος του λέγειν, καθότι υπάρχουν διάφοροι άνθρωποι πρόθυμοι να με παρηγορήσουν, μεταξύ των οποίων και Διαβολικός Δίδυμος. Όπου μου λέω ενθαρρυντικά: «ε, ώρα είναι να το ξαναδούμε αυτό το παιδί». Να σημειώσω εδώ ότι έχω απόλυτη συναίσθηση του χάσματος που υπάρχει μεταξύ μας στο στιλ, στα γούστα, στις προτιμήσεις, στον επιθυμητό τρόπο διασκέδασης, κ.λπ. Μπορεί να μην υπάρχει το χάσμα των γενεών (που υπάρχει συνήθως), αλλά στο λάιφ-στάιλ βρισκόμαστε αντικριστά στο Γκραν Κάνυον. Χαιρετιόμαστε από μακριά, στη μέση γκρεμός. Για παράδειγμα, μια φορά κάτι λέει για το ότι δεν βγαίνει Παρασκευή και Σάββατο βράδυ που βγαίνουν όλοι (οι πληβείοι) και κάτι του λέω “ΟΚ, αλλά… δεν είναι το ίδιο. Δεν σου ‘ρχεται τόσο εύκολα να γνωρίσεις κάποιον και να φιλιέσαι μαζί του Δευτεριάτικα…”

…ενώ την Παρασκευή, θες να φιλήσεις όλο τον κόσμο.

(Τέτοιο χάσμα, κάνει και ηχώ). Έχω την εντύπωση ότι γι’ αυτόν, εγώ είμαι το αντίστοιχο του ό,τι είναι το μέσο 20χρονο για μένα. Για τα δικά του δεδομένα, πιθανότατα είμαι πολύ αλαφρόμυαλη (δεν είναι γαμάτη ρετρό λέξη;), ρηχή, ροζ-τσιχλοφουσκέ και τέτοια. Αλλά, είπαμε, έχω βυζιά. (Και καλή ορθογραφία). Οπότε ξαναβλεπόμαστε. Και δεν περνάμε άσχημα, παρόλες τις αντιξοότητες. Υπάρχει χημεία, υπάρχει αμοιβαία αντίληψη του ότι ο άλλος δεν είναι ηλίθιος (βασικό), σε κάποιες φάσεις υπάρχουν και αυτές οι στιγμές που λες «ναι, ίσως κάτι υπάρχει εδώ».

Μια φορά, κατά τη διάρκεια αναζήτησης θέσης πάρκινγκ στο Μοναστηράκι, ενώ Διαβολικός Δίδυμος απελπίζεται αργά αλλά σταθερά, εγώ, καθότι δεν συμμερίζομαι ιδιαίτερα το πρόβλημά του, παρατηρώ φράσεις και συνθήματα γραμμένα πάνω σε τοίχους. Κάπου βλέπω ένα “Πες μου ότι θες”. Λέω φωναχτά ότι ξέχασαν το κόμμα στο “ό,τι”, εκείνος λέει ότι ζητάω πολλά. Την ίδια στιγμή, μου περνάει απ’ το μυαλό το νόημα της φράσης γραμμένης έτσι επίτηδες, χωρίς το κόμμα.

Πες μου ότι *θες*.

Λέω πόσο μα πόσο θέλω να γράφτηκε έτσι. Και συμφωνεί. (Προφανώς, συμφωνεί στο πόσο μεγάλη φαντασία έχω πάνω στη γραμματική, αλλά και πάλι).

Άλλη φορά, μετά από ποτό στην Καρύτση, ενώ περπατάμε προς το αυτοκίνητο και με κρατάει αλαμπρατσέτα, ακούμε από κάπου κάπως ονειρική ζωντανή μουσική και ψάχνουμε να τη βρούμε. Ανεβαίνουμε κάτι σκάλες στον Ιανό και πετυχαίνουμε λάιβ με μια τραγουδίστρια και πιάνο, και καθόμαστε να το ακούσουμε. Κράτησε εξίμισι λεπτά αλλά ήταν πολύ ωραία.

Σε άλλο ποτό, σε ταράτσα-κοκτεϊλάδικου, έχει ξεχάσει το όνομα κάποιου γνωστού του και τον σώνω συστήνοντας μόνη μου τον εαυτό μου, αναγκάζοντας έτσι τον «γνωστό» να μου πει το όνομά του. Διαβολικός Δίδυμος μου ζουλάει το μπούτι συνωμοτικά. Μετά γελάμε και οι δύο. Κι έχουμε θέα το φεγγάρι. Και με κρατάει αγκαλιά. Άλλη φορά, είμαστε σπίτι του ξαπλωμένοι και κάτι συζητάμε για βιβλία, και για λίγο χάνομαι στη συζήτηση και νιώθω κανονικός άνθρωπος που συνεννοείται με κάποιον άλλον άνθρωπο, και είναι και τότε ωραία.

Να σημειώσω εδώ ότι άλλη μια διαφορά μας είναι ότι εκείνος είναι κάπως πιο πρωινός τύπος ενώ εγώ κάθε απόγευμα σηκώνομαι από το ροζ μου φέρετρο διψασμένη για φρέσκο και ολοπόρφυρο χυμό ρόδι και έτοιμη για περιπέτεια. Κάθε φορά που είμαι σπίτι του, εξαιτίας της αμηχανίας και της «όχι-και-πολλά-πολλά» συμπεριφοράς του, προσπαθώ να «μαζέψω» λίγο την τρυφερότητα -που «μου βγαίνει» πλέον, στα γεράματα. Μετά από τα (αργούτσικα) ποτά λοιπόν, τα οποία υπομένει εξαιτίας μου, όταν αργότερα στο σπίτι του έχει νυστάξει και σχεδόν αποκοιμιέται, γίνεται σαν γατί και του αρέσει που τον φιλάω και τον χαϊδεύω, πράγμα που εκμεταλλεύομαι πλήρως -γιατί δεν θα το θυμάται το επόμενο πρωί.

Τι να κάνεις, αν δεν σου κάθεται στο ξύπνιο, τον πιάνεις στον ύπνο*.

*Το παραπάνω αναφέρεται βασικά σε γυναίκες και/ή σε αθώα χάδια, αλλιώς είναι βιασμός και θα πας φυλακή, σε προειδοποιώ.

Υπάρχουν κάποιες ωραίες στιγμές, λοιπόν, αλλά αυτές οι στιγμές είναι λίγες. Και η αμηχανία πολλή. Από το «γεια σου» μέχρι και το σεξ. Όχι κακό, αλλά κι αυτό, αμήχανο. Είναι ένας περίεργος συνδυασμός που με κάνει συνέχεια να σκέφτομαι «αχ, τι ωραία που θα ήταν αν ήταν αλλιώς…» Σοβαρά, είναι απίστευτο το σε πόσες «σχέσεις» -ακόμα και τελείως περιστασιακές- επενδύουμε (σε χρόνο ή συναίσθημα) προσδοκώντας ανάσταση νεκρών και πιστεύοντας ότι «αν αυτό άλλαζε, τότε θα ήταν σούπερ».

Πάντως εγώ γενικά του αναφέρω πολλά για τα στοιχεία σ’ αυτόν που θεωρώ frustrating (= εκνευριστικά, που με θυμώνουν και που συγχρόνως με θλίβουν, που με φέρνουν στα όρια της υπομονής μου). Του τα λέω ΜΠΑΣ ΚΑΙ δεν τα ‘ξερε και θέλει να τ’ αλλάξει, αλλά είναι το ίδιο σαν να μου πει κάποιος: «είσαι κοντή, το ξέρεις;» κι εγώ να απαντήσω έκπληκτη:

Άει στο διάολο, και δεν το λες τόσον καιρό; Αύριο κιόλας, θα ξυπνήσω και θα ‘μαι 1,75!

 

Το Twilight είναι και επίκαιρο. (Οι μη-ρεαλιστικές προσδοκίες είναι πάντα επίκαιρες…)

Συνέχεια εδώ

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Χάρη* Πότε; & η (κρεβατο)κάμαρα με τα μυστήρια μηνύματα

11 Sunday Nov 2012

Posted by Irini in 2012

≈ Leave a comment

Tags

chat, facebook, Harry Potter, Σαββατόβραδο, Saturday Night

 

Δεν έχω ξανα-αναφέρει εδώ ότι τελευταίως βλέπω ένα αγόρι κάπως αποκλειστικά (κι όταν λέω “κάπως” εννοώ “εντελώς” αλλά το παίζω και καλά). Το αγόρι το λένε «Αγόρι Που Δεν Θα ‘Πρεπε». Έχω μιλήσει γι’ αυτόν μόνο στα στάτους μου στο facebook αλλά, πού θα πάει, θα ‘ρθει η ώρα του και για εδώ. Αγόρι Που Δεν Θα ‘Πρεπε, λοιπόν, τυγχάνει να είναι στο χωριό του αυτό το ΣΚ και, χτες βράδυ, Σαββατόβραδο δηλαδή, εγώ μένω σπίτι. Ενώ στο Star έχει Harry Potter and the Chamber of Secrets κι εγώ το παρακολουθώ κάτω απ’ το πάπλωμα -μασουλώντας ό,τι υπάρχει στο ψυγείο, με έμφαση στη σοκολάτα- συγχρόνως είμαι online.

μα τον Τούτατη, έπρεπε, δεν είχα επιλογή

 

Ακολουθούν 3 συζητήσεις με Αγνώστους:

 (έχω αφήσει ορθογραφικά και έλλειψη τόνων σχεδόν αυτούσια –δεν ήταν πολλά).

 

Συζήτηση 1

Άγνωστος 1: Γεια Ειρηνη! Βγηκες? Θα βγεις?

Εγώ: Είμαι σπίτι και βλέπω Harry Potter.

Άγνωστος 1: Πες τιποτα για σενα.. Τη σχεση που εχεις τη δινεις συνεχεια στεγνα.. για πλακα το κανεις? Δεν τσατιζεται που του τη λες δημοσιως.. ή δεν σε νοιαζει? Ξερεις την έκφραση “τον δινεις στεγνα”.. μαλλον θα τον κανει να αισθανεται αβολα

Εγώ: Ξέρω την έκφραση, αλλά όταν συμβαίνει κάτι που βρίσκω αστείο και πιστεύω ότι μπορεί να το βρει και κάνας άλλος αστείο, χωρίς να προσβάλλω κανέναν, δεν έχω πρόβλημα να το μοιραστώ. Και δεν λέω για τίποτα πραγματικά κακό. Όχι, δεν τσαντίζεται, απλά αισθάνεται άβολα με τη δημοσιοποίηση.

Άγνωστος 1: εβλεπα τις φωτο σου… ομορφες.. πολυ κοινωνική.. χαμογελο πραγματικό… μια φιλαρεσκεια – αυταρεσκεια και μια ποδολαγνεια την βλέπω.. και παίζεις με πλάτη στο καλαθι.. γιατι βαφεσαι τοσο πολυ? το παρακανεις.. δεν το χρειαζεσαι τοσο..

~Τέλος Συζήτησης~

(…δηλαδή έτσι νόμιζα/ ήλπιζα. Αλλά συνεχίζει.)

Άγνωστος 1: δεν κοιμασαι 3 η ωρα? γραφεις μηπως ή τελικα βγηκες οψίμως..?

Εγώ: Ούτως ή άλλως μένω ξύπνια μέχρι αργά και τώρα μιλάω και με το αγόρι που λέγαμε.

~Τέλος Συζήτησης~

 

Συζήτηση 2

Άγνωστος 2: Wanna be my doll?

Εγώ: Ken, is that you?

Άγνωστος 2: Που τον ξερεις τον Tαδε??

Εγώ: απ’ το ίδιο χωριό είμαστε.

Άγνωστος 2: κανετε παρεα στην Αθηνα???

Εγώ: σπάνια στην Αθήνα, αλλά στα Βατερά είμαστε στην ίδια ευρύτερη παρέα.

Άγνωστος 2: θα τον δειρω. το καλοκαιρι διλαδι ερχεσαι Βατερα???

Εγώ: ναι

Άγνωστος 2: κοιτα να δεις ναμην ερθεις με το αγορι σου

~Τέλος Συζήτησης~

 

 

Συζήτηση 3

Άγνωστος 3: Καλησπέρα. Εχουμε γνωριστεί;

Εγώ: εδώ πιο πάνω λέει “conversation started today”, οπότε μάλλον όχι.

Άγνωστος 3: Ναι κι εγω το προσεξα. Πως κι έτσι; Παράξενο

Εγώ: Αυτό και τα γιγάντια γραμμικά σχέδια στο Περού είναι από τα μεγάλα μυστήρια της ζωής.

Άγνωστος 3 (μετά από ώρα): Γιατι δεν μου μιλας;

Εγώ: Γιατί δεν έχω κανένα λόγο να φλερτάρω.

Άγνωστος 3: εγω εχω λογο να φλερταρω αλλα αυτη τη στιγμη δεν το κανω γιατι εσυ εισαι αθηνα κι εγω κρητη

Εγώ: και το δικό μου το αγόρι στην Αριδαία. Είδες άδικη που είναι η ζωή;

Άγνωστος 3: εχεις σχεση εξ αποστασεως; Ησουν καπως ειρωνικη

Εγώ: όχι, έχει πάει στο χωριό του για το ΣΚ. Έτσι μιλάω, είναι το νορμάλ μου.

Άγνωστος 3: Ειναι το νορμάλ σου; Οκ

~Τέλος συζήτησης~

 

*Ο (αρκετά) αποτυχημένος τίτλος “Χάρη Πότε;” ήταν προφανώς χάριν λογοπαιγνίου ενώ παράλληλα σήμαινε και “Πότε θα μου δοθεί χάρη”, δηλαδή πότε θα πάψει να επικοινωνεί μαζί μου ο κάθε πικραμένος. Δεν μιλούσα για κανέναν Χάρη. Δεν ξέρω κανέναν Χάρη. Μα τον Άγιο Χαράλαμπο.

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Τι είναι αυτό που το λένε Αγάπη

07 Wednesday Nov 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 11 Comments

Tags

England, ροζ, Άχρηστος, Αγάπη, έρωτας, γιατρός, ομοιοπαθητική, Love, True Love

 

Όπως έλεγα, το καλοκαίρι του 2011 άρχισα ομοιοπαθητική. Ένα σημαντικό πράγμα -λέει- στην ομοιοπαθητική, όταν πας πρώτη φορά και λες όλα σου τα προβλήματα στο γιατρό, είναι η λεγόμενη “ετερο-περιγραφή”. Η «ετεροπεριγραφή» είναι ο τρόπος με τον οποίο θα σε περιέγραφαν οι άλλοι, όλα αυτά δηλαδή που θα έλεγαν τα πιο κοντινά σου πρόσωπα -που σε ξέρουν καλά- για να σε χαρακτηρίσουν. Η ετεροπεριγραφή πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική και κοντά στην αλήθεια. (Αν δεν έχεις ιδέα τι να περιμένεις από το πρώτο σου ραντεβού με το γιατρό, αυτά τα βγάζεις εκείνη τη στιγμή απ’ το κεφάλι σου -κι εύχεσαι οι φίλοι σου να σε νομίζουν έξυπνη, γνωστική και σκεπτόμενο άτομο). Γενικά, καλό είναι να μην πέσεις τελείως έξω και καλό είναι επίσης να μην πας να ρωτήσεις τη γνώμη του περιπτερά της γειτονιάς που σε γουστάρει (εκτός βέβαια κι αν έχεις διατηρείς δεσμό δέκα ετών με τον περιπτερά, άλλο αυτό). Εγώ τυχαίνει να ξέρω από πριν ότι θα μου ζητήσει ο γιατρός αυτή την ετεροπεριγραφή, οπότε λέω να προετοιμαστώ και να ‘χω μαζί μου σκονάκι.

Ξέρω ότι η Αδερφή και η Μάνα θα μου πουν πάνω-κάτω τα ίδια, οπότε, για να μην μπω σε συζητήσεις χωρίς νόημα, χωρίς τέλος και χωρίς ελπίδα, κάνω τη λιγότερο επίπονη επιλογή και διαλέγω την Αδερφή. Ωραία. Πάει αυτό. Το θέμα είναι ότι χρειάζομαι και κάποιον εκτός οικογένειας. Μούμπλε μούμπλε. Χμμμ… Μια και, για χιλιοστή φορά, θα πω ότι είμαι βαθιά αντικοινωνικό άτομο, δεν νομίζω ότι κανένας από τους φίλους μου με έχει ζήσει στενά κι από κοντά για αρκετό καιρό ώστε να κάνει γι’ αυτό που χρειάζομαι. Νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουν μάλλον λάθος εντύπωση (ναι, συνήθως προσπαθώ να προστατεύω αυτούς που δεν έφταιξαν σε τίποτα από τη σκληρή πραγματικότητα του εαυτού μου, ας με νομίζουν καλύτερα ροζ, τσουλέ και ελαφρόμυαλη). Μόνο που, ο μόνος άλλος άνθρωπος που (έχει την ατυχία να) σε ζει από πολύ κοντά είναι ο Άλλος, δηλαδή το εκάστοτε έτερον ήμισυ. Χμμμ… Κάτσε να σκεφτώ.

Ο τελευταίος Άλλος που κράτησε ικανό διάστημα είναι ο Άχρηστος Παλιοκαργιόλης. Χμμμ… βέβαια, εδώ δεν εμπιστευόμουν Άχρηστο Παλιοκαργιόλη να αλλάξει μια λάμπα, κι αν του μίλαγα ξανά θα τον έβριζα για τα λεφτά που μου χρωστάει, κι αν τον έβλεπα κι από κοντά θα του άλλαζα εγώ τα φώτα, άρα θα πίστευα ποτέ ότι αποτελεί ιδανική επιλογή; Μάλλον όχι. Οπότε, ποιος;

Χμμμ… δεν έχω επιλογή. Στέλνω μήνυμα σε Αθώο Άγγλο. Αθώο *Παντρεμένο* Άγγλο. Χωρίσαμε πριν δέκα χρόνια (εδώ). Αλλά Αθώος Άγγλος απαντά. Ρωτάει τι έγινε και γιατί χρειάζομαι ομοιοπαθητική. Εξηγώ μέσες άκρες ότι δεν έγινε τίποτα σοβαρό και αν μπορεί να μου στείλει 2-3 προτασούλες μόνο, με μια γενική περιγραφή. Αθώος Άγγλος με παίρνει τηλέφωνο. Αφού μιλάμε για κανά μισάωρο, λέει θα μου τη στείλει στο email μου. Το ίδιο βράδυ, μου στέλνει μια σελίδα κείμενο.

Μετά από το τηλεφώνημα κι αυτά που μου γράφει, με πιάνει μια ανείπωτη θλίψη και μελαγχολία. Περίμενα -όπως και πήρα- αληθινά (και όχι απαραίτητα ευχάριστα) λόγια από την Αδερφή, αλλά αλήθεια δεν έχω ιδέα τι περίμενα απ’ αυτόν. Ήταν απλά ο μόνος που μπορούσα να ρωτήσω, κι έχω απόλυτη συναίσθηση της ρομπίασης του να ρωτάς “ποια είμαι;” έναν παντρεμένο άνθρωπο που ζει σε άλλη χώρα από την οποία σηκώθηκες κι έφυγες (εγώ τον χώρισα) πριν δέκα χρόνια. Πιο χαμηλά δεν πάει. Δηλαδή πάει, αλλά ο Θεός τότε με σταμάτησε από το να ρωτήσω Αστείο Αγόρι, με τους ουρανούς να ανοίγουν και εκκωφαντικό ηχητικό εφέ με ηχώ:

Ειρήνη, έχεις ήδη πιάσει πάτο! Άσ’ το τηλέφωνο κάτω!

 

Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι περίμενα από Αθώο Άγγλο. Αλλά δεν περίμενα να διαβάσω αυτό το γράμμα που απευθυνόταν στο γιατρό, που έλεγε ότι με γνώρισε από τα 19, ότι πιθανώς να έχω αλλάξει από τότε αλλά δεν το νομίζει, γιατί ο χαρακτήρας μου φαινόταν διαμορφωμένος από πολύ παλιότερα, πολύ πριν με γνωρίσει. Το γράμμα που έλεγε προκαταβολικά συγγνώμη αν με προσβάλλει, και μετά με περιέγραφε με… πολύτιμα λόγια (ναι, ξέρω ότι ακούγεται αηδία αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω), με εικόνες που είχα ξεχάσει και πράγματα που, όταν έχεις συνηθίσει για καιρό να βλέπεις τον εαυτό σου με τα μάτια των άλλων που σε πρωτογνωρίζουν, δεν τα βλέπεις πια και δεν έχουν τίποτα να κάνουν με γκλίτερ και με παγιέτες -τις οποίες τότε δεν φόραγα καν. Μεταξύ άλλων, έλεγε:

Από τους ανθρώπους που θεωρεί δικούς της, είναι σχεδόν αβάσταχτα απαιτητική αλλά συγχρόνως μπορούν να βασιστούν στο ότι θα είναι αμετακίνητα πιστή…

 

Αυτό το γράμμα ουσιαστικά περιέγραφε αυτά που πιστεύω κι εγώ για τον εαυτό μου (κάπου εκεί βαθιά κρυμμένα), αυτά που πιστεύω ότι με κάνουν άνθρωπο που ψιλοαξίζει να γνωρίσεις, και, αν έχεις τέτοια γρουσουζιά και κατάρα πάνω σου, ίσως και να αγαπήσεις. Αυτά που εύχομαι να πιστέψει κι Όποιος είναι (όχι “όποιος να ‘ναι”, όχι ακόμα) που θα τύχει να βρεθεί στο δρόμο μου. Αυτά που αγαπώ κι εγώ από μένα. Το έχει πει και η αξιαγάπητη -κατ’ εμέ- Κάρι στο Sex & the City (και, το ‘χω πάρει απόφαση, αποκλείεται να μην είσαι φαν και να το διαβάζεις αυτό το μπλογκ): Αν βρεις κάποιον που σ’ αγαπάει για αυτό που εσύ αγαπάς τον εαυτό σου, αυτό είναι υπέροχο.

Ναι, είναι.

 

 

Όπως υπέροχη ήταν κι η στιγμή που όταν Αθώος Άγγλος είχε έρθει για πρώτη φορά να με δει στο σπίτι των Γονιών μου, το καλοκαίρι μετά το εξάμηνο που πέρασα στην Αγγλία, τότε ακόμα ήμασταν πιο πολύ ερωτευμένοι με την *ιδέα* του ότι είμαστε ερωτευμένοι και, καθισμένοι ένα βράδυ στην κουζίνα, είπε ασυναίσθητα κάτι σχεδόν από μέσα του, δεν θυμάμαι τι, ήταν κάτι που δεν είπε για να το ακούσω και να απαντήσω, μιλούσε στον εαυτό του, ήταν δικό του προσωπικό αστείο. Και γέλασα, και απάντησα σαν να είναι δικό μου. Και γύρισε και με κοίταξε. Και κοιταχτήκαμε. Και μου είπε απλά:

 So… it’s You.

 

Και δεν με άφησε ποτέ να έχω καμία αμφιβολία. Ποτέ. Γι’ αυτό, δεν περίμενα ότι γίνεται να ξεχάσεις το πώς είναι να σ’ αγαπάει κάποιος αληθινά. Η λήθη, βέβαια, μπορεί να είναι ένας προσωρινός αμυντικός μηχανισμός. (Η ηλιθιότητα, πάλι, μπορεί να είναι αμυντικός μηχανισμός που διαρκεί για πάντα, αλλά κοστίζει λιγουλάκι πιο ακριβά). Έτσι ήταν να αγαπάς και να σ’ αγαπούν. Και καλά που δεν ρώτησα Άχρηστο Παλιοκαργιόλη, ο οποίος επέμενε πεισματικά ότι μ’ αγαπούσε, παρόλο που αρνιόταν να μου πει γιατί. Έχουμε πει πόσο μικρός είναι ο κόσμος, έτσι; Χτες, λοιπόν (θυμίζω, καλοκαίρι 2011), μιλάω με κάποιον (ωραίο) άγνωστο στο facebook και μου λέει ότι έχουμε κι έναν κοινό γνωστό, ρωτάω ποιον, μου περιγράφει έναν τύπο, λέω ότι δεν ξέρω κανέναν τέτοιο τύπο, μου περιγράφει μια φωτογραφία μου… Καλέ! Ο Άχρηστος Παλιοκαργιόλης! Είναι -λέει- παντρεμένος τώρα. Μην κάνω την αριθμητική. Η αγάπη, κράτησε μια μέρα (αφού έφυγα).

Άραγε, τα δικά μου τα λεφτά τι πλήρωσαν; τα προσκλητήρια, τα κουφέτα ή το γαμήλιο ταξίδι;

 

Μετά το πρώτο ταξίδι που ο Αθώος Άγγλος έκανε για να με δει, ακολούθησαν κι άλλα. Για τον ένα χρόνο που είχαμε σχέση από απόσταση, βλεπόμασταν μια φορά το μήνα, συνήθως ερχόταν αυτός άλλες φορές πήγαινα εγώ. Τότε, δεν είχαμε skype, δεν είχαμε facebook, δεν είχαμε msn, δεν είχαμε email, δεν είχαμε κινητά. Μόνο γράμματα (δεκάδες), καρτοτηλέφωνα και «πετάω την Παρασκευή». Κάθε ταξίδι είχε ένα κοινό. Όταν ερχόταν η στιγμή να χωρίσουμε, στο αεροδρόμιο, Αθώος Άγγλος άφηνε τα δάκρυα κι έτρεχαν. Ποτάμι. Κάθε φορά. Θυμάμαι ότι τον φιλούσα να τα σκουπίσω, τον παρηγορούσα όπως μπορούσα αλλά από μέσα μου τον θεωρούσα αδύναμο, έλεος, ένας μήνας ήταν μόνο. Άκουγα κάτι τέτοιο:

Αν δεν σε είχα γνωρίσει, θα ήταν πανεύκολο. Αλλά τώρα, ξέρω πώς είναι. Και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό.

 

Το περασμένο σαββατοκύριακο (πάλι, μιλάω για κοντά στο καλοκαίρι 2011), είμαι Why Sleep με τη Φίλη. Σε κάποια φάση, Φίλη πάει για κατούρημα. Μετά από λίγο, κι ενώ έχουν πλησιάσει επικίνδυνα διάφοροι υπερβολικά φιλικοί αλλόφυλοι πρόθυμοι να μου κάνουν παρέα, Φίλη επιστρέφει και μου λέει: “Τι σου ‘φερα;” Κοιτάζω. Ωχ! Το Ροζ Πουκάμισο Γκάζι! Με το που κοιταζόμαστε, βάζουμε και οι δυο τα γέλια. Γελάμε για κανά δίλεπτο. Χαιρόμαστε πολύ που βλέπουμε ο ένας τον άλλον, λέει ότι είχε χάσει κινητό κι έχει χάσει το τηλέφωνό μου, λέω “βέεεβαια”, πάω να του την πω για πλάκα και μιλάω δήθεν σοβαρά χρησιμοποιώντας το όνομά του, ας πούμε: “Άκου εδώ, Χρήστο!” αυτός ξαφνικά κατσουφιάζει και λέει κάτι τύπου (με άλλα ονόματα): “Δεν με λένε Χρήστο, με λένε Χάρη”. Σιγή. Ουπς! ΟΚ, έκανα λάθος, το παραδέχομαι. (Προς υπεράσπισή μου, μιλάμε για τέτοια κοντινή αναλογία ονομάτων). Και δεν φταίω εγώ. Αλλά πού να εξηγήσω ότι ΠΑΝΤΑ τον αναφέρω (και τον σκέφτομαι) ως “Ροζ Πουκάμισο Γκάζι”; Του δείχνω και το κινητό μου, έτσι τον έχω αποθηκευμένο. Με βάζει να του κάνω κλήση. Ωραία, το λύσαμε. Δεν με μισεί. Αυτή η παρένθεση φαίνεται άσχετη αλλά δεν ήταν τελείως. Ήθελα να πω ότι μ’ αυτά και μ’ εκείνα, ξεχνάς πώς είναι και το Άλλο.

Το Άλλο, που όταν στην Αγγλία είχα πάει μια φορά από το Μπέρμινχαμ στο Λονδίνο για να μείνω ένα βράδυ και την άλλη μέρα να ξυπνήσω και να πάω για δεύτερη συνέντευξη στα Boots, τότε που ένιωθα μικρό κοριτσάκι, μόνη και φοβισμένη, χωρίς να το ζητήσω, Αθώος Άγγλος με άκουσε χάλια στο τηλέφωνο και οδήγησε 3 ώρες το βράδυ μετά τη δουλειά, απλά να έρθει να κοιμηθεί δίπλα μου και να ξανα-οδηγήσει το πρωί 3 ώρες να ξαναπάει δουλειά. Ήταν τόσο κουρασμένος, ούτε δυο λέξεις δεν ανταλλάξαμε, απλά μ’ αγκάλιασε κι έπεσε δίπλα μου.

 

Έφυγα οριστικά απ’ την Αγγλία παρόλο που τον αγαπούσα και που μ’ αγαπούσε. Για μένα, δυστυχώς, κάτι δεν υπήρχε πια. Τον έβλεπα σαν αδερφό μου (κλισέ, αλλά θλιβερά αληθινό). Για εκείνον ήταν πάντα όπως παλιά. Του είχα γράψει τότε ένα τελευταίο γράμμα (πλέον είχαμε email αλλά ήθελα να το έχει σε χαρτί) και του έλεγα πολλά, δεν θυμάμαι τι, αλλά θυμάμαι μια σκηνή. Έλεγα ότι αν έρθει ποτέ το Τέλος του Κόσμου και χρειαστεί να μπούμε στη μάχη ενάντια στο Κακό, εγώ κι αυτός θα πολεμάμε δίπλα-δίπλα. Και, με γνήσια λογική Harry Potter -που μου φαίνεται απόλυτα σωστή- του έλεγα να μην φοβάται τίποτα, γιατί το ότι αγαπήθηκε τόσο θα είναι για πάντα εντυπωμένο πάνω του, σαν φυλαχτό που κανείς δεν μπορεί να του πάρει μακριά. Πάντα να το θυμάται…

you have been loved. (Και που αλλάζει ο χρόνος, το γεγονός παραμένει).

 

…Γιατί, ναι, το ξεχνάς. Ξεχνάς πώς είναι η Αγάπη. (“Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν…” -έχω και λαϊκό ρεπερτόριο, όχι, παίζουμε). Και δεν θέλω να το ξεχνάω. Αλλά ήταν σοκ όταν μου το θύμισε ο Αθώος Άγγλος με το μήνυμά του που άρχιζε με:

Γεια σου, είμαι εγώ, ο πάλαι ποτέ πρώην σου και για πάντα αδερφός σου από άλλη μητέρα.

 

Αυτός 2 μέτρα, ξανθός, γαλανός και Άγγλος, Εγώ 1.50, καστανή και Ελληνίδα. Κι όμως, ήμασταν το ίδιο.

 

Ήταν Αγάπη. Και δεν ξεχνιέται. Απλά δεν θέλω και να μου το θυμίζω κάθε μέρα, γιατί δεν θέλω να το σκέφτομαι όλη την ώρα και να ζω συνέχεια ένα δράμα. Το δράμα της ματαιότητος των επιπόλαιων (παρότι αναγκαστικών) επιλογών της ζωής μου. Αν επικεντρωνόμουν σ’ αυτό, δεν θα έβγαινα έξω ποτέ αλλά θα καθόμουν σπίτι κάθε βράδυ και θα πλάνταζα στο κλάμα, θα πέρναγαν δύσκολα τα μπαρ, θα χρεοκοπούσαν τα ταξί, θα ‘κλεινε o Hondos και το Sephora, θα γονάτιζα τη χαρτομαντηλο-βιομηχανία και την παγωτο-βιομηχανία. (Θα ‘παιρνα και τουλάχιστον 286 κιλά, κι άντε να βρεις γερανό Σάββατο βράδυ). Ούτε αστειάκια, ούτε χασκογελάκια, ούτε λιπ γκλος, ούτε ντισκομπάλες, ούτε χρυσά φορεματάκια. Σκέτο δράμα, σου λέω. Ασπρόμαυρο. Κι εγώ δεν μπορώ, θέλω κάτι από ροζ φουξιομόβ, από μεταλλιζέ τιρκουάζ ή από μπλε ελεκτρίκ…

…και καλό τέλος.

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Εξομολόγηση: “Γιατρέ μου, αμάρτησα”

01 Thursday Nov 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 2 Comments

Tags

Dating, Αγάπη, Πάσχα, έρωτας, κώλος, sex

 Τέλειωσε μεν η Προ-Ιστορία αλλά θα κάνω άλλη μια αναδρομή στο κοντινό παρελθόν…

Μετά λοιπόν από το φανταστικό Πάσχα 2011 που είχα περάσει με 40 πυρετό, σε συνδυασμό με πονόδοντο και γυναικολογικά, αποφασίζω να πάω σε ομοιοπαθητικό γιατρό. Γενικά, το είχα σκεφτεί αρκετές φορές με τα τόσα που παθαίνω και, μάλιστα, μου το είχε προτείνει -απελπισμένος πλέον- ο γειτονικός μου γιατρός, ο οποίος με βλέπει όποτε έχω κάτι τραγικό. Δηλαδή περίπου μια φορά την εβδομάδα. Απελπισμένος Γειτονικός Γιατρός: “Τι να πω πια, όλοι ερχόμαστε σε επαφή με χιλιάδες ιούς και μικρόβια κάθε μέρα, αλλά ο οργανισμός μας τα πολεμάει. Εσύ, είναι σαν να μην έχεις καθόλου ανοσοποιητικό σύστημα. Γιατί δεν δοκιμάζεις ομοιοπαθητική;” Μετά απ’ αυτό το σχόλιο βέβαια, το πρώτο που δοκίμασα ήταν να κάνω εξέταση για HIV. Όταν ησύχασα (σχετικά) απ’ αυτό, είπα να δοκιμάσω και ομοιοπαθητική.

Στον ομοιοπαθητκό γιατρό, λοιπόν, μιλάω ασταμάτητα για δύο ώρες και εξιστορώ τα πάντα, από την παιδική μου ηλικία ως σήμερα, ιατρικά αλλά και άσχετα πράγματα που με χαρακτηρίζουν. Για παράδειγμα, ο μονόλογος πήγαινε κάπως έτσι: “…και στα 27 μου, πέρασα ανεμοβλογιά… κρυώνω αν έχει κάτω από 30 βαθμούς… παθαίνω συνέχεια διαστρέμματα… παθαίνω συνέχεια γυναικολογικά… όταν φεύγω απ’ το σπίτι γυρνάω πίσω για να βεβαιωθώ ότι έβγαλα το σίδερο απ’ την πρίζα… έχω μεγάλη φοβία με τα βασανιστήρια… λατρεύω τα σύκα… είμαι βραδινός τύπος αλλά φοβάμαι το σκοτάδι και κοιμάμαι με φωτάκι… δεν θέλω ποτέ κανένας να με βλέπει άβαφτη… βλέπω πολλά όνειρα με σπίτια… η συναναστροφή με κόσμο με κουράζει… δεν πίνω νερό απ’ το ψυγείο…” κ.λπ.

Αυτό, λοιπόν, για δύο ώρες. Και δεν είδα να τον παίρνει ο ύπνος ούτε στιγμή. Ήρωας. Κάτι έξτρα που δεν έχω αναφέρει για λόγους καλαισθησίας και χμμμ… διακριτικότιητας, είναι το εξής. Λέω: “Γιατρέ, επίσης, όσο καιγόμουν απ’ τον πυρετό το Πάσχα, έβγαλα κι ένα σπυρί στο κωλομέρι, το οποίο έχει μέγεθος αυγό μάτι”. Ομοιοπαθητικός Ήρωας: “Γιά να δω.” Εγώ (περίλυπη): “Ζε σέλω!” Ομοιοπαθητικός Ήρωας: “Έλα, δείξε μου” Εγώ: “Δεν είναι για να το δει άνθρωπος, θα έχετε εφιάλτες!” Ομοιοπαθητικός Ήρωας: “Έχω δει σκουλήκια να βγαίνουν από κεφάλι ανθρώπου.”

Του δείχνω το κωλομέρι.

Το θέμα όμως δεν είναι το κωλομέρι. Για το οποίο, μάλιστα, λέει: “μια χαρά είναι” εγώ: “μα γιατρέ μου, δεν μπορεί να με δει άνθρωπος” αυτός: “υπάρχουν και πιο σοβαρά προβλήματα στη ζωή” εγώ (από μέσα μου): “γαμώτι!” Πάνω στη συζήτηση, του αναφέρω ότι τα τελευταία χρόνια “γνωρίζω πολύ κόσμο” (= κωδικός που συνήθως χρησιμοποιούν έτσι ασαφώς και νεφελωδώς κάτι εμφανίσιμα αγόρια και σημαίνει “πηδάω όπου μπορώ, όσο μπορώ”. Όταν τον χρησιμοποιούν κορίτσια, δεν είναι κωδικός, αλλά σημαίνει αυτό ακριβώς που λένε οι λέξεις, δηλαδή όντως γνωρίζουν πολύ κόσμο φιλικά, είτε γιατί άρχισαν Ισπανικά, σεμινάρια αγγειοπλαστικής, εθελοντική εργασία ή άντε και μαθήματα σάλσα. Όταν τον κωδικό τον χρησιμοποιώ εγώ, σημαίνει κάτι ενδιάμεσο).

Ομοιοπαθητικός Ήρωας ζητά να εξηγήσω τι εννοώ κι αρχίζω να εξηγώ πολύ απλά ότι για μένα το σεξ δεν είναι κάτι το Τρομερό. Ναι, ναι, ξέρω, είναι οι ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές ενός ζευγαριού, η ώρα που μοιράζεσαι απόλαυση, χαρά και ηδονή με κάποιον άνθρωπο που έχεις επιλέξει, παίρνεις και δίνεις τρυφερότητα, κ.λπ. Ναι. ΟΚ. Μόνο που (προφανώς) δεν το βλέπω με τον “παλιακό” κλισέ ρομαντικό τρόπο που υποτίθεται ότι το βλέπουν ακόμα πολλά κορίτσια. Δεν το βλέπω ούτε σαν μέσο διαπραγμάτευσης/ μέσο συναλλαγής και “χειρισμού”. Δεν θέλω να με βγάζει κανείς έξω και να με κερνάει ποτά ή φαγητά μέχρι να “με ρίξει”. Δεν θέλω να με κυνηγήσει κανείς μέχρι να “το κάνουμε”. Δεν θα είμαι ποτέ αυτή που θα ελπίζει ότι αυτός που θέλω, κατά τη διάρκεια του “κυνηγητού” μπορεί και να με ερωτευτεί. Αν είναι να “με κυνηγήσει”, δεν θέλω να είναι για το σεξ. Το σεξ μπορώ να το δω και ξεχωριστά, μόνο του. Και ξέρω πώς ακούγομαι.

Σαν αγόρι.

Επιστρέφω στη συζήτηση με Ομοιοπαθητικό Ήρωα. Με ρωτάει γιατί ζω όπως ζω και γιατί κάνω ό,τι κάνω. (Όχι ότι κάνω κάτι το φοβερό, απλά κουβέντα να γίνεται). Ομοιοπαθητικός Γιατρός: “Το κάνεις για το σεξ;” Άντε πάλι. Για δισεκατομμυριοστή φορά στη ζωή μου, απαντώ ότι “όχι, δεν το κάνω για το σεξ. Δεν είναι το σεξ αυτό που με ενδιαφέρει”. Μεταξύ μας, εννοώ ότι δεν με ενδιαφέρει όταν κάνω νέες γνωριμίες, όχι γενικά, γιατί άμα το πετύχω το δέκα το καλό, το αλυσοδένω, το κλειδώνω στην ντουλάπα μου, του πετάω μπριζόλες και ανανάδες (ξέρω που σου λέω), και δεν το αφήνω ποτέ να ξαναδεί το φως του ήλιου. Δεν το λέω αυτό. Ούτε κάθομαι να εξηγήσω στον Ομοιοπαθητικό Ήρωα ότι το σεξ αυτό καθαυτό, παραδόξως, δεν είναι αυτό που έχει καθορίσει το λάιφ-στάιλ μου. Ούτε αναλύω το κοινώς γνωστό, θεμελιώδες ζήτημα: ότι για τα κορίτσια, η πρώτη φορά με κάποιον, 9 στις 10 δεν είναι ικανοποιητική ενώ για τα αγόρια, 9 στις 10, είναι. Είπαμε, το πρώτο ερώτημα στο Θεό αν μπαίναμε ποτέ στον παράδεισο (χλωμό), θα ήταν το εξής:

Θεέ μου, γιατί έβαλες τη ρημάδα την κλειτορίδα *έξω* απ’ τον κόλπο;

Ακόμα κι αν γινόταν κάνα γραφειοκρατικό λάθος και η ψυχή μου ανέβαινε προς βόρεια, 5ο σύννεφο δεξιά, μετά απ’ αυτή την ερώτηση, θα έπεφτε φάπα απ’ τον Άγιο Πέτρο και θα με πέταγαν έξω. Αλλά, το γεγονός αυτό, πιστεύω (βαθιά και ακράδαντα) ότι αποτελεί το βασικότερο στοιχείο που κάνει τις σχέσεις των δύο φύλων αυτό που είναι. Γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν είναι και εντελώς παράλογο να δυσκολεύεται να πειστεί η άλλη να κάνει κάτι που οι πιθανότητες αλλά και η εμεπιρία της τής λένε ότι δεν θα ευχαριστηθεί ιδιαίτερα, και να θέλει γι’ αυτό κάτι ως “αντάλλαγμα” (για ψυχολογικό μιλάω, όχι γι’ αυτό που χρεώνουν οι δεσποινίδες που συχνάζουν στη Συγγρού). Π.χ. μια -έστω αμφιβόλου φερεγγυότητας και αξιοπιστίας- υπόσχεση ή την ελπίδα ότι κάπου θα οδηγήσει αυτή η “παραχώρηση”. Όσο ανόητο και να ακούγεται αυτό. Και, βασικά, όσο κι αν είναι θλιβερό.

Η προσωπική μου θεωρία είναι ότι αν ευχαριστιόμασταν εξίσου το σεξ αγόρια-κορίτσια με την ίδια ευκολία, από την πρώτη φορά με κάποιον, θα κάναμε ΤΑ όργια. Ποιες τουαλέτες στα μαγαζιά, μιλάω για τουαλέτες στη δουλειά. Κάνουν τα μάτια σου πουλάκια απ’ την οθόνη και θες να βγεις για ένα τσιγάρο; Πάμε πρώτα για ένα γρήγορο στων Ανδρών και το κάνεις μετά. Θα βγαίναμε όλοι στις πλατείες, στα παγκάκια, στις παιδικές χαρές, στα πάρκα. Η χαρά του παιδιού. Γιούχουουου. Αλλά, δυστυχώς, η φύση έκανε διακρίσεις μεταξύ των δύο φύλων. Σεξιστικές σεξουαλικές διακρίσεις. Απλά, δεν είμαστε φτιαγμένοι το ίδιο. Στο συγκεκριμένο θέμα, οι άντρες είναι ευνοημένοι. Και ξέρω πώς ακούγομαι.

Σαν κορίτσι.

Θα κάνω εδώ μια όχι τελείως πετυχημένη παρομοίωση, που έχει όμως κάποιες σαφείς αναλογίες με το θέμα: Ας πούμε πως έχεις έναν Πεινασμένο Τύπο με ένα χοτ-ντογκ στο χέρι. Πεινάει. Πεινάει και θέλει επειγόντως να το ψήσει. Μπροστά του, από μηχανής Θεά, εμφανίζεται μια ψηστιέρα. Εκτός κουτιού. Πεινασμένος Τύπος κατενθουσιάζεται. Βάζει την ψηστιέρα στην πρίζα. Είπαμε, εκτός κουτιού, άρα δεν υπάρχουν οδηγίες, τίποτα. Οπότε, δεν πα να ‘χει η ψηστιέρα πεντακόσια προγράμματα ψησίματος για να κρατάει το λουκάνικο ζουμερό, να λιώνει το τυρί ομοιόμορφα, να κάνει το ψωμί έξτρα τραγανό και να τραγουδάει άριες μόλις το ψήσει στην εντέλεια; Ο άνθρωπος πεινάει, θέλει να ψήσει ένα χοτ ντογκ. Και δεν την έχει ξαναχρησιμοποιήσει αυτή τη γαμημένη την ψηστιέρα και δεν έχει και το μάνιουαλ. Το χώνει μέσα κι ο Θεός βοηθός. Του πούστη, όπως και να ‘χει, το χοτ-ντογκ θα ψηθεί. Δεν είναι και πυρηνική φυσική. Πολλοί λίγοι θα ασχοληθούν με το πόσο ευχαριστήθηκε η ψηστιέρα την όλη διαδικασία και με το αν μετά η ψηστιέρα νιώθει ολοκληρωμένη σαν ψηστιέρα. Εκτός κι αν πετύχεις μη-πεινασμένο και μάστορα, τύπου «40 Χρόνια Φούρναρης, έχω ψήσει…» (+ κυκλική κίνηση με το χέρι που συνοδεύεται από επιφώνημα “πσσσ…!”) Αλλιώς, κάπως έτσι βλέπει και ο μέσος άντρας το σεξ για πρώτη φορά με μια γκόμενα. Και, με αυτό σαν δεδομένο…

…εσύ ψήνεσαι;

Οπότε, επαναλαμβάνω όχι, δεν είναι για το σεξ. Μετά από τόσα που έχω πει, αυτό ακούγεται σαν μια υποκρισία και μισή, το έχω υπόψη μου. Είναι αναμενόμενο να με παρεξηγήσει κανείς -παρόλο που είμαι ένα σεβαστό κορίτσι (με την ευρεία έννοια), (του “κοριτσιού”, όχι του “σεβαστού”), και θα έφτανα ως το σημείο να πω ότι δεν είμαι καν χαλαρών ηθών, παρόλο που με την ηλικία έχουν χαλαρώσει κι αυτά, όπως όλα πάνω μου άλλωστε. Γνωρίζω ότι δίνω λάθος εντύπωση. Χαλαρά.

Ομοιοπαθητικός Ήρωας ρωτά: “Γιατί το κάνεις λοιπόν;” Για μια στιγμή αναρωτιέμαι τι να απαντήσω. Μα, είμαι μόνη μου (στη ζωή), τι να κάνω, δηλαδή; Ειδικά τις Κυριακές, βαριέμαι. Το σκέτο “τρώω δίκιλα παγωτού και βλέπω Star” το είχα κάνει παλιότερα για άπειρα χρόνια, περιμένοντας το γνωστό Πρίγκιπα στο Άσπρο Άλογο (έστω και ποδηλάτη σε δίκυκλο άλλης απόχρωσης), ο οποίος όμως φαίνεται ότι έχει στήσει το μισό σύμπαν. Ε δεν περιμένω άλλο, σόρι κιόλας, θα παραγγείλω. Μια ζωή με πολλή πλάκα (την αστεία, η ταφόπλακα έρχεται μετά) παρακαλώ. Σε ψηλό (ποτήρι. Το αγόρι, παρακαλώ να είναι σε κοντό). Γιατί, ναι, μ’ αρέσουν τα αγόρια. Μ’ αρέσει να φιλιέμαι.

to make out = φασώνομαι

Παραλίγο να αναφέρω και το μάντρα μου (μιλάω για μόττο, όχι για πέτρινο τοιχάκι) που ονομάζω Το Νόημα Της Ζωής: “Να είμαι στη μέση του κλαμπ, κάτω από τη ντισκομπάλα, να παίζει r’n’b και να χορεύω και να φιλιέμαι με Χαριτωμένο Αγόρι που χορεύει και μυρίζει ωραία”. Εδώ το ‘χα, αλλά συγκρατήθηκα. Λέω:

Άσε, ο άνθρωπος έχει δει σκουλήκια να βγαίνουν από κεφάλι ανθρώπου, του ‘δειξα και το σπυρί στο κωλομέρι, κρίμα είναι, αρκετά έχει υποφέρει.

Γι’ αυτό ζω έτσι λοιπόν. Ακόμα. Γιατί δεν βλέπω ικανοποιητική εναλλακτική. Αλλά -και ίσως αυτό να το λέω για να με καθησυχάσω- δεν νομίζω ότι είναι και λίγο να ζούμε όπως ζούμε από επιλογή. Με την προϋπόθεση ότι ξέρουμε το γιατί, για ό,τι κι αν είναι αυτό το οποίο έχουμε διαλέξει. Και, μια και φαίνεται πως το μητρικό μου ένστικτο μάλλον ξέχασε να βάλει ξυπνητήρι ή πάτησε snooze και αποκοιμήθηκε και σίγουρα δεν θα προλάβει να πάει στη δουλειά, δεν πιστεύω ότι έχω και καμιά σοβαρή δικαιολογία για να συμβιβαστώ. Δηλαδή, γιατί; Για να μπορώ π.χ. να πηγαίνω υπέροχα ταξίδια σε όλο τον κόσμο μαζί με κάποιον που δεν θέλω πια να βλέπω μπροστά μου; Άσε, φίλε, καλή είναι και η ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι μου, παρέα με το γείτονα με τα κυάλια. Α, και, το “θα πεθάνεις μόνη σου” δεν ισχύει. Ισχύει δηλαδή, αλλά ισχύει ούτως ή άλλως. Μετά από κάποια ηλικία, μόνο γιαγιάδες βλέπεις να συνεχίζουν ντούρασελ κόντρα σε κάθε νόμο της φύσης, κόντρα στα δεδομένα της κρίσης, της γραφειοκρατίας, της τιμής της ντομάτας και κάθε άλλης κοσμοθεωρίας. Αλλά, και παρέα να έχεις, πάλι μόνος σου θα πεις στο Τέλος: “κλείνω λίγο τα μάτια, ξυπνήστε με όταν τελειώσουν οι διαφημίσεις…” Άρα;

Δεν μου διαφεύγει, βέβαια, ότι τα περιθώριά μου μέχρι που στη λίστα με τα χόμπι μου να φιγουράρουν τα αξιοζήλευτα “πλέξιμο, 7 γάτες και συλλογή από πορσελάνινες φιγούρες” είναι πολύ περιορισμένα.

World of KnitCraft: Battle of the Grandmas. -Coming soon

Μην βλέπεις που γνωρίζω συνέχεια πλήθος νεαρών, έχω απόλυτη επίγνωση ότι αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ (ας μην είχα χτίσει Hondo, MAC και Sephora και οι εν λόγω νεαροί ήδη θα τρόμαζαν όταν θα μ’ έβλεπαν και απλά θα έτρωγαν όλο τους το φαΐ). Αυτό που θέλω να πω είναι πως όποιες επιλογές κι αν κάνουμε, τελικά, καλό είναι να είμαστε προετοιμασμένοι -ή έστω υποψιασμένοι- για τις συνέπειες. Π.χ., αν είσαι αλλεργική στο πλέξιμο και στις γάτες, καλύτερα να βγεις από σήμερα σε μπαρ με 35ρηδες έτοιμους για γάμο.

Και να μου πεις και πού είναι αυτό το μπαρ γιατί έχω και κάτι φίλες να αποκαταστήσω.

Ως τότε λοιπόν, μέχρι να τελειοποιήσω την τέχνη του να πλέκω ζιπουνάκια για γατάκια και μέχρι να αποκτήσω σύνθετο-βιτρίνα με τζαμάκι για να επιδεικνύω τη συλλογή από πορσελάνινες βοσκοπούλες, όσο δεν υπάρχει ο Ένας, ας υπάρχουν Πολλοί. Είναι ο μόνος συμβιβασμός που είμαι πρόθυμη και διατεθειμένη (προς το παρόν) να κάνω. Γιατί, δεν πιστεύω ότι έχεις περισσότερες πιθανότητες να βρεις τον ΕΝΑΝ αν δεν δοκιμάσεις κανέναν. Εσύ, αν δεν έχεις δοκιμάσει ένα φαγητό, πώς θα ξέρεις αν σου αρέσει; Απλά επειδή φαίνεται ωραίο και μυρίζει ωραία; (Και, πριν προλάβεις να πεις “ναι” θυμίζω ότι το μέλι μυρίζει ποδαρίλα και τα τυριά ακόμα χειρότερα.) Αλλά δες το κι έτσι: όταν ακόμα το μόνο στερεό που είχες δοκιμάσει ήταν η φρουτόκρεμα, ήξερες εσύ ότι το αγαπημένο σου φαγητό θα είναι η καρμπονάρα; Κι εγώ, που τρελαίνομαι για φάβα; αν δεν την είχα δοκιμάσει, θα το ψυχανεμιζόμουν λες, εξ όψεως, ότι λατρεύω τη φάβα;

Κι αν αυτός που ψάχνω, δηλαδή, είναι η “φάβα” μου;

 

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Η πίπα: το μητροπολιτικό αμάρτημα

28 Friday Sep 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 5 Comments

Tags

blowjob, facebook, hpv, πίπες, ρόμπα, αμαρτία, ντροπή, religion, sex, sin

Το σημερινό ποστ δεν ανήκει στην Προ-Ιστορία αλλά με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, θεώρησα ότι ίσως θα πρέπει να αλλάξω ένα από τα tags του My Happy Ending και από “πίπες” να το κάνω: «χυδαίες, κατά Σεραφείμ, περιπτώσεις παράχρησης των σωματικών οργάνων του ανθρωπίνου όντος, οι οποίες εγκυμονούν τρομακτικές συνέπειες τόσο στην ψυχική όσο και στην σωματική υγεία του».

Αλλά δεν είμαι σίγουρη αν είναι αρκετά πιασάρικο…

Και, μια που το πράγμα είναι επίκαιρο και άξιον προβληματισμού, παραθέτω τη σοφία του διαδικτύου επί του θέματος.

Όπως βλέπετε, αυτή η μάστιγα της κοινωνίας μας δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο:

Από παλιότερες, φαινομενικά “αθώες” εποχές, είχε παρεισφρήσει σε καταναλωτικά πρότυπα:

Σε κινηματογραφικές απεικονίσεις της “ποπ” κουλτούρας:

Η σατανική “τέχνη” της διαφήμισης, την έχει χρησιμοποιήσει πολλάκις:

Η σάτιρα δεν γνωρίζει όρια ούτε στα παιδικά παιχνίδια:

Η χρήση του διαδικτύου, που υποτίθεται ότι ευνοεί την “προσωπική έκφραση”, στην πραγματικότητα δεν αφήνει ούτε ιερό ούτε όσιο, υποτιμώντας το θαύμα της μητρότητος αλλά και της ίδιας της ζωής:

Αμαυρώνει το ιερό μυστήριο του Γάμου:

Αλλά, επειδή δεν το βλέπω…

Η διαφήμιση έχει και αναλαμπές

Συγγνώμη, Σεραφείμ

τουλάχιστον δεν θα πάμε από καρκίνο του πνεύμονα…

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Όταν χρειάζεσαι personal(ity) training

11 Friday May 2012

Posted by Irini in 2012

≈ Leave a comment

Tags

gym, ρόμπα, γυμναστήριο, personal trainer

 

Αυτή τη στιγμή αναρρώνω (υποφέρω) και λέω να μοιραστώ ένα μικρό στιγμιότυπο από συμβάν που έλαβε χώρα προ εγχείρισης. Ανήμερα Πρωτομαγιάς, μεταξύ ημι-υπόπτων διαδικασιών, βρίσκομαι σε στούντιο personal training, για ημι-επαγγελματικούς, ημι-προσωπικους, ημι-τεσταριστικούς, ημι-δεν-ξέρω-τι-άλλο σκοπούς (ξέρω ότι τα «ημι» δεν βγάζουν νόημα όταν είναι πάνω από 2, αλλά κατάλαβες). Μου είχε πει ο άνθρωπος που το έχει να πάω να το δω από κοντά (το λένε PerFit και είναι στην Αγία Παρασκευή), και βρήκα χρόνο εκείνη τη μέρα και πήγα. Είμαι εκεί λοιπόν με τον Personal Trainer μου και νιώθω κάπως αγύμναστη και βιοχλαπάτσα και ευάλωτη και τελείως εκτός του προσωπικού μου comfort zone (=η «περιοχή» καταστάσεων και συνθηκών μέσα στις οποίες νιώθεις άνετα). Είναι και που δεν αντέχω και να με ακουμπάνε γενικά χωρίς λόγο -ξέρω ότι ακούγεται πολύ περίεργο και δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά ισχύει, προτιμώ να με αφήνουν ήσυχη, εκτός κι αν τους γουστάρω και με γουστάρουν. Τέλος πάντων, είμαι σε άβολη κατάσταση αλλά πρόθυμη να μάθω καινούρια πράγματα, σχετικά υπάκουη και δεκτική στις οδηγίες. (Όλο αυτό αργότερα έμαθα ότι ερμηνεύτηκε ως «γλυκιά», πράγμα που αποτελεί τον τελευταίο χαρακτηρισμό που θα αποδώσει κανείς ποτέ σ’ εμένα). Με λίγα λόγια, η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι είναι πολύ σπάνια. ΟΚ, ας πούμε ότι ξαναβρέθηκα στην ίδια κατάσταση και πριν από τέσσερις μέρες αλλά δεν πολυμετράει…

…ήμουν υπό την επήρεια γενικής αναισθησίας.

 

Είμαστε λοιπόν στο ωραιότατο στούντιο και γύρω-γύρω έχει μπόλικες απ’ αυτές τις γνωστές χρωματιστές μπάλες όπου υποτίθεται ότι κάθεσαι πάνω και κάνεις ό,τι είναι να κάνεις και «ενεργοποιείς τον κορμό σου». Εγώ βέβαια χρειάζεται να ενεργοποιήσω το αλεξίπτωτο διότι, εννοείται, δεν παίζει να παραμείνω πάνω σε μπάλα με καμία ενεργοποίηση και με καμία δύναμη. Εδώ δεν έχω καμία ισορροπία στο δρόμο, στο ίσιωμα, ούτε με φλατ παπούτσι, οπότε φαντάσου με πάνω σε μπάλα. Έχουμε το απολύτως κυριολεκτικό του «σε παίρνει η μπάλα». Για το πρώτο σαραντάλεπτο, αυτό που διαδραματίζεται μονότονα και επαναλαμβανόμενα μέσα στο στούντιο, έχει ως εξής. Εγώ: «Πέφτωπέφτωπέφτωπέφτωπέφτω!» Πέρσοναλ Τρέινερ: «Δενπέφτειςδενπέφτειςδενπέφτεις». Ηχητικό Εφέ: «Γκντουπ!» -εγώ που πέφτω. ΟΚ, έχει μοκέτα και δεν κάνω «γντουπ» αλλά ότι πέφτω, πέφτω! Και μιλάμε για ΣΥΝΕΧΕΙΑ, χωρίς καμία απολύτως πρόοδο ή βελτίωση. Δεν ξέρω πόσο άλλο να ενεργοποιήσω τον κορμό μου, πάντως η όλη φάση θυμίζει τις ξένες ταινίες που κόβουν δέντρα στα δάση κι όταν πέφτει ένας κορμός φωνάζουν “timber!“ Κάπως έτσι. Κορμοί με κορμί.

Από ένα σημείο και μετά εγώ έχω εκνευριστεί ελαφρώς, γκρινιάζω απίστευτα (όσο πιο ευπρεπώς μπορώ) και ρίχνω πολύ κακά βλέμματα στις σατανικές μπάλες (κλωτσάω και μία στα μουλωχτά). Μετά από την πρώτη ώρα, ο Πέρσοναλ Τρέινερ έχει ψυχανεμιστεί επιτέλους ότι δεν το ‘χω ιδιαίτερα με την ισορροπία, και κάπως κρατάει ή τη μπάλα ή εμένα, μπας και καταφέρουμε και τελειώσουμε ποτέ. (Ο άνθρωπος είναι εντυπωσιακά καλός και υπομονετικός, εγώ όμως όχι). Είμαι λοιπόν ξαπλωμένη πάνω σε μια μπάλα και κάνω κοιλιακούς. Τη βλέπω τη δουλειά, θα κυλίσει η μπάλα και θα βρεθώ από κάτω ανάποδα, του το λέω πανικοβλημένη. Πέρσοναλ Τρέινερ έρχεται μπροστά απ’ τη μπάλα, από πάνω μου. Λέει: «Κράτα τα πόδια μου με τα πόδια σου, να στηριχτείς». ΟΚ. Εκεί που είμαι ανάσκελα πάνω στη μπάλα κι αυτός όρθιος μπροστά μου, τυλίγω τα πόδια μου στη μέση του. Την έχεις την εικόνα, έτσι;

 

 

Πέρσοναλ Τρέινερ με κοιτάζει διερευνητικά, βαθιά και στοχαστικά. Μου λέει αργά αλλά καθαρά, έντονα και ελαφρώς επικριτικά:

Ειρήνη, γύρω απ’ τις γάμπες μου.

 

*Η μόνη “ετικέτα” (tag) που έβαλα σ’ αυτό το ποστ, είναι “ρόμπα”.

 

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

The Zone

30 Monday Apr 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 2 Comments

Tags

FAIL, friend zone, fuck zone, MTV, sex

 

To “The Zone” είναι μια πάρα πολύ δημοφιλής δίαιτα που ακολουθούν άπειρα σελέμπριτις και, όπως μάλλον θα έχεις προσέξει κι εσύ: «κοίτα έξω, έχει πιάσει καλοκαίρι» (Πέγκυ Ζήνα). Μην φοβάσαι, όμως, δεν θα αρχίσω να λέω για δίαιτες (παρόλο που είναι Δευτέρα κι άλλα έλεγες την Πέμπτη, το θυμάμαι). Τέλος πάντων, η μόνη περίπτωση να κάνω εγώ δίαιτα είναι να περιορίσω τα χαριτωμένα αγόρια γιατί με πειράζουν λίγο στο στομάχι οπότε θα την κάνω κατ’ ανάγκην για να αποφύγω την (κατασ)τροφική δυσανεξία. Άρα μην ανησυχείς. Κυριακή βράδυ που το γράφω αυτό, έχω φάει ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει (μέσα στην τελευταία ώρα μόνο, έπαιξε ρεγκάτο σαγανάκι, φράουλες και παγωτό). Φαγωμένη, λοιπόν, ξεκίνησα με κάθε καλή πρόθεση να φτιάξω ένα σοβαρό, μακροσκελές και σημαντικό ποστ σχετικά με δύο «Ζώνες» (στην αμερικανική καθομιλουμένη), που περιγράφουν δύο αντιδιαμετρικά αντίθετες καταστάσεις:

  • το Friend Zone, που σημαίνει το να σε βλέπουν μόνο σαν φίλο ή φίλη και
  • το Fuck Zone, δηλαδή το να σε βλέπουν μόνο σαν εναλλακτική στη μαλακία.

Ήθελα να μιλήσω για τις δικές μου εμπειρίες, οι οποίες είναι αποκλειστικά από το “fuck zone”, καθότι κανείς ποτέ των ποτών δεν με έχει δει μόνο σαν φίλη ενώ εγώ ήθελα κάτι παραπάνω. Κανείς. Ποτέ. Απ’ την άλλη, ουκ ολίγοι με έχουν δει μόνο σαν τρύπα (με τα παρελκόμενα, βυζί (2), κώλο, στόμα, μαλλί), αλλά, από αυτή την τρύπα, εγγυημένα, δεν βλέπεις ποτέ φως. Τώρα, μην νομίζεις ότι επειδή το λέω αυτό θεωρώ τον εαυτό μου «γκόμενα», γιατί θα έπρεπε να ξέρεις καλά ότι με θεωρώ σαν κάτι πιο κοντά σε κεφτέ. (Αν όχι, πήγαινε διάβασε το Πώς Είμαι»). Απλά εννοώ ότι οι επιλογές μου πάντα ήταν οι εξής δύο: ή κάποιον δεν θα τον ενδιαφέρει διόλου η ύπαρξή μου ή θα θέλει να με γαμήσει. Απλά πράγματα. Είναι θέμα μάρκετινγκ. Θες να μειώσεις το κόστος; Κόβεις το ενδιάμεσο.

Ήθελα επίσης να περιγράψω την ομώνυμη εκπομπή του Mtv “Friend Zone”. Ναι, είναι άλλη μια εκπομπή του Mtv που λατρεύω (μαζί με το Made και το Plain Jane). Σ’ αυτή την εκπομπή, παρακολουθούμε το σιωπηλό δράμα διαφόρων κακόμοιρων αμερικανακίων γύρω στα 17, τα οποία έχουν κολλητή ή κολλητό που γουστάρουν απελπισμένα εδώ και άπειρα χρόνια και υποφέρουν στωικά προσφέροντας τον ώμο τους να κλάψει ο φίλος-η για την-τον γκόμενα-ο που τους παράτησε, και άλλα βασανιστικά. Το πολύ-πολύ να ακούσουν το «αχ, είσαι τόσο καλός, μόνο εσύ με καταλαβαίνεις, μακάρι να έβρισκα κάποιον σαν εσένα!» Τράτζικ. Κρίμα κι άδικο, πραγματικά.

Στο “Friend Zone” του Mtv, λοιπόν, τα friend zoned κακόμοιρα παιδάκια αποφασίζουν να βάλουν τέλος σ’ αυτή τη θλιβερή κατάσταση και να δηλώσουν τελεσιγραφικά το θέμα «ή με γουστάρεις ή τέρμα, μεταξύ αντρών και γυναικών δεν υπάρχει φιλία» (ΟΚ, δεν το λένε έτσι αλλά κατάλαβες), οπότε βγάζουν σε ραντεβού τον ανυποψίαστο φίλο-η ενώ ο άλλος-η νομίζει ότι εκείνη την ώρα προσφέρει ψυχολογική υποστήριξη σε (εικονικό) ραντεβού που πρόκειται να βγει ο-η (κακόμοιρος-η) φίλος-η. Στην εκπομπή, τα αποτελέσματα είναι 50-50, ούτε πάνε πάντα όλα κατ’ ευχήν ούτε τρώνε πάντα χυλόπιτα. Τα κορίτσια ίσως έχουν πιο συχνά ποσοστά επιτυχίας, διότι τα αγόρια έχουν πιο συχνά την (εσωτερική) αντίδραση του «δεν γαμιέται; ας πηδηχτούμε και βλέπουμε». Πάντως, συχνά και τα δύο φύλα τρώνε τα μούτρα τους καθότι η άτιμη η σεξουαλική έλξη είναι πράγμα ύπουλο. Αν υπάρξει έστω και λίγη, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολλαπλάσιο. Αν όχι, είναι σαν να πολλαπλασιάζεις με το 0, οπότε δεν θα βγει τίποτα. Δηλαδή δεν θα σου «βγει» με τίποτα.

Άστο ρε φίλε…

Τέλος, ήθελα να συγκρίνω αυτά τα δυο άκρα θλιβερής ύπαρξης, το Friend Zone και το Fuck Zone, επιχειρώντας να συνοψίσω τις πιθανές διαφορές του πώς βλέπουν τη μία κατάσταση τα αγόρια και πώς τη βλέπουν τα κορίτσια. Δηλαδή, ποιο από τα δύο θεωρούν χειρότερο οι άντρες και ποιο οι γυναίκες. Τα αποτελέσματα πιθανότατα είναι αναμενόμενα, οπότε συγχρόνως θα είχαμε μια καταγραφή της αιώνιας μάχης των δύο φύλων, το καλό και το κακό, το συναισθηματικό και το σαρκικό, την αγάπη και το σεξ και άλλα τέτοια υπέροχα κλισέ που μας δίνουν σιγουριά και την πεποίθηση ότι ξέρουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα και η ζωή.

Εντελώς ενδεικτικά, μια και μου βρίσκονται, παραθέτω ατάκτως τα εξής μικρο-γεγονότα: 1) Μέσα στην εβδομάδα μιλάω στο facebook με τον 22χρονο Πρώην Βλοσυρό Τύπο, ο οποίος είναι Θεός και ο οποίος παραπονιέται ότι όλες τον θέλουν μόνο για πήδημα. Μάλλον το εκμυστηρεύεται σε μένα γιατί αν είσαι αγόρι, 22 χρονών και το πεις και παραέξω, μπορεί να σε λιντσάρουν. 2) Προ ετών, εγώ η ίδια για δυόμισι ολόκληρα χρόνια είχα περιορίσει στο Fuck Zone Αγόρι Καράτε Οικοδομή -ο οποίος ήταν συνομήλικος και με τον οποίο το σεξ ήταν ανεπανάληπτο- και ο οποίος για κάποιο λόγο με ήθελε πραγματικά. 3) Την ίδια περίοδο, αμέσως μετά το (άθλιο) σεξ με Αστείο Αγόρι τον οποίο περνάω έντεκα ολόκληρα χρόνια, ενώ είμαστε ακόμα πάνω στο κρεβάτι, μου ζητάει συμβουλές για το τι να κάνει για να ρίξει τη γκόμενα που γουστάρει. Εδώ φίλε μου we have a winner διότι μιλάμε για το σπάνιο γεγονός όπου όλα τα FAIL συμβαίνουν συγχρόνως. Είναι το σπάνιο φαινόμενο Τριπλής Ήττας: Fuck Zone, Κακό Σεξ KAI σε βλέπει σαν Φιλαράκι.

Beat that, bitch*.

 

*Συγγνώμη που μιλάω αγγλικά, αλλά είναι εξαιρετική έκφραση και σημαίνει κάτι τύπου «δοκίμασε να το ξεπεράσεις αυτό, μπιτς» (μην μου πεις ότι θες μετάφραση και για το «μπιτς», όχι δεν σημαίνει «παραλία», αλλά «μωρή», «σκύλα», «μαλακισμένη», «καργιόλα» κ.λπ, και συχνά, όπως και στη συγκεκριμένη περίπτωση, απευθύνεται στο σύμπαν γενικότερα.

Είχα υπόψη μου λοιπόν να καταπιαστώ με όλα αυτά τα βαθιά και σοβαρά ζητήματα. Το πρόβλημά μου είναι ότι μετά απ’ αυτή την εβδομάδα, κατά την οποία με σκέφτηκε κάθε χαριτωμένο αγόρι που με σκέφτεται μόνο για πήδημα (στο είπα: «κοίτα έξω, έχει πιάσει καλοκαίρι»)…

…είμαι τόσο κουρασμένη που λέω να μην κάτσω να γράψω τίποτα απ’ όλα αυτά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Τσόντα

25 Wednesday Apr 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 2 Comments

Tags

πίπα, Θεός, μυστικό, sex, Top Secret

Αυτό το ποστ είναι μυστικό. Δεν πρέπει να το μάθει κανείς. Μην το πεις πουθενά. Το περιεχόμενο είναι εμπιστευτικό. Διαμέσου υπόπτων συνθηκών, λοιπόν (το τσουλόμετρο χτύπησε κόκκινο), καταλήγω με Αγόρι σπίτι μου. Δεν μπορώ να αποκαλύψω στοιχεία των καταστάσεων που οδήγησαν στο συμβάν ούτε κανένα στοιχείο της ταυτότητας του εν λόγω Αγοριού. Είναι άκρως απόρρητο. Τα γεγονότα που ακολούθησαν περιγράφονται συνοπτικά, με σημασία στην ουσία:

Σκηνή 1η 

Καθώς γίνεται ό,τι γίνεται, αρχίζει και μου ρίχνει μικρά «χαστουκάκια» (για φάτσα μιλάω αυτή τη στιγμή). Εγώ, στην περίπτωση που δεν το γνωρίζεις ήδη, δεν αντέχω καν να με ΑΚΟΥΜΠΑΝΕ στο πρόσωπο, πόσο μάλλον να μου δίνουν χαστουκάκια. Στην αρχή τον κοιτάζω σοκαρισμένη (που τόλμησε να με ακουμπήσει στη φάτσα). Μετά, απλά εκνευρισμένη. Ευτυχώς, παρόλο που δείχνει να έχει βαρύ χέρι, δεν με πονάει καθόλου -αλλιώς ποιος είδε τη Σκύλλα (τη μυθική γειτόνισσα της Χάρυβδης, όχι μια απλή σκύλα) και δεν τη φοβήθηκε. Αλλά ούτως ή άλλως, εκνευρίζομαι και θυμώνω τρομερά και, σε κάθε χαστουκάκι που ρίχνει αυτός, αντανακλαστικά του ρίχνω κι εγώ ένα πολύ πιο δυνατό. Να μάθει. Δυστυχώς, μαθαίνω εγώ. Ότι του αρέσει. Και τώρα τι κάνουμε; Όχι, σε ρωτάω. Σοβαρά. Εγώ είμαι εντελώς κατά της βίας στα γήπεδα (και τα κρεβάτια είναι κι αυτά γήπεδα μόνο που 5×5 δεν χωράμε, κι εγώ προτιμώ ένας προς έναν). Αλλά τι διάολο κάνεις όταν ο ένας είναι για φροντίδα και προδέρμ κι ο άλλος για πολλά χαστούκια;

Σε κάποια φάση έχω εκνευριστεί τόσο απ’ τα χαστουκάκια και βρίσκομαι σε πλεονεκτικό σημείο που σοβαρά πάω να τον πνίξω. Άει στο διάλο, κι αυτό του αρέσει.

Σκηνή 2η

Σε άλλη φάση, υποφέρω την άκρως διαδεδομένη και δημοφιλή πρακτική «κουνελάκι» (=bunny fuck). Αν δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάω, είσαι είτε ένα πολύ-πολύ τυχερό κορίτσι ή ένα μακάριο-στην-άγνοιά-σου αγόρι. Έχει να κάνει με τον τρόπο που επιδίδονται τα χαριτωμένα αυτά ζωάκια στην Πράξη και αν αυτό δεν σου λέει κάτι, θα σου πει αν επαναλάβεις τις λέξεις «μέσα-έξω» 20 φορές μέσα σε 5 δευτερόλεπτα. Αυτό ακριβώς. Και δεν είναι ευχάριστο. Μην σου πω ότι το μέσο κορίτσι μπορεί και να κλείνει τα μάτια και κάνει την ίδια γκριμάτσα που κάνει όταν της τραβάνε την ταινία με το καυτό κερί απ’ το μπούτι, και απλά κάνει υπομονή μέχρι να τελειώσει (το μαρτύριο ή Αυτός, το ίδιο και το αυτό). Σε κάνει να θες να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει ούτως ή άλλως, αν δεν κρατάς αρκετή αντίσταση.

 

Σκηνή 3η

Κάπου σ’ όλο αυτό το πράγμα, Αγόρι λέει: «Θέλω να τελειώσεις». Συγκρατούμαι. Θέλω να του πω: «Σοβαρά, το ξέρω ότι θα σου κάνει τρομερή εντύπωση και δυσκολευτείς να το πιστέψεις, αλλά –τι έκπληξη- θα το ήθελα ΚΑΙ εγώ! Όπως θέλω και πολλά άλλα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, όπως όταν μεγαλώσω να γίνω η Μπιγιονσέ, να εφεύρω την τηλεμεταφορά ή να βγάλω φτερά και να πετάξω. Μόνο που δεν βλέπω τίποτα απ’ όλα αυτά να συμβαίνει». Και θα πεις «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Αλλά κάτσε κι εσύ σ’ ένα σημείο μπας και «κίνει» και γίνει. Γιατί άμα πας πάνω κάτω και πέρα δώθε όλη την ώρα (με την αλλοπρόσαλλη έννοια) τύπου «γιούπι!!! να τα δοκιμάσουμε όλα!!!»… δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Μόνο τα νεύρα μου σμπαράλια! Το γενικό νόημα είναι γνωστό κι έχει εικονοποιηθεί πολλάκις (και απ’ τον Αρκά, αλλά εδώ δεν έβαλα του Αρκά).

(Αρκάς: λέει ο τύπος "πες μου όταν τελειώσεις" κι αυτή "ΟΚ, άσε μου το τηλέφωνό σου)

 

Σκηνή 4η

Σε ένα άλλο στιγμιότυπο, ενώ εξασκώ την αρχαία και γνωστή μέθοδο αυξητικής χειλιών χωρίς εμφυτεύματα και ενέσεις, Αγόρι λέει: «Θέλω να σ’ ακούσω να πνίγεσαι». Εγώ: «Πολλές τσόντες βλέπεις». Δεν πτοείται, επιμένει. Και πες ότι μ’ έχει πιάσει το καλό μου και θα ‘θελα να του κάνω το χατίρι. (Απ’ όλα αυτά που έχω πει ως τώρα δεν θα το φανταζόσουν, αλλά είναι που δεν τον έχεις δει, κι αν είσαι κορίτσι, πραγματικά λυπάμαι που δεν μπορώ στον δείξω και να σου φτιάξω τη μέρα). Αλλά, ειλικρινά, και να θέλω να σ’ ευχαριστήσω Αγόρι μου, δεν γίνεται. Πώς να το κάνουμε; στις τσόντες που βλέπεις τα κορίτσια να πνίγονται, το πράγμα έχει μια άλλη τάξη μεγέθους. Όχι ότι το δικό σου δεν έχει, προς Θεού. Απλά είχα πρόσφατα μια ιστορία με τις αμυγδαλές μου κι έχω πάθει μια σχετική ανοσία, τίποτα παραπάνω… (Είδες, είμαι καλή, στο είπα). Ε μα τι να κάνω επιτέλους; Εδώ δεν έχω προσποιηθεί ποτέ οργασμό.

Τώρα θα πρέπει να προσποιηθώ πνιγμό;

 

Αυλαία

Πριν γίνει ό,τι γίνει, μου είχε πει ότι είναι 25. Αφού γίνεται ό,τι γίνεται, λέει μια ιστορία «…και εγώ που είμαι 22 χρονών…». Αυτό δεν μου συμβαίνει για πρώτη φορά. Ήμουν που ήμουν άσχετη στην αριθμητική και στα Μαθηματικά, με βάζουν να κάνω και εξαρχής λανθασμένους υπολογισμούς, ήταν στραβό το κλήμα το ‘φαγε κι ο γάιδαρος… Βλέπεις, αυτοί, θεωρούν το 25 έμπειρο και ώριμο άρα, ο μέσος 20κάτι-άχρονος, για να το σιγουρέψει το πράγμα, σου λέει: «να της πω 25 που δεν θα της φανεί μικρό».

Κι αφού κάνουν ό,τι κάνουν μαζί μου και χαλαρώνουν, οι 25χρονοι ξανανιώνουν.

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Απριλιάτικα Αστεία

23 Monday Apr 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 2 Comments

Tags

πίπες, Πάσχα, ΤΕΦΑΑ, μπουζούκια

 

Δεν έχω μεγάλη πασχαλινή ιστορία, μην περιμένεις κάτι το συνταρακτικό διότι δεν συνέβη. Πάλι καλά να λες που δεν πέρασα πασ-Χάλια όπως πέρυσι (δες εδώ). Απλά, είπα να μοιραστώ τα facebook status μου από τις Άγιες Μέρες του Πάσχα και λίγο μετά. Ε, και με μια μικρούτσικη ιστορία ενδιάμεσα…

Μεγάλη Δευτέρα 9 Απριλίου

Χτες βράδυ, (δηλαδή κατά τις 3.30 το πρωί), μου μιλάει στο τσατ αμυδρά γνωστό αγόρι. Ήταν φίλος φίλων που δούλευαν σε μαγαζί που πήγαινα πριν 3-4 χρόνια. (Άντε να ‘χαμε ανταλλάξει δυο-τρεις κουβέντες όλες κι όλες). Ρωτάει τα νέα μου, του λέω, ρωτάω κι εγώ τα νέα του, μου λέει, λέει ότι με βλέπει πού και πού στη γειτονιά, εγώ δεν ήξερα ότι μένουμε στην ίδια γειτονιά, με διαβεβαιώνει για το γεγονός και λέει: “Μια και μένουμε κοντά, δεν έρχεσαι να πάμε καμιά βόλτα στη γειτονιά;” Μιλάει για εκείνη την ώρα που μιλάμε, Δευτέρα 3.30 το πρωί. Του λέω ή μου κάνει πλάκα ή μου κάνει πλάκα. Διαμαρτύρεται. Δεν πτοούμαι. Αλλά λέω: “…πάντως, μια και μένουμε κοντά, ας πάμε μαζί Επιτάφιο, να κάνουμε και βόλτα στη γειτονιά.” ~Δεν δέχτηκε.

Μεγάλη Τρίτη 10 Απριλίου

Παραλίγο να απαντήσω το παρακάτω σε κάποιον αλλά συγκρατήθηκα:

-Πού τον ξέρεις αυτόν;

-Είχαμε πηδηχτεί τυχαία.

Μεγάλη Τετάρτη 12 Απριλίου

Γυρνάω από τη συνοικιακή Μικροβιολόγο όπου είχα πάει για εξετάσεις, γιατί κάτι έχω. Στο δρόμο με ενοχλεί η επιστραγαλίδα που φοράω, γιατί στραμπούληξα πάλι το πόδι μου. Σκύβω να φτιάξω επιστραγαλίδα. Σηκώνομαι όρθια, κοπανάω το κεφάλι μου σε κλαδί που εμφανίστηκε από το πουθενά. Βλέπω αστεράκια. Εκτός απ’ την πληγή, έχω και πελώριο καρούμπαλο.

Η Εβδομάδα των Παθών, σου λέει μετά.

 

Κυριακή Πάσχα 15 Απριλίου

Γνωστός μου φωτογράφος στο facebook ανεβάζει στάτους τύπου «πάει και το Πάσχα, είμαστε στο δρόμο για το Καλοκαίρι, καιρός να γεμίσει το fb από profile pics κοριτσιών με μαγιό». Κάνω Like ασυναίσθητα, όπως κάνω Like σε ό,τι έχει να κάνει με το ότι έρχεται το καλοκαίρι. Αμέσως έρχεται μήνυμα στο inbox μου: «Περιμένω». Απαντάω: «Το καλοκαίρι;» Λέει: «Να ανεβάσεις φωτό με μαγιό». Λέω: «Δεν είμαι εγώ για να βγαίνω φωτογραφίες με μαγιό». Αυτός: «Γιατί;» Εγώ: «Έχεις συνηθίσει να φωτογραφίζεις κάτι 20χρονες χορεύτριες με ανύπαρκτα μπικίνι κι έχεις ξεχάσει πώς είναι οι νορμάλ γυναίκες». Αυτός: «Κι εσύ έχεις ξεχάσει ότι σε έχω δει γυμνή».

Παλιότερα, η Αδερφή μου έχει χαρακτηρίσει τέτοιου είδους συμβάντα ως:

déjà-fuck

 

Κυριακή Πάσχα προς Δευτέρα 16 Απριλίου

Είμαι Μπουζούκια, ακούω το χιτάκι (το οποίο μου «μιλάει»): «Άκουσα πως όταν πίνεις αναφέρεις το όνομά μου». Πάνω στο ντέρτι, το ανεβάζω στο facebook. Αμέσως, βέβαια, κάνω η ίδια σχόλιο:

Μάλλον γιατί εύχεσαι παγκόσμια ειρήνη…

 

Δευτέρα 16 Απριλίου

Μετά από χτες το βράδυ, για αδιευκρίνιστους λόγους (σοβαρά, αδιευκρίνιστους) πονάει ΤΡΟΜΕΡΑ η μέση μου, τόσο που κοιμήθηκα ελάχιστα το βράδυ, παρόλο που είχα πιει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ ούτε τώρα, παρόλο που νυστάζω (και έχω και χανγκόβερ) γιατί πονάω σε ΚΑΘΕ πιθανή ξαπλωτή στάση. Έχει κανείς καμιά ιδέα;

Έχω ήδη κάνει όλο το Κάμα Σούτρα σόλο.

 

Εδώ η μικρή ιστορία που έλεγα, για να γεμίσουν τα κενά:

Όταν λέω πιο πάνω «αδιευκρίνιστους», δεν εννοώ ακριβώς «αδιευκρίνιστους». Εννοώ μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό. Επιστρέφοντας όμως στην Κυριακή Πάσχα προς Δευτέρα 16 Απριλίου, θυμάμαι (με μια ελαφριά θολούρα) να γλιστράω ελαφρώς πάνω σε κάτι γαρύφαλλα και να πέφτω μαλακά πάνω στο αριστερό κωλομέρι. Δεν θυμάμαι να πονάω. (Μάλλον βοηθάει η ελαφριά θολούρα).

Μα τόσο γαρύφαλλο να πάει χαμένο;

 

Ασχέτως σαβουριάσματος, μέσα στο Vox, από άποψη κόσμου, τα πράγματα είναι ελαφρώς υποτονικά. Και από άποψη γαρύφαλλων, μην βλέπεις που εγώ κατάφερα να τα βρω, να γλιστρήσω πάνω τους και να πέσω, πάνω στον επιτάφιο είχε πιο πολλά. Κοιτάω δεξιά-αριστερά, τίποτις. (Δεν μιλάω για από γαρύφαλλα). Κατεβάζω τα Haig ένα-ένα μπας και εντοπίσω κάτι που δεν είχα προσέξει, μέσα απ’ το μαγικό μεταμορφωτικό φακό του ουισκιού, ξανακοιτάω, ξανά τίποτις. Αφού σχεδόν το έχω πάρει απόφαση ότι όλοι βγήκαν χτες μετά τη μαγειρίτσα και σήμερα χλαπάκιασαν τον οβελία και τώρα νιώθουν σαν τον Οβελίξ και είπαν να κάτσουν να το χωνέψουν (το αρνί και το πώς γίνεται να πήραν4 κιλά ενώ νήστευαν), να σου, ξαφνικά, στο βάθος ξεπροβάλλει το Φως το Αληθινό. Το Άγιο Φως της Αναστάσεως. Βεγγαλικά. Πυροτεχνήματα. Στρας. Ο λόγος για χαριτωμένο Αγόρι με τι-σερτ με στρας (εδώ κολλάει) και μαλλί απ’ αυτά που θέλουν χρόνο και επεξεργασία με κεριά (ίσως και λιβάνια) για να γίνει έτσι όρθιο και πολύπλοκο. Τρελό κέφι, τρελό χαμόγελο και τρελή χαρά. ΚΑΙ τατουάζ «ΑΕΚ» στο εσωτερικό του μπράτσου. Αυτά είναι. Πιθανόν ΤΕΦΑΑ, λέει το Τεφαα-ντάρ μου. (Έχω δίπλωμα ευρεσιτεχνίας). ΟΚ, στόχος εντοπίστηκε. Όχι βέβαια ότι Αγόρι tattoo ΑΕΚ έχει επίγνωση ότι τον παρακολουθεί μια τρελή 35άρα με φούξια φόρεμα με παγιέτες. Όχι, θα είχε σκιαχτεί. Τουναντίον, είναι συγκινητικά ανέμελος, περνάει σούπερ με την παρέα του, κάποιος έχει γενέθλια, έρχεται τούρτα με κεράκια που λένε «23» (εκεί πίνω κι άλλο Haig), Αγόρι tattoo ΑΕΚ τραγουδάει, ανεβαίνει σε τραπέζια και χορεύει, γενικά αποτελεί μια λαμπρή εορταστική πινελιά.

Προς το τέλος της βραδιάς, έχει κάτσει στην καρεκλίτσα του (όλο το βράδυ χοροπηδούσε σαν κατσίκι, πώς δεν το σούβλισαν κατά λάθος χτες, πάλι καλά). Έχει κάτσει λοιπόν ήσυχα-ήσυχα και σχεδόν τον έχει πάρει ο ύπνος. Εγώ, χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα και μια που πλέον, ως γνωστόν, δεν ντρέπομαι για τίποτα, του πετάω κάτι γαρύφαλλα (και πετυχαίνω και το στόχο μου, πράγμα εντυπωσιακό, αλλά με το γαρύφαλλο έχει πέσει πολλή εξάσκηση). Του κάνω νόημα από μακριά «ΞΥΠΝΑ!» Θέλοντας και μη, τι να κάνει ο καημένος, ξυπνάει. Πετάει κι αυτός κάτι γαρύφαλλα (μάλλον το βλέπει σαν ανταγωνιστικό παιχνίδι άμυνα-επίθεση, το είπα εγώ ότι είναι ΤΕΦΑΑ, έχει αυτή την ευγενή άμιλλα μέσα του). Εμένα εκεί με χτυπάει όχι το γαρύφαλλο αλλά η ντροπή (σαν νταλίκα στην Εθνική) και γυρνάω το κεφάλι απ’ την άλλη βρίζοντας από μέσα μου «τι έκανα ο μαλάκας», αλλά αυτό δεν κρατάει για πολύ.

Στο επόμενο ρεφρέν, Αγόρι tattoo ΑΕΚ είναι από πάνω μου και μου κάνει κάτι σαν κεφαλοκλείδωμα. Η άμεση αντίδρασή μου είναι ο πανικός. Κι αν όντως αυτός το είδε σαν επίθεση και ήρθε να αντεπιτεθεί και τελικά δεν παίζει μπάλα αλλά κάνει πάλη και ήρθε να με αποτελειώσει με θανάσιμη λαβή; Αλλά ευτυχώς όχι, το κεφαλοκλείδωμα παραμένει χαλαρό και μάλλον ερμηνεύεται ως εναγκαλισμός. Τώρα τα γράφω αυτά όντας τελείως νηφάλια, αλλά τη στιγμή που συμβαίνουν, δεν είμαι. Οπότε, φαντάσου ότι εκεί αρχίζει μία ενθουσιώδης (παρότι ελαφρώς δυσνόητη) συζήτηση μεταξύ δύο ελαφρώς μεθυσμένων ανθρώπων τους οποίους χωρίζουν πολλά χάσματα αλλά ενώνει το γεγονός ότι και οι δύο είχαν παραδώσει τα όπλα για την έκβαση της βραδιά τους, αλλά να που τελικά υπάρχει Θεός και μάλιστα αναστήθηκε. Και το αλκοόλ, επίσης ως γνωστόν, γεφυρώνει πολλά χάσματα και μας φέρνει πιο κοντά. Από τη συζήτηση, μεταφέρω τα εξής: Του Αγοριού tattoo ΑΕΚ έχει κλείσει τελείως η φωνή του γιατί χτες ήταν Caramella (κι άλλα μπουζούκια, Τσαλίκης). Άρα η συνεννόηση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Με κρατάει αγκαλιά και δεν έχω ιδέα τι λέμε αλλά ανά 2 λεπτά μου δίνει να ρουφήξω (έχει καλαμάκι) από το ποτό του, το οποίο είναι βότκα-λεμόνι, και, παρόλο που δεν κάνει να τρώω ζάχαρη, πίνω υπάκουα, χωρίς διαμαρτυρία. Όντως παίζει ποδόσφαιρο ως επάγγελμα. Και ναι, είναι κι αυτός 23. Κάτι με ρωτάει πού μένω, πού βγαίνω, αναφέρεται το Suite, με ρωτάει αν ξέρω έναν μετρ-υπεύθυνο φίλο του Περιπατητή, λέω ναι, αυτοί ήταν συμμαθητές, μια οικογένεια είμαστε, εγώ θα κάνω τη γιαγιά. Σε λίγο δεν χρειάζεται να μιλάμε. Θυμάμαι ότι ενώ αρχικά καθόμαστε πάνω σε τραπέζι, κάποια στιγμή μεταφερόμαστε κάπως πάνω σε καρέκλα αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς. Ίσως να πέσαμε κάτω κι έτσι να λύνεται το μυστήριο του πόνου στη μέση. Τα μπουζούκια και οι ποδοσφαιριστές, είναι επικίνδυνο σπορ.

Πέμπτη 19 προς Παρασκευή 20 Απριλίου

Πάω στο ΚΑΤ για τη μέση μου, με κρατάνε συνολικά πάνω από 4 ώρες, δεν είναι σίγουροι τι έχω, ζαλίζομαι κι είμαι δυστυχισμένη. Παρόλα αυτά, όταν με βλέπει ο πρώτος γιατρός, ρωτάει τι έπαθα, λέω γλίστρησα κι έπεσα. Ρωτάει: “Μπουζούκια;”

Η μόνη σωστή διάγνωση που πήρα φέτος.

 

 

 

 

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...

Θα ‘ταν σαν να μπαίνει η Άνοιξη

18 Wednesday Apr 2012

Posted by Irini in 2012

≈ 1 Comment

Tags

Big Apple, τηλέφωνο, Άσπρο Πιάτο, Θεός, ηθική, Suite

Θυμάσαι εκείνη την εβδομάδα που μπήκε η Άνοιξη; Συγκεκριμένα, ήταν Τρίτη. Πράγμα που μου θύμισε ένα αστείο μέσα σε ένα βιβλίο της Marian Keyes (Sushi for Beginners) σχετικά με το ακριβοθώρητο καλοκαίρι στην Αγγλία, όπου μιλάνε κάτι γκόμενες και ρωτάει μία «…θυμάστε πέρυσι το καλοκαίρι;» και απαντάει η ηρωίδα: «ναι αμέ, νομίζω ότι έπεφτε Τρίτη». Ευτυχώς, στην Ελλάδα αυτό είναι το μόνο πρόβλημα που ΔΕΝ έχουμε, αλλά φέτος όλοι μας περιμέναμε την Άνοιξη με τέτοια λαχτάρα που, εκείνη την Τρίτη 20 Μαρτίου, νιώσαμε όλοι μαζί μια συλλογική ανακούφιση, σαν να κρατάγαμε για μήνες την αναπνοή μας και επιτέλους αφεθήκαμε και ήρθε η αγαλλίαση. Λιακάδα, πουλάκια να κελαηδούν, λουλούδια να μοσχοβολάνε και δεν πα ο κόσμος να καίγεται, θα σκάσει το χειλάκι μας ένα χαμόγελο και ό,τι και να γίνει, θα έρθει το Καλοκαίρι. Ο ερχομός της Άνοιξης για την Ελλάδα είναι Εθνική Εορτή.

 

 

Μιλώντας για Εθνικές Εορτές, μετά από εκείνη την Τρίτη, έρχεται και Σαββατοκύριακο, όπως συνηθίζει. Σάββατο προς Κυριακή έχουμε αλλαγή ώρας που γίνεται εαρινή ενώ Κυριακή είναι 25η Μαρτίου, η επίσημη Εθνική Εορτή. Δηλαδή πολλές αφορμές για γιορτή. Εγώ αποφασίζω να γιορτάσω στο πολυαγαπημένο μου μαγαζί, το Suite. Έχω ήδη στείλει sms στο Αγόρι Περιπατητή: «Αυτό δεν είναι γκομενικό μήνυμα. Αλλά αν πας Suite, πες μου». Το παιδί έχει απαντήσει πως ναι, απόψε θα είναι εκεί. Βγαίνω με Φίλη για ποτό νωρίς στο Άσπρο Πιάτο στο Χαλάνδρι, έπειτα Φίλη παραδίδει όπλα κι εγώ ξεκινάω για εκεί. Μετά από τους συνομήλικους με φουλ ρυτίδα ή μποτοξαρισμένη φάτσα στο Άσπρο Πιάτο (είναι από τα λίγα μαγαζιά που μαζεύουν και κόσμο άνω των 30), το Suite είναι όλο χειλάκια πετροκέρασο και μάγουλα βερίκοκο, σωστή παιδική χαρά. Πώς λέμε «η χαρά του παιδιού». Ε, είναι όλη δική μου.

Αμέσως εντοπίζω Περιπατητή, ο οποίος έχει ομορφύνει εντυπωσιακά και αυτό το έχουν προσέξει και διάφορα άλλα κοριτσάκια που τιτιβίζουν γύρω-γύρω, χασκογελάνε, τον πιάνουν, χορεύουν μαζί του και τα γνωστά (είναι ψηλός κι αθώος, συμβαίνει αυτό σε κάτι τέτοιους). Περιπατητής έχει πιει πολύ αλλά ακόμα είναι στην ανέμελη και χαρούμενη φάση: «απολαμβάνω απρόσμενη και ανέλπιστη προσοχή από παντού». Εγώ κρατάω μια απόσταση να αφήσω το παιδί να κάνει δουλειά του και χορεύω διακριτικά εκεί δίπλα. Μιλάω με φίλο του που ξέρω και είναι πολύ καλό παιδί, με συστήνουν και σε καινούριο φίλο, βλοσυρό, βαρύ κι αμίλητο, που πίνει στο μπαρ και απλά κοιτάζει γύρω του σοβαρά και βλοσυρά. Δεν δίνω σημασία, εν τω μεταξύ, κάθε 15 λεπτά, Περιπατητής αποπροσανατολίζεται και με πλησιάζει με ημι-άγριες διαθέσεις. Είναι αυτό το εκστατικά ενθουσιασμένο αλλά συγχρόνως αγχωμένο: «Θεέ μου! Μα τόσες επιλογές! Χάνω το μυαλό μου, δεν ξέρω τι να διαλέξω, πάω γύρω-γύρω να μην αφήσω καμία παραπονεμένη!» (το οποίο βέβαια, ως γνωστόν, δεν πιάνει, γιατί έτσι απλά εκνευρίζονται όλες και έχεις αυξημένες πιθανότητες να μείνεις με το ποτό στο χέρι. Τα έχουμε ξαναπεί. Από μια στιγμή και μετά, το κλειδί είναι στην επικέντρωση του ενδιαφέροντος). Για κακή του τύχη, παράλληλα, Περιπατητής συνεχίζει να πίνει με τέτοιο ρυθμό που, ακόμα κι αν όλα πάνε καλά, απλά θα ροχαλίζει σε ξένο κρεβάτι αντί για το δικό του. Λίγο αργότερα, αποφασίζει να φύγει με συνοπτικές διαδικασίες, διότι πλέον έχει περάσει στη φάση του «θέλω να κοιμηθούμε αγκαλιά».

Με τη διαφορά ότι απευθύνεται στη λεκάνη της τουαλέτας.

Και μένω εγώ με τον Αγγελικό Φίλο και το Βλοσυρό Φίλο. Σε κάποια φάση εμφανίζεται ο Κουστουμάτος (που γνωρίσαμε εδώ) και με χαιρετάει. Τον ρωτάω πού είναι απόψε ο αγαπημένος μου σερβιτόρος και μου δείχνει στο βάθος το Τρισχαριτωμένο Πλασματάκι (με εντυπωσιάζει που θυμάται ποιον λέω). Του λέω ότι είναι αστείο γιατί έχουν κι άλλον ένα σερβιτόρο που μοιάζει στο Τρισχαριτωμένο Πλασματάκι, και συμφωνεί: «ναι, τους προμηθευόμαστε απ’ το ίδιο μαγαζί». Γελάω κι από μέσα μου σκέφτομαι ότι ίσως κάποια μέρα πρέπει να δώσω στον Κουστουμάτο μια ευκαιρία. Αλλά όχι απόψε. Επίσης, γεννιούνται καίρια ερωτήματα. Αυτούς που είναι απ’ το ίδιο καλούπι, τους παίρνουν χονδρική; Το κατάστημα δέχεται πιστωτικές; Και πόσο κοστίζει η αποστολή κατ’ οίκον;

Με αμπαλάζ ή χωρίς;

Δεν ρωτάω τίποτα απ’ αυτά, βέβαια, εγώ απλά πίνω και χορεύω. Βλοσυρός Φίλος με κοιτάζει έντονα και κακά. Τον αγνοώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο τραγούδι χορεύω, αλλά οι στίχοι περιέχουν τη λέξη «θέλω» στο ρεφρέν και το τραγουδάω. Βλοσυρός Φίλος μου μιλάει: «Τι ακριβώς θέλεις;» Όπα. Καλέ, τρόμαξα. Εκτός του ότι αυτή η ερώτηση είναι επικίνδυνη γιατί η απάντηση μπορεί να πάρει 3 χρόνια, είναι μια ερώτηση που όταν στην κάνει κάποιος ξαφνικά, είναι γιατί διατίθεται κάτι να δώσει (αυτό το «κάτι» δεν είναι βέβαια αυτό που εσύ μπορεί να θέλεις, πάντως ΚΑΤΙ είναι κι αυτό). Και να κάνω τώρα ένα βήμα πίσω. Βλοσυρός Φίλος είναι πολύ βλοσυρός. Και κοιτάζει κάπως κακά και δεν χαμογελάει. Επίσης, τον είδα πριν λίγο να ασχολείται με το κινητό του, μάλλον έστελνε sms είτε σε μία γκόμενα είτε σε πολλές (είναι μια ώρα δύσκολη). Αυτά είναι τα μείον.

Αλλά. Ξαναλέω, «ΑΛΛΑ». Το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι το εξής: Βλοσυρός Φίλος είναι όμορφος. Ναι, απέκρυψα αυτή την πληροφορία διότι ως τώρα ήταν τόσο βλοσυρός που δεν με αφορούσε. Αλλά τώρα που έχει σημασία, θα το ξαναπώ. Πολύ πολύ όμορφος. Το «τι θέλεις;» είναι η 3η πιο συνηθισμένη ερώτηση που μου απευθύνει το αντίθετο φύλο μετά το «μένεις μόνη σου;» και «θέλεις να έρθω να σου κάνω παρέα;» κι εγώ του απαντάω κάτι παπαριές που δεν θυμάμαι κι εκείνος δηλώνει χωρίς φόβο και πάθος τη διάθεση και την προθυμία του να «δώσει». Κοινώς, μου την πέφτει ελαφρώς αλλά μόνο λεκτικά και κάπως αποστασιοποιημένα. Ξαναλέω ότι είναι πολύ πιο όμορφος από μένα ότι αρχίζει να χαμογελάει και αρχίζει να έχει και κάπως επεκτατικές διαθέσεις προς το άτομό μου. Επικίνδυνα πράγματα. Παρόλα αυτά, εγώ ακόμα είμαι νηφάλια και λαμβάνω υπόψη μου τα εξής δεδομένα: α) τα μηνύματα που τον είδα να στέλνει για τα οποία ρωτάω και μου τα μασάει και β) είναι φίλος του Περιπατητή και δεν θέλω να τα μπλέκω. Βέβαια, Περιπατητής σηκώθηκε κι έφυγε και εγώ το είχα δηλώσει ότι δεν επικοινώνησα μαζί του γκομενικά. Άρα αυτό δεν πιάνεται. Απ’ την άλλη, η γκόμενα μάλλον υφίσταται και δεν θα σηκωθεί να φύγει έτσι απλά. Οπότε συγκρατούμαι και δεν ασχολούμαι. Μόνο που συνεχίζω να πίνω.

Κάποια στιγμή, η μουσική σταματά και μας διώχνουν. Βγαίνουμε παρέα οι τρεις μας, εγώ, ο Αγγελικός Φίλος και ο Πρώην Βλοσυρός Φίλος. Έξω τελείως μέρα. Αγγελικός Φίλος λέει ότι οπωσδήποτε θα με πάει σπίτι (είναι και τζέντλεμαν), εγώ λέω πάω να πάρω ταξί, αυτός επιμένει, λέει όμως να πάμε πρώτα να φάμε κάτι στο φούρνο. Είναι 25η Μαρτίου, έχει αλλάξει η ώρα, είναι Άνοιξη, είναι χαρά Θεού, η Κηφισιά κούκλα, λέω «πάει στο διάολο». Εκεί απέναντι απ’ το Suite έχει ένα θεϊκό φούρνο (πάνω στην Κασσαβέτη), τον οποίο επισκεπτόμουν καθημερινά τα δύο χρόνια που δούλευα στην περιοχή, τότε που ακόμα έτρωγα σαν νορμάλ άνθρωπος. Τώρα πλέον οι φούρνοι δεν έχουν να μου προσφέρουν τίποτα (δεν τρώω ούτε ζάχαρη ούτε τίποτα ψωμένιο/ ζημωτό/ με βάση το αλεύρι) αλλά δεν με πειράζει ιδιαίτερα γιατί όπως είπα, έχω πιει, έχω παρέα και δεν ήθελα να τελειώσει ακόμα η ωραία βραδιά (αυτό είναι πάντα η καταστροφή μου). Στο φούρνο λέμε κάτι μπούρδες όπου θυμάμαι να εξηγώ στον Αγγελικό Φίλο (που είναι πολύ όμορφος αλλά δεν τον έχω δει ποτέ να το εκμεταλλεύεται) ότι είναι σαν χνουδωτό αρκουδάκι -πράγμα που τον πληγώνει ανεπανόρθωτα- ενώ ο άλλος, ο Πρώην Βλοσυρός Φίλος είναι ακριβώς το αντίθετο. Αυτό το σατανικό σέξι πράγμα του μαλάκα που ξέρεις ότι είναι μαλάκας αλλά σου χαμογελάει κι εσύ αντιδράς σαν γρανίτα φράουλα στο καταμεσήμερο. Αν είσαι κορίτσι, ξέρεις.

Αυτός τρώει πίτσα, εσύ τρως τα μούτρα σου.

Τα παιδία τρώει, λοιπόν. Μετά, άντε να πηγαίνουμε σπίτια μας σιγά-σιγά. Αγγελικός Φίλος και Πρώην Βλοσυρός Φίλος συζητάνε το πού μένω σχετικά με το πού μένουν, συμφωνούν ότι είναι πιο λογικό να με πάει Πρώην Βλοσυρός Φίλος, πανικοβάλλομαι, λέω «ΟΧΙ, ΟΧΙ, πάω να πάρω ταξί!», δεν μ’ αφήνουν, Πρώην Βλοσυρός Φίλος χαμογελάει επικίνδυνα, ΟΚ, τη βλέπω τη δουλειά. Αλλά ξεκινάμε. Εγώ –το λέω για χιλιοστή φορά- έχω πιει. Αλλά κάνω φιλότιμη προσπάθεια να διατηρήσω ένα σοβαρό και καθωσπρέπει ύφος, ώστε να μην δώσω εσφαλμένη εντύπωση. Εννοείται ότι αυτό αποδεικνύεται εντελώς αδύνατον και σύντομα το τρώει η μαρμάγκα. Στο δρόμο του ρίχνω κλεφτές ματιές (είναι χάρμα οφθαλμών), του λέω πού πρέπει να στρίψει10 εκατοστάπριν την κάθε στροφή και μπορεί και να έχω αρχίσει και να χαχανίζω κιόλας. Φτάνουμε κάτω απ’ το σπίτι μου. Τον ευχαριστώ πολύ, πάω να φύγω. Δεν μ’ αφήνει. Και εκεί ακριβώς, αρχίζει ένας μαραθώνιος αγώνας αυτοπειθαρχίας και αυτοσυγκράτησης, που κρατάει δύο ώρες. Ναι, καλά διάβασες. ΔΥΟ ΩΡΕΣ.

Δεν είναι ότι ανεβαίνουμε σπίτι και κρατάει εκεί το πράγμα δύο ώρες. Όοοοχι φίλε μου. Καμία σχέση. Δεν πάμε σπίτι. Την πρώτη ώρα την περνάμε στο αυτοκίνητο κάτω απ’ το σπίτι, ενώ εγώ προσπαθώ να φύγω ανεπιτυχώς. Δεν είναι το «αρχίζω και ουρλιάζω βοήθεια γειτόνοι και είμαι πραγματικά θυμωμένη και το δείχνω» αλλά το άλλο, το βλαμμένο, το «ξέρω ότι πρέπει να φύγω αλλά η αλήθεια είναι ότι περνάω εξαίρετα» το «τραβάτε με κι ας κλαίω», αυτό που δεν βγάζει ακριβώς νόημα αλλά βγάζει εκείνη την ώρα στο δικό μου το ηλίθιο μυαλό και πρέπει να με δεις μεθυσμένη για να αντιληφθείς περί τίνος πρόκειται. Θυμάμαι ότι ρωτάω για την κοπέλα του και λέει ότι έκανε πλάκα και δεν έχει κοπέλα και έστελνε μηνύματα σε φίλο του και πάει να μου δείξει κινητό κι εγώ είμαι τόσο ζώον που σχεδόν τον πιστεύω. Έχω πει: Παρακαλώ πολύ μην μου λέτε ψέματα γιατί εγώ θα τα πιστέψω, ειδικά αν ΘΕΛΩ να τα πιστέψω. Σε μια στιγμή παράνοιας, βλέπω πίσω στο αυτοκίνητο μια καφέ δερμάτινη ζώνη κι αρχίζω και ουρλιάζω ότι είναι ζώνη της κοπέλας του, ενώ είναι ζώνη για βάρη. (Μα φυσικά. Στο δικό μου σύμπαν όλοι είναι 20-25 χρονών και γυμνάζονται. Συνήθως παίζουν μπάλα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά). Επίσης, εδώ και τουλάχιστον μία ώρα, είναι τελείως μέρα. Αρχίζουν και κυκλοφορούν περαστικοί. Όχι ότι κάνουμε τίποτα, (ΟΚ, μετά από πολύ μεγάλη πίεση, σε κάποια φάση φιλιόμαστε. Αλλά ΠΟΛΥ μεγάλη πίεση). Παρόλα αυτά, οι περαστικοί έχουν πιθανότητες να με ξέρουν και είναι κάπως προφανές ότι δεν είμαστε εκεί επειδή ετοιμαζόμαστε να πάμε Εκκλησία. Του λέω: «Σταμάτα, οι άνθρωποι μας βλέπουν!» Αυτός:

Ε τότε έλα κάτσε πάνω μου!

Ναι, κι εγώ έκανα την «Γουάτ Δε Φακ» φάτσα. Διότι αυτό δεν βγάζει νόημα ούτε καν για μένα, όσο ουίσκι κι αν έχω πιει. Αλλά έχει και συνέχεια. Αφού επιτέλους βγαίνω απ’ το αυτοκίνητο, βγαίνει κι αυτός για να με πάει μέχρι την πόρτα (ναι, εννοείται «και καλά»). Τη δεύτερη ώρα, λοιπόν, την περνάμε σε πιλοτή-είσοδο-σκάλες-ασανσέρ. Στην είσοδο της πολυκατοικίας, ενώ με έχει σε στριμώξει σε μια γωνία (ξαναλέω, δεν κάνουμε τίποτα αλλά οι προθέσεις είναι σαφέστατες), περνάει καλή και ήσυχη γειτόνισσα που ξέρω πιο πολλά χρόνια από όσα είναι αυτός γεννημένος, η οποία πανικοβάλλεται, φέρνει το χέρι στα μάτια και αναφωνεί: «Ω! Συγγνώμη, συγγνώμη, δεν είδα τίποτα, συγγνώμη!» Η γειτόνισσα ξέρει και την ηλικία μου. Ω τι ντροπή.

Και τώρα, είμαι σίγουρη ότι όλοι θα θεωρούν εμένα υπεύθυνη και θα με κατηγορούν σιωπηλά για το παρακάτω περιστατικό: Πριν από κάποιο καιρό, τότε που τον έβλεπα τακτικά, είχα περάσει μια βραδιά με το The Artist Formerly Known As Koutavi, κατά την οποία ήμουν αδιάθετη. Μια και υπήρχε μια σχετική οικειότητα μεταξύ μας (αυτομούντζα), το ότι ήμουν αδιάθετη δεν είχε ιδιαίτερη σημασία και οι διαδικασίες ακολουθήθηκαν κανονικά, χωρίς το θέμα να αποτελεί εμπόδιο. Το επόμενο πρωί, κατεβαίνω να πάω σούπερ μάρκετ και στην είσοδο της πολυκατοικίας, στον πίνακα ανακοινώσεων, βλέπω καρφιτσωμένο ματωμένο προφυλακτικό με σημείωμα που ουσιαστικά έλεγε ντροπή και αίσχος σ’ αυτόν που το πέταξε στο φωταγωγό και να έρθει να το πάρει. Εκτός του ότι οι απορίες μου για το ΠΟΣΟ διεστραμμένος ήταν αυτός που μάζεψε(!!!) το χρησιμοποιημένο, αηδιαστικό και ματωμένο προφυλακτικό ώστε να το καρφιτσώσει εκεί ήταν άπειρες, ο πανικός μου έτεινε επίσης στο άπειρο, και αμέσως έστειλα sms στο The Artist Formerly Known as Koutavi ότι αν ήταν αυτός, θα τον σκίσω. Ευτυχώς, με καθησύχασε ότι δεν είναι τόσο γύφτος. (Και τον πιστεύω, βασικά γιατί νομίζω πως τα πέταξα εγώ). Αλλά, ακόμα και η ίδια μου η Μάνα είχε πει «όλοι θα νομίζουν ότι ήσουν εσύ». Τότε, ίσως όχι. Μετά από την 25η Μαρτίου, δεν νομίζω ότι υπάρχει ουδεμία αμφιβολία.

Εν τω μεταξύ, ο Πρώην Βλοσυρός Φίλος (δεν είναι καθόλου βλοσυρός πλέον, πίστεψέ με), έχει φτάσει σε ένα απελπισμένο στάδιο που λέει Ο,ΤΙ μαλακία να ‘ναι ώστε να έρθει σπίτι μου, ενώ με τραβολογάει από σκάλα, σε κιγκλίδωμα, σε ασανσέρ (δεν μένω σε ουρανοξύστη, 4 όροφοι είναι, αλλά περιπλανιόμαστε μια ώρα ακριβώς). Παράδειγμα: «Άσε με να έρθω μόνο να μου βάλεις ένα ποτήρι νερό, μην μ’ αφήσεις να διψάω». Εγώ: «Πήρες μπουκάλι νερό και το ‘χεις στο αυτοκίνητο, πριν μου έδωσες και ήπια μια γουλιά». Δεν πτοείται με τίποτα, απλά αλλάζει θέμα. Στο τέλος, ζητάει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα και κάνει να πάρει το δικό μου να γράψει το δικό του. Φτηνό κόλπο. Αν του έδινα το τηλέφωνό μου, σίγουρα δεν θα το ξανάβλεπα ποτέ αν δεν ενέδιδα. Μετά από τα (πάρα μα πάρα) πολλά, ξεφεύγω και τον αφήνω στο ασανσέρ και τρέχω να ανέβω τον τελευταίο όροφο με τα πόδια. Ξεκλειδώνω με την ψυχή στο στόμα το τελευταίο οχυρό. Επιτέλους, είμαι σπίτι. Χτυπάει το κινητό μου. Αυτός. «Άσε με να έρθω, να μιλήσουμε μόνο, τίποτα άλλο, μόνο να μιλήσουμε». Ναι. Θα έμπαινε μέσα, θα προλάβαινα να πω «βγάλε παπούτσια και π…» …Δύο λεπτά αργότερα, αφού θα είχε πετάξει το προφυλακτικό στο φωταγωγό, θα ολοκλήρωνα τη φράση μου:

…λύνε χέρια, με αυτή τη σειρά.

Φυσικά, την επόμενη μέρα νιώθω κατάπτυστη γιατί είμαι σίγουρη ότι είχε κοπέλα και βέβαια ο Θεός να μας φυλάει από αγόρια που νομίζουμε ότι «έχουμε» αλλά εκείνα είναι διατεθειμένα να περάσουν ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ κάνοντας ό,τι μπορούν για να πηδήξουν μια ξένη γκόμενα. Αργότερα την ίδια μέρα, ανεβάζω στο facebook αυτό: «Διάβασα ότι πέθανε ο φωτογράφος Eric Watson, υπεύθυνος για το video clip του αγαπημένου μου τραγουδιού όλων των εποχών. Σήμερα το πρωί, γυρνώντας σπίτι εν μέσω απερίγραπτων συνθηκών, ένιωσα *ακριβώς* όπως τότε που ήμουν 14 χρονών. Σ’ ευχαριστώ Eric. Και σ’ ευχαριστώ Θεέ μου για τα καλοκαίρια, τα αγόρια και για τη μουσική.»

Καμιά εβδομάδα μετά, αποφασίζω να βγω με αγόρι που είχα γνωρίσει μια κουλή βραδιά μέσα στα Χριστούγεννα. Λέω «κουλή» γιατί είχαμε βγει με παρέα για καφέ και κάπως καταλήξαμε στο Big Apple στο Κολωνάκι. Εγώ, βέβαια, ήμουν ντυμένη για καφέ. Με φλατ μπότα και ένα σεμνό πλεκτό φόρεμα με κολάν. Όταν είπαμε να πάμε για ποτό, πάω τουαλέτα και βγάζω το κολάν να μην ζεσταίνομαι. Για τη μπότα που είναι φλατ και με κάνει να φαίνομαι σαν χόμπιτ, δεν μπορώ να κάνω πολλά, ανεβαίνω τουλάχιστον πάνω σε ένα σκαλί να έχω μισό μέτρο θέα. Και πάλι, σε σχέση με τις αιθέριες κολωνακιώτικες υπάρξεις που φοράνε ελάχιστα, είμαι σαν την καθαρίστρια που κάνει διάλειμμα για τσιγάρο. Παίρνω λοιπόν την τύχη μου στα χέρια μου. Δηλαδή, το πλεκτό μου φόρεμα στα χέρια μου. Το τραβάω, το σκίζω να μεγαλώσει η λαιμόκοψη, το κατεβάζω στο ντεκολτέ, δένω τα μανίκια μπροστά και το κάνω στράπλες. (Σημείωση: Τα ρούχα μου είναι υποχρεωμένα να υπογράψουν συμφωνητικό ότι παραιτούνται κάθε νόμιμου δικαιώματος από τη στιγμή που εισέρχονται στην ιδιοκτησία μου και ότι συναινούν σε παντός τύπου μεταποιήσεις ανά πάσα στιγμή, ακόμα και βίαια, αν εγώ κρίνω ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη. Και δεν φέρω καμία ευθύνη). Πάντως, τώρα, κάτι πάει κι έρχεται.

Εκεί λοιπόν στο Big Apple, ποτέ το κινητό μου δεν έχει σήμα. Καθόλου όμως. Και τυχαίνει να βλέπω κάποιον πίσω μου να στέλνει μήνυμα. Αυθορμήτως, τον ρωτάω: «Εσύ δηλαδή πιάνεις εδώ μέσα;» Όπου μου απαντάει κατευθείαν, στο δευτερόλεπτο, κάτι τύπου «γιατί, θέλεις το τηλέφωνό μου;» με πολύ παιχνιδιάρικο ύφος (το οποίο, όπως έχεις καταλάβει, είναι η καταστροφή μου). Και πράγματι ανταλλάσσουμε τηλέφωνα, παρόλο που συνολικά εκείνη τη βραδιά ανταλλάσσουμε μόνο μισή κουβέντα και τίποτα άλλο. Τις επόμενες μέρες ανταλλάσσουμε μηνύματα και μιλάμε και στο facebook και το παιδί έχει πλάκα και μάλιστα αυτό το άμεσο στις απαντήσεις του που συναντάς όταν του κόβει του άλλου –πράγμα πιο δυσεύρετο κι από ξεχασμένο πενηντάευρο στην τσέπη του τζιν σου. Παραλίγο να τον δω Παραμονή Πρωτοχρονιάς σε μια φάση απελπισίας, αλλά είπα να μην τον κουβαλήσω από Νέα Μάκρη (όπου διαμένει) και προτίμησα ένα τοπικό προϊόν (Μελίσσια). Δυστυχώς, το Φεβρουάριο μπήκε στρατό και δεν καταφέραμε ποτέ να συγχρονιστούμε ώστε να ειδωθούμε ως τώρα. Μην αναρωτηθείς πόσων χρονών είναι. Η ηλικία είναι μία: 24. Πλέον, έχω γίνει εξπέρ. Αρκεί να φιλήσω κάποιον γεννημένο το 1988 και θα το καταλάβω:

Ήταν καλή χρονιά.

Μετά από τόσον καιρό λοιπόν, κανονίζουμε να πάμε για καφε-ποτό στο Χαλάνδρι. Είναι χαριτωμένος, διασκεδαστικός και μυρίζει υπέροχα. Η βραδιά θα ήταν πάρα πολύ ευχάριστη αν μέναμε στο να λέμε άκακες μαλακίες και να γελάμε. Δυστυχώς, όμως, αρχίζουμε να μιλάμε κάπως σοβαρά. Πρώτα για την κρίση, μετά για το στρατό και μετά για τα μελλοντικά του επαγγελματικά σχέδια. Μέσα σε όλα αυτά, αναφέρει το ότι οι γονείς του έβαλαν μέσον για να πάει στρατό στην Αττική και, όταν βλέπει ότι δεν χαίρομαι ιδιαίτερα που το ακούω, μου αναλύει γενικότερα πώς δεν μπορείς να λειτουργήσεις με το νόμο σ’ αυτή τη χώρα γιατί κανείς δεν το κάνει και δεν πρόκειται ο ίδιος «να είναι ο μαλάκας». Λέμε πολλά πάνω σ’ αυτό και συνεχίζει υποστηρίζοντας την ίδια άποψη, ότι όταν όλα και όλοι λειτουργούν με βύσματα και ρουσφέτια για να κάνουν τη δουλίτσα τους, εκείνος δεν πρόκειται να μένει στην απέξω και μια ζωή να ταλαιπωρείται άδικα. Εγώ λέω διάφορα για αξίες, ιδανικά, αξιοκρατία και διάφορα κομμουνιστικά, λέω ότι αυτή η νοοτροπία είναι που μας οδήγησε σ’ αυτό που ζούμε. Λέει πως αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως είναι, δεν θα σκεφτόταν κι αυτός έτσι, αλλά δεν έχει επιλογή. Λέω ότι απ’ τον καθένα μας μπορεί να γίνει η αρχή, ότι όλοι έχουμε επιλογή να γίνουμε εμείς η αλλαγή, αυτός με λέει ονειροπόλα και ανεδαφική. Όταν ακούς ένα 24χρονο αγόρι να στα λέει αυτά, είναι λίγο θλιβερό. Ακόμα κι αν το πιστεύει στα 40 του, θες στα 24 να είναι αλλιώς. Ας είναι το «πού ‘σαι νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος». Αλλά όχι. Δεν καταφέρνουμε να ξεφύγουμε απ’ το θέμα και ακόμα το συζητάμε όταν με γυρνάει σπίτι. Μ’ αρέσει. Είναι έξυπνος. Και μυρίζει ωραία. Και φεύγω χωρίς καν ένα φιλί στο μάγουλο.

Την επόμενη εβδομάδα, κανονίζω με άλλο αγόρι που έχω γνωρίσει πριν κάνα χρόνο αλλά δεν έχω δει ποτέ από κοντά. Όπως έγραψα στο facebook: «Δεν έχω τίποτα να κάνω απόψε, μου μιλάει αγόρι στο chat, μιλάμε αραιά και πού ένα χρόνο τώρα, λέω “βρε δεν πάει στο διάλο, ας βγούμε”. Προσπαθώ να συνεννοηθώ απ’ το chat. Δεν βγαίνει και πολύ νόημα. Λέει να μπω skype. Ούτε εκεί (φυσικά) βγαίνει νόημα. Τον παίρνω τηλέφωνο μπας και γίνει καμιά προκοπή. Και πάλι, κανένα νόημα. Λέει “δεν έχω σήμα”. Εγώ: “Ναι, μόνο που το κεφάλι σου είναι που δεν έχει”. Γενικά, πάντως, είναι τόσο χαριτωμένος και τόσο βλαμμένος που μου φαίνεται αξιαγάπητος. Τελικά τα καταφέρνουμε και κανονίζουμε και πάω να τον βρω αυτόν και την παρέα του κάπου μακριά. Πρώτα σε μια καφετέρια-μπαρ στο Ίλιον και μετά πάμε σε ο-Θεός-να-το-κάνει-club στο Μπουρνάζι. Τρελή παρακμή. Αλλά αυτό δεν είναι το πρόβλημα. Από κοντά είναι περίπου30 κιλά και φαίνεται σε ηλικία που τον ακουμπάς κι αμέσως σε μπουζουριάζει η αστυνομία και σε παν φυλακή. Αλλά ούτε αυτό είναι το πρόβλημα. Σε κάποια φάση, μέσα στο αυτοκίνητο (οδηγεί φίλος του, όχι αυτός), κάτι λέμε και λέει ότι δεν πιστεύει πως το αλκοόλ έχει σχέση με τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Επίσης, χρειάζεται να τον πιέσω για να βάλει ζώνη. Αργότερα, στο «club» στο Μπουρνάζι, με σηκώνει πάνω (ναι, όλοι επιχειρούν να με σηκώσουν, ακόμα κι αν τους ρίχνω20 κιλά) και στο κατέβασμα, κατά λάθος, χτυπάω λίγο μια κοπέλα πίσω μου. Αμέσως της ζητάω χίλια συγγνώμη και της σκουπίζω το παντελόνι. Εκείνος μου λέει «σιγά μωρέ, και τι έγινε, δεν έπαθε τίποτα, δεν χρειάζεται να είσαι και τόσο καλή!» Μάλιστα. Περιττό να πω ότι κι από εκεί έφυγα πάλι χωρίς ούτε ένα φιλί στο μάγουλο.

Η συνείδησή μου, μου κάνει χαλάστρα.

Share this:

  • Twitter
  • Facebook
  • Print
  • Email

Like this:

Like Loading...
← Older posts

Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Η παραμυθένια φωτογραφία με τη Scarlett Johansson στο ρόλο της Σταχτοπούτας ανήκει σε σειρά αντίστοιχων φωτογραφήσεων με celebrities, από τη μαγευτική ματιά της Annie Leibovitz, για λογαριασμό της Disney και την προώθηση των θεματικών πάρκων Disney. Συγκεκριμένα, η «Σταχτοπούτα» έχει τον τίτλο: “Where every Cinderella story comes true”.

RSS το λενε RSS και δεν ξερω τι κανει αλλα πατα το

  • Φίλος απ’ το παράλληλο σύμπαν – Τέλος
  • Όταν το παράλληλο σύμπαν συνωμοτεί για να σε γαμήσει…*
  • 11η Σεπτεμβρίου: Επιστροφή στο παρελθόν
  • Το “Σ’ αγαπώ”

ΜΕ ΛΕΝΕ ΕΙΡΗΝΗ ΓΕΩΡΓΗ

Αυτές είναι οι ιστορίες μου, βγαλμένες κατευθείαν απ' τη ζωή. Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα, είναι πέρα για πέρα αληθινή.

ΜΗΝ ΣΕ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΝ ΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ!

Το My Happy Ending ξεκίνησε το Δεκέμβριο του 2011 αλλά ανέβασα πολλές ιστορίες από το παρελθόν (βλέπε Κατηγορίες ανά έτος), οπότε οι ημερομηνίες δεν συμβαδίζουν. Αν θες να βρεις άκρη, πιάσε την Προϊστορία από την αρχή και προχώρα προς τα εμπρός.

ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ:

  • 167,110 Κι ούτε ένα σοκολατάκι!

ΚΑΝΕ Like ΣΤΟ Facebook

ΚΑΝΕ Like ΣΤΟ Facebook

TOP POSTS

  • Ζήτα μου ό,τι θες
  • Foundation Finder: Επειδή δεν είναι όλα ρόδινα...
  • Διάλειμμα Νο 4 για Αγόρι Που Δεν Θα ‘Πρεπε
  • Είσαι θερμή ή ψυχρή γυναίκα; Κάνε τώρα το Τεστ – Σοκ!
  • Αθηνοθεραπεία
  • Κακοήθειες: Τοξότης* με Καρκίνο
  • Christmas Beauty: Κάλαντα & Καλλυντικά
  • Περί ηθών και άλλων δαιμονίων
  • Κέντησες, μωρό μου!
  • Ζημιά

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • Προ-Ιστορία
  • Beauty: tips, tricks & truths

ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ

Apsendi Beauty Big Apple Blind Date Boutique Cancer Christmas Dating dekko Dome Πολιτεία eleven bar restaurant England facebook FAIL Fogg's Frangelico friend zone Geek Guzel Hello Kitty Love make up New Year's Resolutions PairiDaeza relationship sex Suite tips True Love UK why sleep? Άχρηστος Αγάπη Αγόρι Που Δεν Θα 'Πρεπε Ανεργία Απολυμένη Αύγουστος Βατερά Γκάζι Γκαζάκι Δίδυμος Καλοκαίρι Καρκίνος Καρύτση Κουτάβι Ομορφιά Πάσχα Παρτούζα ΤΕΦΑΑ Τον Πούλο Χριστούγεννα έρωτας ανάρρωση βυζί γεροντοκόρικη ζωή γυμναστήριο γυναίκες εγχείριση επέμβαση εργένης ζάχαρη καρναβάλι κοντοί κώλος μακιγιάζ πίπες ραντεβού ροζ ρόμπα σκωληκοειδίτιδα σχέση τηλέφωνο χαριτωμένο χειρουργείο ψηλοί

Follow me on Twitter!

  • Μέσα στο μετρό, όλοι όρθιοι και κολλητά, δίπλα μου εικοσάχρονο ζευγαράκι που κρατιέται σφιχτά. Εκείνη τον φτάνει στ… twitter.com/i/web/status/1… 55 minutes ago
Follow @irinigeorgi
Advertisements

Copyright © 2013 Irini Georgi

All Rights Reserved. Unauthorized use and/or duplication of this material without express and written permission is strictly prohibited. Excerpts and links may be used, provided that full and clear credit is given to Irini Georgi and My Happy Ending, with appropriate and specific direction to the original content.

Create a free website or blog at WordPress.com.

Cancel
loading Cancel
Post was not sent - check your email addresses!
Email check failed, please try again
Sorry, your blog cannot share posts by email.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
%d bloggers like this: