Tags

, , , , , , , ,

Είναι πολλές φορές που άνθρωποι που ξέρω στην πραγματική ζωή, με βλέπουν να αντιδρώ σε κάτι που θεωρώ σεξιστικό, και λένε ότι είμαι υπερβολική. Όχι μόνο αυτό. Λένε ότι αντιδρώ έτσι γιατί είμαι προκατειλημμένη, επειδή εξαιτίας των βιωμάτων μου, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική.

Λένε ότι πρέπει «να χαλαρώσω». Ότι βλέπω προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν ή υπάρχουν μόνο στο δικό μου το μυαλό, τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιγράφω, πιάνομαι απ’ το παραμικρό, κάθομαι και ασχολούμαι με λεπτομέρειες που μεγαλοποιώ, που δεν έχουν καμία σημασία, εγώ την επινοώ.

Όπως φαντάζεσαι, δεν μου συμβαίνει σπάνια αυτό. Μου συνέβη και πριν κάνα μήνα στη δουλειά. Φτιάχναμε μια ψηφιακή διαφημιστική καμπάνια για τη νέα χρονιά, και ένα από τα μηνύματα, ανάμεσα σε πολλά, ήταν κάτι για «όχι άλλη γκρίνια», και δεν μου καθόταν καλά.

Το μήνυμα θα έμπαινε πάνω σε τισέρτ, και σκεφτόμουν πόσοι μπορεί να τα φορέσουν και αν ένα κορίτσι κοντά τους τύχαινε να διαμαρτυρηθεί για κάτι, θα της έλεγαν να σταματήσει και θα της έδειχναν το μπλουζάκι.

Γιατί η γκρίνια θεωρείται ελάττωμα συγκεκριμένα κι αποκλειστικά των γυναικών, και το «σταμάτα να γκρινιάζεις», εδώ και γενιές, χρησιμοποιείται σαν μέσο σίγασης των γυναικείων φωνών.

Με είπαν υπερβολική. Το ζύγισα, είπα να διαλέξω τις μάχες μου, να το καταπιώ, έκανα πίσω αλλά με έτρωγε, πάω σπίτι το βράδυ, κάποιος μου έστελνε στο ίνμποξ ότι ήθελε να με δει, του έλεγα όχι, επέμενε, εξηγούσα το όχι και γιατί, μου λέει «συνέχεια γκρινιάζεις», χτυπάει καμπανάκι, λέω αυτό ήταν, υπερβολική ξε-υπερβολική, αυτό το μήνυμα σε μπλουζάκι, από την εταιρία που δουλεύω, δεν πρόκειται να βγει.

Και φρόντισα και δεν βγήκε, παρόλο που την άλλη μέρα με κοιτούσαν με μισό μάτι, και σίγουρα συμφώνησαν μεταξύ τους ότι άσ’ την μωρέ την καημενούλα, είναι παρανοϊκή.

«Εξαιτίας των προσωπικών σου βιωμάτων είσαι υπερβολική και δεν μπορείς να είσαι αντικειμενική. Ο κόσμος δεν είναι έτσι, έτσι τον βλέπεις εσύ».

Αναρωτιέμαι, αν δεν τύχαινε να ξέρω ότι χιλιάδες άνθρωποι διαβάζουν κάθε ποστ μου φεμινιστικό, αν δεν τύχαινε να έχω λάβει εκατοντάδες μηνύματα με δάκρυα, και άλλα τόσα με ευχαριστώ, αν δεν τύχαινε να μου λένε ότι ευτυχώς που μιλάω, γιατί τόσες ταυτίζονται και δεν νιώθουν μόνες σε έναν κόσμο εχθρικό, αναρωτιέμαι, θα πίστευα ότι είμαι υπερβολική κι εγώ;

Τι πρέπει να κάνω, τι πρέπει να κάνουμε για να καταλάβουν ότι αυτό στο οποίο αντιδράμε, δεν είναι υποκειμενικό, αυτό για το οποίο ουρλιάζουμε, δεν είναι βιωματικό, αυτό για το οποίο πολεμάμε, δεν είναι προσωπικό. Είναι συστημικό. Είναι παντού. Είναι γενικό. -Και είμαστε όλες. Δεν είμαι μόνο εγώ.

*Στις 22 Ιανουαρίου, άλλη μια γυναικοκτονία που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν μια γυναίκα είχε εισακουστεί, προστέθηκε στο λογαριασμό.

Όχι, δεν είσαι υπερβολική