Μια και φαίνεται ότι μπήκε χειμώνας και είμαι εδώ στο παγωμένο μου σπίτι (προφανώς είναι νωρίς για πετρέλαιο), κουκουλωμένη με fleece κουβέρτες, με τσάι -αλλά χωρίς συμπάθεια- και το μέλλον να διαφαίνεται ψυχρό, σκοτεινό και νεφελώδες, λέω να ανοίξω μια συζήτηση. (Μια και δεν έχω θέρμανση, πιτσίνια και ταινία Disney, που θα έκαναν τη ζωή μου πολύ καλύτερη αυτή τη στιγμή). Ένιγουέι, υπάρχει ένα θέμα που με έχει προβληματίσει. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια περίπου, άπειρος κόσμος που με γνωρίζει -μια και έχω φτάσει σε μια κάποια ηλικία, και ζω ακόμα έτσι όπως ζω- με ρωτάει μα, τελικά, τι θέλω. Όχι αν θέλω ροζ γόβες ή παγκόσμια ειρήνη αλλά τι θέλω από το άλλο φύλο. Τι ψάχνω. Και, μάλιστα, προς μεγάλη μου έκπληξη, εκπλήσσονται οι ίδιοι όταν λέω ότι θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου. Εκπλήσσονται όταν λέω ότι θέλω ΕΝΑΝ άνθρωπο δίπλα μου. Αντί για πολλούς.
Μα καλά, πλάκα κάνετε; Δεν είναι προφανές; Σοβαρά τώρα! Θα εξηγήσω λοιπόν πολύ σύντομα το τι αντιμετωπίζω. Πιθανότατα όχι μόνο εγώ. Υπάρχουν δύο κατηγορίες αντρών που απευθύνονται σ’ εμένα. Η πρώτη, στην ηλικία 20-27, μου μιλάνε για σεξ. Για συγκεκριμένα πράγματα. Που θέλουν να κάνουμε παρέα. Που έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό για το οποίο προορίζονταν. Που κάνουν κάθε διάθεση που μπορεί να είχα να εξαφανίζεται, αφήνοντας πίσω της μια ελαφριά απέχθεια. Και, κάθε φορά, αναγκάζομαι να έχω μια προσωπική αυτοθεραπευτική συνεδρία με τον εαυτό μου, όπου μου κάνω πατ-πατ στην πλάτη και με πείθω ότι σώπα, σώπα, δεν είναι τόσο τραγικός ο κόσμος, παιδιά είναι κι αυτά, νομίζουν ότι επειδή είσαι μεγαλύτερη για κάποιο λόγο…
…ξυπνάς, κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι ιπτάμενα καυλιά.
(Παρόλο που ναι, κυρίες και κύριοι, συνέβη ΚΑΙ αυτό, εδώ).
Μα -σου λέει- για ποιον άλλο λόγο κοιτάς τα 20χρονα; Έλα μου ντε. Μήπως -λέω μήπως- γιατί είναι πιο χαριτωμένα, γιατί χορεύουν ωραία κι έχουν πλάκα; Μήπως γιατί μου αρέσει που με κάνουν να χαχανίζω (=giggling = αγαπημένη λέξη) σαν ηλίθιο; Μήπως γιατί αυτά είναι που βρίσκονται εκεί έξω κι όχι οι 30-και-κάτι που έχουν πάει για ύπνο από νωρίς ή είναι σπίτι με τη Σχέση τους -γιατί βγαίνει όλη η πλέμπα Σάββατο βράδυ- και προτιμούν να κάτσουν στον καναπέ με delivery και ταινία; Μήπως γιατί επίσης δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος “ωριμάζει” αργότερα; Αλλά ότι το μόνο που γίνεται -αν όχι χειρότερος- είναι απλά μια πιο αποκρυσταλλωμένη (άντε, και εξελιγμένη) έκδοση του εαυτού του; Αλλά πότε δηλαδή έγινε ξαφνικά καλό το “αποκρυσταλλωμένο”; Καλό είναι, όταν ήταν καλό απ’ την αρχή. Αλλιώς, πόσους γνωρίζουμε που έχουν πανηλίθιες, στενόμυαλες, παράλογες απόψεις και δεν είναι καν διατεθειμένοι/ ικανοί να τις αλλάξουν; Είναι καλό τώρα αυτό; Επίσης, δεν ακούς και την τόοοση μαλακία “δεν θέλω σχέση” που ακούς απ’ τη δεύτερη κατηγορία. Γιατί δεν υπάρχει και λόγος. Δεν τίθεται θέμα. Καμία υπόσχεση, καμία προσδοκία. Και η προσδοκία είναι η πηγή της δυστυχίας.
Η δεύτερη κατηγορία λοιπόν, (πολύ πιο περιορισμένη), είναι των 27 και άνω. Με το ύφος το κουρασμένο, το βαρύ, το “τα ‘χω δει όλα, τα ‘χω κάνει όλα, τίποτα δεν με εκπλήσσει πια, πού να τρέχεις, δε βαριέσαι… κ.λπ.” Βαρύ κι ασήκωτο. Στην κυριολεξία. Δεν ξεκουνιούνται. Δεν ενθουσιάζονται. Δεν λένε τη μαλακία για τη μαλακία. Δεν βλέπεις τη λάμψη στο βλέμμα. Είχαν μια σοβαρή σχέση, δύο σοβαρές σχέσεις, άντε και τρεις, δεν έχουν ξεπεράσει καμία ή δεν έχουν ξεπεράσει τη μία, ή τέλος πάντων δεν δείχνουν έτοιμοι να τα κάνουν όλα απ’ την αρχή όπως τα έκαναν Τότε. Δεν είναι tabula rasa.
Τις περισσότερες φορές αυτό σημαίνει ότι έχουν “baggage”, δηλαδή ότι έρχονται με “συναισθηματικές αποσκευές” που κουβαλάνε στην πλάτη. (Άσχετα με το πού θα πάει μεταξύ σας η βαλίτσα). Εγώ, μπορεί όταν πηγαίνω διακοπές να μην έχω ιδέα τι είναι το “ταξιδεύω ελαφρά” και να νιώθω μια ανασφάλεια χωρίς τις 216 χρυσές σκιές μου και τα 37 μπικίνι, αλλά, στις σχέσεις, δεν χρειάζεται να κάνω ούτε τσεκ-ιν. Κατευθείαν στο Gate μου κι άντε γεια.
Νομίζω πως οι “αποσκευές”, οι οποίες από τη θετική τους πλευρά είναι το “έπαθα κι έμαθα” είναι βασικός λόγος που, πολλοί συνομήλικοι, παρόλο που ισχυρίζονται (και πιστεύουν) το αντίθετο, αποφεύγουν ό,τι δεν μπορούν να ταξινομήσουν και να διαχειριστούν εύκολα. Αποφεύγουν ό,τι απαιτεί (συναισθηματική) επένδυση. Επειδή έπαθαν κι έμαθαν. Και μπορεί και να είναι έτοιμοι για την επόμενη (γκόμενα), αλλά δεν πρόκειται να αφιερώσουν την ενέργεια που αφιέρωσαν Τότε. Δεν θα πέσουν και με τα μούτρα, πού χρόνος, πού όρεξη για τέτοια, έχουμε μεγαλώσει, τι να κάνεις… δουλειά μωρέ… Ναι, αυτοί μου μιλάνε για δουλειά*. Για αποδοχές. Για προοπτικές.
Δεν. Με. Ενδιαφέρει. Η. Δουλειά*. Όταν πρωτογνωρίζω κάποιον, δεν με ενδιαφέρει ούτε η δουλειά, ούτε η ελληνική πραγματικότητα, ούτε το σάπιο σύστημα, ούτε οτιδήποτε “σοβαρό”. Πες μου μαλακίες. Αστείες μαλακίες. Να γελάσουμε. Ό,τι να ‘ναι. Κορόιδεψέ με στην ανάγκη. Για την εμφάνισή μου, στην ανάγκη. Εσύ ποιος/τι είσαι πραγματικά; ΟΚ, ας πούμε ότι είσαι 35, αλλά… τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Σου αρέσει η πίτσα για πρωινό; Ποια ικανότητα σούπερ-ήρωα θα ήθελες να είχες; Άρχοντας των Δαχτυλιδιών ή Χάρι Πότερ; Πες μου να κοιτάξω εκεί. Κλέψε μου μια πατάτα τηγανιτή. Πάρ’ τες όλες, δεν τρώω. Δώσε μου τη ντομάτα σου. Κοίτα με. Σου χαμογελάω. Σαν να είμαστε 15. Το ξέρεις; μ’ αρέσεις. Και πίστεψέ με.
Φίλος 35+ σχολιάζει λέγοντας ότι ίσως πρέπει να αλλάξω τα κριτήρια ηλικίας και εμφάνισης. Απαντώ: “Μα δεν επιλέγω εγώ, εκείνοι επιλέγουν. (Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη κατάρα τού να είσαι κορίτσι, κάθεσαι και περιμένεις σαν τον μαλάκα να σε διαλέξουν). Και, εννοείται ότι ΑΛΛΑ είναι τα κριτήριά μου. Η ηλικία και η εμφάνιση μού είναι αδιάφορα, αν υπάρχουν τα άλλα. Αυτό που μάλλον μπερδεύει (αναφέρομαι στην εικόνα μου προς τα έξω) είναι ότι, όπως μπορούν συνήθως τα αγοράκια, μπορώ κι εγώ να διαχωρίσω το παιχνίδι από το Ωραίο, το Μεγάλο, το Αληθινό. Αλλά οι Ολυμπιακοί είναι κάθε 4 χρόνια.
Εν τω μεταξύ, να μην παίξουμε καθόλου;”
*(Σημειώνω ότι όλα αυτά ήταν προ κρίσης. Τώρα, ποια δουλειά; όποιος έχει δουλειά δεν το λέει παραέξω για να μην τον πιάσει το κακό μάτι).
Ε, ΟΚ, υπάρχει κι αυτό…
Σχόλιο Φίλου μου στο παραπάνω κείμενο
Τελικά το βρήκα αυτό που ήθελα να πω απλά για το διαχωρισμό που έκανες. 25αρηδες σε σχέση με 35άρηδες. Για αρχή, θα πω ότι κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αφορμή. Έχω ακούσει από διάφορες συνομήλικές σου ότι οι 32-37 πλέον ειναι ανασφαλείς, δεν την πέφτουν, δεν βγαίνουν, είναι μούχλες, αχιούμοροι, αποκρυσταλλωμένοι και συνοψίζονται σε μια φράση ως ”καταθλιπτικοί συνομήλικοι”, όπως κι εσύ κάποτε τους είχες αποκαλέσει. Εγώ, ξέρεις πολύ καλά -καθώς και πολύς άλλος κόσμος- ότι δεν έχω τα παραπάνω χαρακτηριστικά αλλά δέχομαι ότι πολλοί συνομήλικοί μου τα έχουν. Και ιδιαίτερα οι παντρεμένοι. Εδώ όμως πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί και οι γυναίκες παρόμοιας ηλικίας να μην είναι ακριβώς το ίδιο; Παίρνετε κάνα εξιτήριο που δεν το έχουμε πάρει γραμμή εμείς; ίδια εποχή δεν μεγαλώσαμε άλλωστε; Κι εσύ άραζες κάποτε στο δωμάτιό σου κάτω από την αφίσα του Μάικλ τρώγοντας Fofiko βλέποντας Νιλς Χόλγκερσον, Στρουμφάκια, άντε Χάιντι στην τελική. Τα βιώματα ίδια. Κι αν δεχτώ ότι ωριμάζατε και πιο γρήγορα από εμάς, υποτίθεται τώρα θα έχετε μυαλό 45άρας. Πάει αυτό.
Ας πάμε στα παιδιά των 20-27. Ο 20-27 έχει διαφορετική φιλοσοφία από μένα των 35. Οι περισσότεροι βλέπουν ένα μπλέξιμο με κάποια των 33-36 σαν μια ωραία καλοκαιρινή ιστορία που θα έχουν να λένε στους φίλους τους. Τώρα, αν κάποιες έχουν φρούδες ελπίδες ότι θα κάνουν μόνιμη σχέση, λίγο δύσκολο το βλέπω, όχι ότι δεν συμβαίνει αλλά είναι εξαίρεση στον κανόνα. Αν το θέμα σου όμως είναι μόνο το σεξ, ναι, εγώ μαζί σου αλλά μέχρι εκεί. Ξέρεις κάτι όμως; Εγώ σαν 37άρης, πλέον, δεν ψάχνω αυτό μόνο. Θα γουστάρω πολύ το φλερτ και όσο πιο πολύ το κρατήσω τόσο καλύτερα. Τι να το κάνω όταν στο τρίλεπτο σε χαμουρεύω η όταν σε πάρω στο κρεβάτι μου από την πρώτη βραδιά; Χάνεται όλη η μαγεία, δεν το καταλαβαίνεις; Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά η διαδρομή. Δεν λέω να μην γίνει το σεξ και να ψήσουμε το ψάρι στα χείλη ο ένας στον άλλον, αλλά για αυτό ονομάζεται και ”ολοκλήρωση”. Ολοκληρώνεται η διαδρομή. Έφτασες εκεί; δύσκολα την ξανακάνεις με την ίδια. Επίσης, δε λέω ότι δεν είναι και ωραία τα one night stand, αλλά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Η απάντησή μου λοιπόν στηρίζεται εκεί.
Αλλά να σου κάνω κι εγώ όμως την αντίστοιχη ερώτηση. Τελικά, γιατί να διαλέξω εσένα και όχι την 24άρα; Κι εσύ τα ίδια απωθημένα με μένα θα έχεις, που έχουν μείνει από τον πρώην σου, που: σε κεράτωσε/ σου φόρτωνε τη μάνα του/ σε παράτησε στα σκαλιά της εκκλησιάς/ είχε κόλλημα με τη δουλειά του. Να μην πω και για το σύνδρομο του ”πότε θα γίνω μάνα”. Γιατί να μην την πέσω στην 24άρα όταν αυτή δεν θα έχει όλα αυτά που έχεις εσύ; Και, για να μην παρεξηγηθώ, γιατί εδώ μιλάμε μόνο καθαρά για ηλικίες, με μένα και πολλούς άλλους δεν έχει να κάνει. Είναι το τελευταίο. Πάνω από όλα είναι το πώς νιώθεις απέναντι στον άλλον. Αν νιώσω ότι με σένα που είσαι 35 έχω τη σπίθα που ψάχνω ενώ η 24άρα είναι θεά αλλά δεν μπορώ να επικοινωνήσω, με σένα θα ήθελα να είμαι. Ανακάλυψέ με.
Η απάντησή μου στο σχόλιο του φίλου.
Χμμμ… από όσο έχω καταλάβει, όχι, εγώ μάλλον δεν έχω τις ίδιες αναφορές παιδικής ηλικίας, ήμουν πλήρως ενηλικιωμένη και “ώριμη” περίπου στα 13 (τραγικό), αλλά μετά κάπως άρχισε να επιβραδύνεται η όλη διαδικασία. Είχα λοιπόν δυστυχισμένη (σχετικά) εφηβική ηλικία, διέφερα -βλέπεις- από τα άλλα παιδάκια, και συνεχίζω ακάθεκτη. Και τώρα, έχω διαφορά φάσης. Αυτό που θεωρώ σημαντικό όμως είναι ότι αμέσως κάνεις τη γενίκευση “θα έχετε μυαλό 45άρας”, κατά το “εσείς οι γυναίκες”. Εγώ δεν την κάνω αυτή τη γενίκευση (και, μάλιστα, την αποφεύγω σαν το διάολο). Δεν διαχωρίζω “εμάς τις γυναίκες” από “εσάς τους άντρες”. Δεν πιστεύω στο διαχωρισμό (πλην των προφανών χαρακτηριστικών, τουλάχιστον). Μπορώ να μιλήσω αποκλειστικά και μόνο για τις δικές μου εμπειρίες, και προσέχω να μην κρίνω το Όλο από το Μέρος. (Ποιο είναι άλλωστε το μυαλό 45άρας;) Βλέπεις, πιστεύω στη μοναδικότητα. Στην ξεχωριστότητα. (Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία).
Επίσης, είπες “Καλοκαιρινή ιστορία”. Εδώ έχουμε τις 4 εποχές και πάμε για τα 100 χρόνια μοναξιά. Ας το αντιπαρέλθω όμως, και ας σχολιάσω τη διαδρομή και τον προορισμό. Λοιπόν, για μένα σημασία έχουν όλα. Και το φλερτ και το σεξ. Και η διαδρομή, και ο προορισμός και, ακόμα περισσότερο, το τι κάνεις αφού φτάσεις εκεί. Παρεμπιπτόντως, αν το να φτάσει κανείς στο να πάει με κάποιον στο κρεβάτι, το θεωρεί ολοκλήρωση, τότε απλά δεν το κάνει καλά. Σόρι. Όπως έχουν πει και οι φίλοι μου τα Ημισκούμπρια: “Το σεξ είναι μεγάλη ιστορία”. Αυτό που θεωρούμε καλό δεν είναι “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε”. (Όχι σαν κανόνας, τέλος πάντων). Και τίποτα δεν τελειώνει εκεί, εκτός κι αν εσύ το επιλέξεις. Κάθε στιγμή που φτάνεις να περνάς με κάποιον είναι κομμάτι της όλης διαδρομής αλλά μόλις την προηγούμενη στιγμή, ήταν προορισμός. Αν δεν θελήσεις, δεν τελειώνει.
Και, πάλι, μιλώντας προσωπικά -γιατί, όπως είπα, είναι το μόνο που μπορώ να κάνω με περισσότερη (σχετικά) σιγουριά- είναι να πω ότι όχι, ειλικρινά, δεν έχω “απωθημένα”. Είναι γιατί πάντα προσπαθώ να δω (και βλέπω) την αστεία πλευρά των πραγμάτων; Είναι γιατί -πραγματικά- ακόμα μου κάνει έκπληξη το ότι βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι με αγάπησαν ενώ με είχαν δει άβαφτη, οπότε τους τα συγχωρώ όλα -και δεν έχω και καν πολλά να συγχωρήσω; Είναι γιατί η “πεθερά” μου στην Αγγλία ήταν ένας άγγελος; Είναι γιατί αν με κεράτωσε κανείς εγώ παραμένω στο σκοτάδι (μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι;) Είναι γιατί δεν με αφορά το να γίνω μάνα; Σοβαρά, δεν έχω ιδέα. Φυσικά, την 24άρα έχει άπειρους άλλους λόγους να την προτιμήσει κανείς.
Γιατί, δυστυχώς, η βαρύτητα είναι αμείλικτη.
Επίλογος (δικός μου).
Μια και αναφέρθηκε, ξανα-αναφέρω κι εγώ το θέμα του σεξ ως “ολοκλήρωση” της σχέσης σου μ’ έναν άνθρωπο. “Σεξ = Ολοκλήρωση”. Δηλαδή, ποιος κακόμοιρος με σύνδρομο πρόωρης εκσπερμάτισης, αδυναμία στύσης, μικρό πουλί, πλήρη άγνοια του πώς λειτουργεί η εκάστοτε γκόμενα (και πλήρη αδιαφορία για την αντίστοιχη πληροφορία) το σκέφτηκε αυτό; Γιατί ναι, τότε, φίλε μου, είναι όντως ολοκλήρωση. Γιατί άλλωστε να θέλει η εκάστοτε γκόμενα να υπάρξει και συνέχεια; Έτσι, ναι, το καταλαβαίνω: Σεξ = Τέλος (και όχι ευτυχισμένο). Αλλά, σοβαρολογώντας τώρα, δεν ξέρω αν υπάρχει ποτέ “ολοκλήρωση”. Δεν υπάρχει Τέλος πριν έρθει η στιγμή να βγάλεις συγκινητικό και δακρύβρεχτο λόγο στην κηδεία του Άλλου (είμαι επηρεασμένη από ξένες ταινίες, κρίμα που είμαι Ορθόδοξη). Αν δεν περιμένουμε ως τότε, θεωρώ ότι την ολοκλήρωση την πλησιάζεις πολύ περισσότερο όταν κάθεσαι χέρι-χέρι μαζί Του σ’ ένα παγκάκι μπροστά στη θάλασσα, αφού και οι δύο έχετε πατήσει τα 70, και χασκογελάτε παρέα για κάτι που κοιτάζετε ενώ δεν γελάει κανείς άλλος. Ή, όταν μετά από χρόνια συμβίωσης, Εκείνος έχει εμετούς και διάρροια, τα σφουγγαρίζεις, Του φτιάχνεις τσάι κι ακόμα Τον βρίσκεις ελκυστικό. Αυτό, ναι. Αλλά, πρώτη φορά σεξ με κάποιον “ολοκλήρωση”; σε ποιον μιλάω; σε νεαρές παρθένες που διαβάζουν μόνο “…την έπιασε στα στιβαρά του μπράτσα και της κόπηκε η ανάσα νιώθοντας το παλλόμενο μέλος του μέσα από το φανελένιο παντελόνι”; Είναι έτσι το σεξ με κάποιον για πρώτη φορά;
Τι διάολο, τόσο περίεργες εμπειρίες έχω; Και δεν μιλάω μόνο για τα “Γεια σου, με λένε Χαριτωμένο Αγόρι, μπορώ να έρθω σπίτι σου;” Όχι. Ακόμα κι όταν έχω υπάρξει τρελή κι αλλοπαρμένη με κάποιον, ερωτευμένη εγώ, ερωτευμένος κι αυτός (ναι, έχει συμβεί κι αυτό το μυθικό), η πρώτη φορά ήταν ένα μίγμα καλπάζουσας προσμονής, υψηλών προσδοκιών, ιδρωμένης αμηχανίας, ημι-απογοήτευσης και ημι-αποτυχίας. Γι αυτό, είναι πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα όταν δεν περιμένεις και πολλά, αλλά απλά θέλεις να παίξεις και ο άλλος μυρίζει ωραία και φιλάει ωραία. (Και είναι νύχτα κι έχεις πιει κι 1-2 ποτά, αλλά λέμε τώρα). Κάπου είχα διαβάσει κάποτε ότι όπως είναι σημαντικό για τα παιδιά το παιχνίδι, αντίστοιχα, το παιχνίδι των ενηλίκων, είναι το σεξ. Παρόλο που εγώ μια χαρά παίζω και με το κουκλόσπιτο της Μπάρμπι, θα συμφωνήσω. Μπροστά στον καφέ με έναν άγνωστο υπό το ανελέητο φως του ήλιου…
…το σεξ είναι παιχνιδάκι.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι θεωρώ πολύ πιο επίπονο και τρομακτικό το να πας για καφέ -μέρα- με κάποιον που δεν ξέρεις, για πρώτη φορά. Μου φαίνεται βασανιστικό το να πρέπει να ντε και καλά να κάνεις κουβέντα με έναν (έστω και ημί-) άγνωστο, με τον οποίο δεν έχεις ιδέα αν έχεις κάτι κοινό. Αν υπάρχει μια σχετική χημεία, το σεξ έρχεται πολύ πιο εύκολα. Η συζήτηση είναι το δύσκολο. Και γι’ αυτό υποστηρίζω την αλληλουχία Γνωριμία-Σεξ-Σχέση, με αυτή τη σειρά. Να υπάρχει μια προοδευτική δυσκολία.
Πώς θα πας δηλαδή με προοπτική “για σχέση” αν δεν ξέρεις πρώτα ότι “δουλεύει” το σεξ; Στα τυφλά; (Μιλάει ο άνθρωπος που έχει πάθει κι έχει μάθει. Ακούς Άχρηστε Παλιοκαργιόλη; ) Ας πούμε, θες αυτοκίνητο. Έκανες έρευνα αγοράς, διάλεξες μάρκα, διάλεξες μοντέλο, έλεγξες προδιαγραφές, είδες τι έρχεται στάνταρντ, έχεις κάθε πρόθεση να το αγοράσεις. Πριν αποφασίσεις να υπογράψεις για το χρηματοδοτικό, δεν θα το πάρεις για ένα τεστ-ντράιβ; Να δεις πώς είναι να το οδηγείς; Να δεις αν σου κάνει; (Μετά κλαις με την ησυχία σου όταν σου βγαίνουν τα εργοστασιακά ελαττώματα ένα-ένα και γιατί τρώει και πολύ βενζίνη). Αλλά τότε πλέον είναι το αυτοκινητάκι σου, το αγαπάς.
Και πού να τρέχεις να βρεις καινούριο με τόσα που κουβαλάς;