Φίλος απ’ το παράλληλο σύμπαν – Τέλος

Tags

Cancer, happy ending, σχέση, Αγόρι Που Δεν Θα 'Πρεπε, Καρκίνος, Τέλος, Love, The End, True Love

Τις επόμενες μέρες τις περνάμε παράξενα. Βρισκόμαστε σε ένα ενδιάμεσο αμηχανίας, δειλού ενθουσιασμού, ενδοιασμών, διστακτικότητας, αβεβαιότητας αλλά και χαλαρότητας, άνεσης και κάπως συντροφικότητας. Ένας αντιφατικός συνδυασμός. Μιλάμε τα βράδια όπως πριν, δεν έχουν αλλάξει και πολλά, αλλά συγχρόνως έχουν αλλάξει όλα. Δεν έχω *ιδέα* τι κάνω, *ιδέα* τι κάνουμε, έχουμε πει ότι δεν υπάρχουν πιέσεις, προχωράμε «χαλαρά» σαν πραγματικοί friends with benefits κι ό,τι γίνει, δεν γίνεται λόγος για αποκλειστικότητα, μάλιστα νιώθω την ανάγκη να δηλώσω την μη-αποκλειστικότητα εμπράκτως (μη ρωτάς, ξαναείδα το Κουτάβι στο άσχετο).

Παρόλα αυτά, ξαναβλεπόμαστε και πλέον βλεπόμαστε και στο σπίτι μου, σαν να είναι φυσιολογικό κομμάτι της νέας μας «φιλίας με πλεονεκτήματα». Εγώ κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα, τον βλέπω να γίνεται όλο και πιο γλυκός αλλά παραμένω συγκρατημένη, συχνά χαμογελάω ειλικρινά αλλά πιο συχνά χαμογελάω βεβιασμένα, ανησυχώ full time για την πιθανότητα του να έχω κάνει επική μαλακία, κάποιες φορές αναρωτιέμαι τι θα γίνει με Διαβολικό Δίδυμο που με είχε αφήσει σε αγωνία, ακόμα πιο συχνά αναρωτιέμαι τι θα γίνει γενικά.

Περνάνε κάπως έτσι κάπου δυο εβδομάδες. Και βλεπόμαστε όλο και πιο συχνά. Μια βραδιά που έχουμε βγει για ποτό, καθημερινή, ανησυχώ όχι για τα παραπάνω αλλά για άλλα, πολύ πιο σοβαρά. Ναι, το ήξερα απ’ την αρχή ότι είχε καρκίνο αλλά μπορώ να σου πω ότι -όσο αυτό είναι δυνατόν- στην αρχή, το είχα πάρει ελαφρά. Αυτός φερόταν σαν να είναι ΟΚ, άρα όλα ήταν ΟΚ. Όσο περνούσε ο καιρός, το έπαιρνα πιο βαριά. Αφού γνωριστήκαμε καλύτερα, σύντομα ήξερα και κάτι που για τα δικά μου δεδομένα ισοδυναμούσε με αποστολή αυτοκτονίας. ΟΚ, υπερβάλλω μελοδραματικά, αλλά σίγουρα αναγνώριζα στη συμπεριφορά του σαφείς τάσεις αυτοκαταστροφής. Δεν ήταν απλά ότι δεν πρόσεχε τον εαυτό του. Είχε αποφασίσει ότι το «έχω καρκίνο» ήταν αποστομωτική δικαιολογία για να εκδικείται το σώμα του που τον πρόδωσε. «Τρώω έτσι ώστε να το ‘χω σιγουράκι ότι θα βουλώσουν και οι αρτηρίες μου», «πίνω για να αποτελειώσω και το συκώτι μου» και γενικότερα άφηνε τον οργανισμό του να τα βγάλει πέρα με τον καρκίνο και τις χημειοθεραπείες χωρίς να του δίνει καμιά βοήθεια. Στην τύχη του. Πράγμα που εμένα μού είναι αδιανόητο. Ως τώρα, κρατούσα μια απόσταση. Πλέον, νιώθω ότι με αφορά.

Και, στο αυτοκίνητο, γυρνώντας από μια live βραδιά σουίνγκ στο Μοναστηράκι (μην με κρίνεις, πήγαμε γιατί είχαμε γνωστούς), του εξηγώ ότι εγώ δεν μπορώ. Έχει ήδη πει, βέβαια, ότι είναι στο πρόγραμμα να κόψει τις καταχρήσεις και να γυρίσει σελίδα, αλλά εγώ το ‘χω ξαναπεράσει όλο αυτό -τις μεγάλες υποσχέσεις που δεν τηρούνται, δηλαδή- και δεν μπορώ. Δεν μπορώ να είμαι εκεί να επιβλέπω σαν τον κέρβερο, δεν μπορώ να τρελαίνομαι από το άγχος αν δεν κρατάει το λόγο του, δεν μπορώ να λιώνω απ’ την πικρία όταν θα τσακωνόμαστε και θα με μισεί που τον ελέγχω. Δεν μπορώ να θέλω εγώ το καλό του και να μην το θέλει αυτός. Του τα λέω. Τα καταλαβαίνει. Με πάει σπίτι μου. Αυτό ήταν.

Δεν μιλάμε στο τσατ εκείνο το βράδυ. Μου παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έχει συμβεί. Αυτό ήταν. Δηλαδή τελείωσε. ΟΚ, πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου, να κλείσω την παρένθεση και να συνεχίσω από εκεί που είχα αφήσει τα πράγματα. Πάμε γι’ άλλα. Ναι. Έχω τον υπολογιστή ανοιχτό. Κοιτάζω την οθόνη. Είμαι στο facebook. Έχω πάνω από χίλιους φίλους. Δεν είναι άπειροι αλλά είναι αρκετοί. Οι περισσότεροι από αυτούς άγνωστοι. Πολλοί απ’ αυτούς θα ήθελαν να γίνουμε γνωστοί. Και να «γνωριστούμε καλύτερα». ΟΚ, με καθησυχάζω, μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν είχαμε και τίποτα με το Φίλο από το παράλληλο σύμπαν. Κοιτάζω το τσατ. Ανοίγω το τσατ. Πολλοί άνθρωποι. Άλλοι άνθρωποι. Πολλοί άλλοι άνθρωποι. Αλλά κανείς. Το τσατ είναι άδειο. Μέχρι που βλέπω να ανάβει πράσινο και στο Φίλο από το παράλληλο σύμπαν. Το χέρι μου πάει μόνο του. Με σταματάω. Όχι αυτόν! Μην κοιτάς αυτόν, μην πατήσεις αυτόν, σ’ αυτόν δεν μπορείς να μιλήσεις, μίλα σ’ όποιον θες αλλά όχι σ’ αυτόν, κοίτα κάποιον άλλον, έχεις τόσους άλλους!

Μα δεν έχω κανέναν. Έχω, αλλά δεν θέλω. Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν άλλον. Θεέ μου, τι διάολο έκανα; Πέφτω για ύπνο. Την επομένη, του γράφω και του λέω ότι αν υπόσχεται ότι θα προσπαθήσει να κρατήσει τις υποσχέσεις του, εγώ θα είμαι εκεί. Το υποσχέθηκε.

Δυο εβδομάδες μετά, για πρώτη φορά, τον αφήνω να κοιμηθεί σπίτι μου. Η απόφαση πάρθηκε υπερβολικά νωρίς για τα δεδομένα μου, τα οποία περιλαμβάνουν εκτεταμένα τεστ που αποδεικνύουν την υπομονή, επιμονή και αφοσίωση του ενδιαφερομένου σε χρονική διάρκεια μηνών, πριν τελικά συμβεί το μοιραίο: Ο κοινός ύπνος. Οι διαδικασίες επισπεύστηκαν εν γνώσει μου. Ο λόγος ήταν ότι υπήρχαν δύο σημαντικά δεδομένα που λήφθηκαν υπόψη:

1. Ήθελα να πιστεύω πως η συμπάθειά του προς το άτομό του οφείλεται ΚΑΙ στον εσωτερικό μου κόσμο. Αυτό βέβαια είναι το ίδιο σαν να λέω ότι πιστεύω ευλαβικά στο Ιπτάμενο Μακαρονο-τέρας ως τον ένα και μοναδικό Θεό και Σωτήρα μου αλλά, τι να κάνεις; με μια πίστη ζούμε.

2. (Και σημαντικότερο). Είχα ήδη διαπιστώσει ότι αυτό το παιδί, χωρίς γυαλιά, δεν βλέπει την τύφλα του. Σχεδόν τίποτα, όμως. Όταν ξεκινάν οι περιπτύξεις, βγάζει το γυαλί και τότε δεν έχει καν νόημα να κλείσεις το φως. Είναι σαν να του ‘χεις δέσει τα μάτια με μαντίλι. Κίνκι κατά λάθος. Την κρίσιμη στιγμή, πρέπει να του δώσεις το προφυλακτικό στο χέρι, αλλιώς θα φορέσει κάλτσα ή μπαλόνι ή βραχιόλι, ό,τι βρει. (Μην σου πω ότι πρέπει να του δώσεις και το πουλί στο χέρι). Πάει ψηλαφώντας, δεν έχει επιλογή. Αβλεπί. Μιλάμε, τύφλα. Οπότε, χωρίς γυαλί, όσο προσεκτικά και να με κοιτάζει, όσο σκληρό και να ‘ναι το φως του ήλιου, με βλέπει με ένα ωραίο εφέ θολούρας και ασάφειας (blur) που σβήνει τις ατέλειες μαγικά, σαν photoshop απ’ τη μάνα του. Οπότε, τον αφήνω να κοιμηθεί σπίτι μου υπό έναν όρο, τον οποίο θέτω ρητά: Από τη στιγμή που θα ξυπνήσουμε το πρωί και μέχρι να πάω να βαφτώ, δεν επιτρέπεται να φορέσει γυαλιά.

Και δέχεται. Και πέφτουμε για ύπνο. Και κοιμόμαστε. Δηλαδή, αυτός είναι που κοιμάται (παρότι ξυπνάει με λουμπάγκο), ενώ εγώ καταφέρνω να κλείσω μάτια για κάνα εικοσάλεπτο συνολικά, γιατί μπορεί να λύσαμε το ένα πρόβλημα αλλά δυστυχώς, το ροχαλητό δεν επηρεάζεται διόλου απ’ τα γυαλιά.

Μου χτυπάει sms γύρω στις 12 το πρωί (ναι ρε, 12 είναι ακόμα πρωί, ειδικά Κυριακή). Είναι η παιδική μου φίλη που μου λέει να ανοίξω τηλεόραση και να βάλω Alpha, που εμφανίστηκε και μιλάει μια άλλη παλιά φίλη μας, η Φίλη από το ΤΕΙ. Η οποία αυτή τη στιγμή είναι στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, στο meet market και υπάρχει λάιβ ανταπόκριση. Η Φίλη απ’ το ΤΕΙ, όπως κι εγώ, αντιμετώπιζε το ΤΕΙ ελαφρώς τουριστικά, και ως καλλιτεχνικός τύπος, κατέληξε να κάνει πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένης μιας αρκετά επιτυχημένης επιχείρησης όπου φτιάχνει τσάντες. Βάζω Alpha. Και ναι, να η Φίλη απ’ το ΤΕΙ στο meet market. Έχω να τη δω τουλάχιστον 10 χρόνια. Ενθουσιάζομαι. Τη δείχνω στο αγουροξυπνημένο και αποπροσανατολισμένο Φίλο απ’ το Παράλληλο Σύμπαν. Το οποίο κοιτάζει προς τη γενική κατεύθυνση της τηλεόρασης χωρίς να νετάρει. Δεν δίνω σημασία, του μιλάω για τη Φίλη απ’ το ΤΕΙ, τον ρωτάω πώς του φαίνεται, συνεχίζω λέγοντας να σηκωθούμε αργότερα να πάμε στο Γκάζι να τη δούμε. Φίλος απ’ το Παράλληλο Σύμπαν συνεχίζει να κοιτάζει γενικά κι αόριστα προς τον τοίχο χωρίς να κάνει focus. Τελικά ομολογεί ότι ίσα που βλέπει ότι στην οθόνη, κάπου στη μέση, υπάρχει μάλλον ένας άνθρωπος.

Άχου το γλυκούλι μου (=awwwww). Εντάξει λοιπόν, τον αφήνω να βάλει τα γυαλιά του αλλά τον προειδοποιώ: «Πρόσεξε, ΜΟΝΟ για να κοιτάξεις την τηλεόραση!» Χωρίς καμία αντίρρηση, τα παίρνει, τα φοράει, κοιτάζει την τηλεόραση. Με μια γρήγορη, θεατρινίστικη κίνηση -και καλά πολύ σοβαρά- τα βγάζει, γυρνάει προς εμένα, απαντάει στις προηγούμενες ερωτήσεις μου για τη Φίλη απ’ το ΤΕΙ. Ξαναγυρνάει στην τηλεόραση, ξαναβάζει τα γυαλιά, παρακολουθεί τη συνέντευξη. Τα ξαναβγάζει, γυρνάει και με ξανακοιτάζει, λέει ναι, να πάμε. Δεν περιμένει απάντηση, ξαναγυρνάει στην τηλεόραση, ξαναβάζει τα γυαλιά, κοιτάζει τις χειροποίητες τσάντες, κάνει σχόλια. Τα ξαναβγάζει, γυρνάει, κοιτάζει εμένα, μου μιλάει σαν να μην συμβαίνει τίποτα ασυνήθιστο. Εκεί κάπου, έχω ήδη αρχίσει να χαχανίζω. Έχει αρχίσει να γελάει κι εκείνος κάτω απ’ τα μουστάκια του αλλά προσπαθεί να παραμείνει σοβαρός. Και συνεχίζει το θέατρο με και χωρίς γυαλί με σοβαρότατο ύφος, μην «κλέβοντας» ούτε μια φορά. Χασκογελάω και δεν μπορώ να σταματήσω. Και προσέχω ότι στο φως, τα μάτια του είναι λίγο μελιά. Συνεχίζω να γελάω γιατί το όλο πράγμα είναι τρομερά αστείο, το κάνει να φαίνεται τρομερά ανώφελο και ανόητο, αλλά μαζί και τέλειο. Πλέον ξεκαρδίζομαι από ανακούφιση αλλά κι από χαρά, γιατί καταλαβαίνω ότι αυτό το αγόρι, που δεν με ξέρει καθόλου, ίσως να με ξέρει αρκετά. Κι εκείνη τη στιγμή, πιάνω τον εαυτό μου να μου λέει:

«Ειρήνη, έλεος, σύνελθε, αυτό το αγόρι έχει καρκίνο. Δεν θα ‘πρεπε να το ερωτευτείς».

…Αλλά πότε μ’ άκουσα;

 

~ The End* ~

[*Προς το Παρόν]

Διάβασέ με

Tags

happy ending, συμβουλές, βυζί, κρεβάτι, κώλος, κλειτορίδα, οργασμός, one night stand, sex, tips

Κάθε One Night Stand μπορεί να έχει Happy Ending.

Αγόρια, γεια σας. Έι. Ψιτ. Εσύ. Όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, αν βαριέσαι στο γραφείο, αν βαριέσαι στο σπίτι, αν βαριέσαι στην εξοχή, κι ακόμα καλύτερα, αν έχεις πάει τουαλέτα αγκαλιά με το λαπ τοπ, σε διαβεβαιώνω ότι η ανάγνωση ΔΕΝ προκαλεί τύφλωση και το παρακάτω κείμενο υπόσχεται να διαρκέσει τουλάχιστον όσο ένα απολαυστικό, χαλαρωτικό και άκρως ικανοποιητικό χέσιμο. Όπως βλέπεις, στόχος μου δεν είναι να τραβήξω την προσοχή των κοριτσιών. (Γιατί, τα κορίτσια δεν πρόκειται να ακούσουν και τίποτα καινούριο. Εννοείται, βέβαια ότι εγώ θέλω πολύ να ακούσω τη γνώμη τους και, φαντάζομαι ότι θα θέλεις κι εσύ αν όντως είσαι αγόρι και διαβάζεις, για να διασταυρώσεις αυτά που θα ακούσεις με μερικές παραπάνω κοριτσίστικες απόψεις). Βλέπεις, αρχίζω (τώρα στα γεράματα) να έχω την υποψία ότι δεν σου έχει περάσει τίποτα απ’ το μυαλό. Ή, ακόμα χειρότερα, πέρασε και δεν ακούμπησε. (Κι αυτό, δυστυχώς, το λέω κυριολεκτικά. Θα δεις τι εννοώ παρακάτω).

Μιλάω για σεξ. Όχι για σεξ μέσα σε σχέση. Μιλάω για το απλό. Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, Αγόρι λέει καμιά μαλακία, Κορίτσι χέστηκε για τη μαλακία αλλά Αγόρι έχει ωραίο χαμόγελο (λέμε τώρα), Κορίτσι χαμογελάει κι αυτό, ρέει το ουίσκι, ρέει το μπίρι-μπίρι, ρέει η χημεία, κάποια στιγμή -είτε αυτό συμβεί την ίδια βραδιά είτε μετά το πρώτο (ή το δεύτερο) ραντεβού- θα ειπωθεί και το «άντε να σε πάω σπίτι» (που υπονοεί τη συνέχεια της βραδιάς), ή το πιο άμεσο «λοιπόν, σπίτι μου ή σπίτι σου;» Και μετά, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Ε, λάθος αυτό. Το ότι παραλείπονται. Γιατί, προφανώς, δεν είναι ευκόλως εννοούμενα. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές γίνονται δυσ-κώλος.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, βρίσκεσαι με μια γκόμενα στο σπίτι (σου ή της), κι αργά ή γρήγορα, πάνω στο κρεβάτι (σου ή της, ή όπου σας βολεύει τέλος πάντων). Τη γκόμενα την πλησίασες γιατί τη γουστάρεις. Η γκόμενα σε γουστάρει επίσης, γι’ αυτό και είναι εκεί. Είσαι λοιπόν με μια γκόμενα που γουστάρεις και σε γουστάρει, πάνω σ’ ένα κρεβάτι. Τα ξαναλέω για να συνεννοούμαστε. Και φιλιέστε.

Έχεις βγάλει παπούτσια, έχεις πλύνει χέρια (με αυτή τη σειρά σε παρακαλώ), έχετε γδυθεί, τα προφυλακτικά στο κομοδίνο δίπλα, και πάτε να κάνετε ό,τι είναι να κάνετε. Εδώ σε θέλω.

ΟΚ, το καταλαβαίνω, εδώ που φτάσατε, θες να πέσεις με τα μούτρα (και αν το κάνεις και κυριολεκτικά, εγώ θα σου πω και μπράβο) αλλά απλά βάλε στο κεφάλι σου κι αυτά που θα σου πω. Βάλ’ τα όχι μόνο στο ένα κεφάλι σου, αλλά ΚΑΙ στα δύο. Ωραία. Και τώρα θα γίνω βαρετή. Είναι σκληρό, το ξέρω. Ξέρω ότι όταν είσαι σ’ αυτό το σημείο, το τελευταίο που θέλεις είναι να γίνει μια γκόμενα βαρετή. Αλλά κάνε την καρδιά σου πέτρα. Κάντο και σου υπόσχομαι ότι για το άλλο το όργανο, όλο και κάποια θα φροντίσει.

Το 1905, λοιπόν, ο Φρόυντ δήλωσε ότι ο κλειτοριδικός οργασμός είναι ένα φαινόμενο που σχετίζεται με την πρώιμη ηλικία της γυναίκας και μέχρι εκείνη να φτάσει την εφηβεία. Είπε ότι όταν ένα κορίτσι ενηλικιωθεί και φτάσει στην ωριμότητα, τότε πλέον μπορεί να έρχεται σε οργασμό «σωστά», δηλαδή κολπικά. Που σημαίνει αποκλειστικά με κολπική διείσδυση, χωρίς διέγερση της κλειτορίδας. Μόνο που ο Φρόυντ δεν είχε απολύτως κανένα δεδομένο ή αποδεικτικό στοιχείο στο οποίο να βασίζει αυτή τη δήλωση. Παρόλα αυτά, «αφού το είπε ο Φρόυντ, έτσι θα ‘ναι». Και μας γάμησε.

Πριν γεννηθούμε, πριν βγούμε απ’ τα ζεστά, ήσυχα και ασφαλή ύδατα της μήτρας (μπλιαχ) και πατήσουμε τα κλάματα, πριν γίνουμε αγόρια ή κορίτσια, όλοι έχουμε πάνω-κάτω το ίδιο «πράγμα» που πρόκειται να εξελιχθεί σε εξωτερικά γεννητικά όργανα. Όταν μπαίνουν όλα σε μια σειρά και αναλαμβάνουν τα χρωματοσώματα ΧΧ και αποφασίζεται ο αιώνιος εθισμός στη σοκολάτα και ότι «το κοριτσάκι μου θα είναι μια πριγκίπισσα», τότε, στα μελλοντικά κορίτσια, το «πράγμα» που λέγαμε γίνεται κλειτορίδα. Όταν μπουκάρει η τεστοστερόνη, αντίστοιχα, και το ΧΥ αποφαίνεται ότι το μωρό θα γίνει αγόρι, το παιδικό δωμάτιο θα βαφτεί γαλάζιο και «το δικό μου το παιδί θα είναι Ολυμπιακός», στα μελλοντικά αγόρια, το «πράγμα», γίνεται πέος. Αλλά, κατά βάθος, ξεκίνησε ως το ΙΔΙΟ πράγμα!

Η κλειτορίδα έχει 6.000 νευρικές απολήξεις. Το εσωτερικό του κόλπου, απ’ την άλλη, ψιλά πράματα, αν και, εκεί στην είσοδο (σημείο G, που λέγεται ότι είναι απλά η «ρίζα» της κλειτορίδας), κάτι γίνεται. (Ναι, το πράγμα είναι πιο πολύπλοκο απ’ αυτό, αλλά ας τελειώσουμε πρώτα με τα βασικά και μετά το συζητάμε. Πάλι κυριολεκτικά μιλάω). Βγάζοντας τον Φρόυντ τελείως κομπλεξικό, οι σύγχρονες έρευνες αποδεικνύουν ότι σε ένα ποσοστό 75-80%, οι γυναίκες μπορούν να φτάσουν στην κορύφωση είτε αποκλειστικά διεγείροντας την κλειτορίδα άμεσα (δηλαδή αν την γλείψεις ή τη χαϊδέψεις, ή αν χαϊδέψει εκείνη (η γκόμενα) τον εαυτό της ή με έναν δονητή) ή με συνδυασμό διείσδυσης και κλειτοριδικής διέγερσης ή ακόμα και με έμμεση διέγερση, όταν η στάση είναι τέτοια που βοηθάει. Δηλαδή (στα λέω με το –μου- και με το –νι- για να καταλαβαίνεις), όταν π.χ. είναι εκείνη από πάνω και τρίβεται η κλειτορίδα της πάνω στο ηβικό οστό σου. Από εκείνο το 25-30% που χαίρεται μόνο με διείσδυση, είναι πολλές αυτές (οι καργιόλες) που χωροταξικά έχουν την κλειτορίδα κάπως πιο κοντά στον κόλπο, ώστε βοηθιέται το θέμα από μόνο του. Με την προϋπόθεση ότι θα το κρατήσεις για κανά τέταρτο, έτσι; Στο δίλεπτο, σόρι, ακόμα και το 20% να πετύχεις, δεν γίνεται δουλειά.

Αν είσαι απ’ αυτούς που νομίζουν πως βλέποντας τσόντες μαθαίνεις πώς να κάνεις σεξ, και που αναρωτιούνται γιατί η γκόμενα δεν αρχίζει να βογγάει και να αλληθωρίζει μόλις της ακουμπάς το βυζί, λυπάμαι που θα σου γκρεμίσω το όνειρο, αλλά άκου: Σε συντριπτικό ποσοστό, οι τσόντες είναι φτιαγμένες για να χαίρονται άντρες. Μπορεί να τις βλέπουν και γυναίκες (και να χαίρονται επίσης) αλλά είναι φτιαγμένες για να καλύπτουν γούστα των βασικών χρηστών, δηλαδή των αντρών.

Έχουν την ίδια σχέση με το τι είναι το σεξ στην πραγματικότητα, όση έχουν οι διαφημίσεις σερβιέτας με την πραγματικότητα του να έχεις περίοδο. Καμιά γκόμενα όταν έχει περίοδο δεν πάει ντε και καλά να κάνει bunjee jumping πηδώντας από λευκό μονόκερο φορώντας λευκό παντελόνι. Έτσι και καμιά δεν τελειώνει με το που θα την ακουμπήσεις. Ξέρεις πόσους έχω γνωρίσει που γράφουν στο τσατ «θέλω να σε γλύψω;» Ο μέσος όρος απ’ αυτούς, στην πράξη θα το κάνει για επτάμισι δευτερόλεπτα.

Ούτε το τζάκι και τη φλοκάτη δεν προλαβαίνεις να φαντασιωθείς σε επτάμισι δευτερόλεπτα.

Τώρα, η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, είναι γιατί δεν είναι η κλειτορίδα ΜΕΣΑ στον κόλπο; Τι να πω, λένε ότι θα ήταν αβάσταχτο κατά τον τοκετό. Ότι η αίσθηση θα ήταν τόσο έντονη σαν να πας να βάλεις το πουλί σου μέσα σε ένα καλαμάκι μοχίτο (αν αυτό σου είναι εύκολο, ειλικρινά λυπάμαι πολύ). Βέβαια, εδώ εσύ δυσκολεύεσαι να κατουρήσεις όταν σου ‘χει σηκωθεί, άρα η φύση έχει προνοήσει ώστε να μην συμβαίνουν αυτά τα δύο γεγονότα ταυτόχρονα, γιατί μπορεί μεν να ακούγεται κίνκι αλλά ίσως είναι και κομματάκι άβολο. Και, εδώ που τα λέμε, ο τοκετός είναι λίγο πιο σπάνιος απ’ τη στύση και το κατούρημα, (ευτυχώς δεν γεννάμε κάθε μέρα, έχουμε και δουλειές). Οπότε γιατί δεν μπορούσε να γίνει –λέω τώρα εγώ- μια τροποποίηση και να απενεργοποιείται το μαγικό κουμπί κατά τη διάρκεια της γέννας; Θα σε γελάσω. Πιο πολύ, όμως, σίγουρα γελάει κάποιος εκεί πάνω. Που σε βλέπει αυτή τη στιγμή με την έρμη τη γκόμενα πάνω στο γαμημένο το κρεβάτι.

Τώρα που την ανέφερα, έχω να της πω δυο λογάκια, αλλά άκου κι εσύ. Διότι, μια και το πιάσαμε το θέμα ρε κοπελιά, ένα κι ένα ΔΕΝ κάνουν δύο. ΟΚ, πες ότι προς το τέλος της δεκαετίας του 80 (ψιτ, Αγόρι, άστο, εσύ ακόμα το μόνο βυζί που βύζαινες ήταν της μαμάς σου) αλλά και στη δεκαετία του 90, ήταν πολλές αυτές που αναστέναζαν, φώναζαν, ούρλιαζαν (η κλασική ταινία επί του θέματος: Όταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλυ) και τέλος πάντων υποκρίνονταν ότι έφταναν σε οργασμό, ενώ από μέσα τους μέτραγαν τις ρωγμές στο ταβάνι, σκεφτόντουσαν εκείνο το ζευγάρι ροζ πλατφόρμες που είδαν στη βιτρίνα και τι ώρα έχουν κλείσει πεντικιούρ αύριο. ΟΚ. Ναι, δεν μας έφτανε ο Φρόυντ, πήγαμε και με τα χεράκια μας να βγάλουμε τα ματάκια μας. Συγχαρητήρια. Ήθελες να σε λένε υπερ-γουάου γκόμενα.

Κι έχεις τώρα μια γενιά (και δύο, μπορώ να σου πω) από μια χαρά κατά τα άλλα άντρες, σε μια σεβαστή ηλικία (δηλαδή άνω των 25), που δεν έχει ιδέα για το τι και πώς. Τον πούλο.

Αλλά, απ’ ό,τι τείνω να πιστέψω, το πράγμα μάλλον δεν σταμάτησε εκεί. Πέρασαν τα χρόνια αλλά ακόμα κάτι δεν πάει καλά. Γιατί, είπαμε, στις επίσημες έρευνες, έχουμε ένα 30% μαξ από γυναίκες που πετάνε το καουμπόικο καπέλο τους και φωνάζουν «γίιι-χαα!» με το μέσα-έξω. 30%. Μά. Ξι. Μουμ. Μόνο που, εγώ, γνωρίζω ΑΠΕΙΡΑ αγόρια που «το κόβουν» ότι οι περισσότερες γκόμενες με τις οποίες έχουν πάει ήταν «κολπικές». Για καθίστε ρε παιδιά. Κάποιος λέει μαλακίες. Αμφιβάλλω ότι υπάρχουν γυναίκες που έτσι, για το γέλιο, λένε στους ερευνητές ότι δεν παίζει να τελειώσουν με το γκντούπα τις-γκντούπα τις, αλλά στην πραγματικότητα χύνουν στα ενενήντα δευτερόλεπτα αλά φουσκωτή-Μπάρμπι-πορνοστάρ σε τσόντα. Πολύ αμφιβάλλω ότι κάποιες έχουν τόσο διεστραμμένο χιούμορ. Οπότε…

…ή τα αγόρια μού λένε μαλακίες, ή τα κορίτσια τούς έχουν κάνει να πιστέψουν μαλακίες. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Αν κρίνω από τη φάτσα των αγοριών όταν το λένε (με το χέρι στο Ευαγγέλιο), ειλικρινά πιστεύω ότι το πιστεύουν. Μικροί, βλαμμένοι, ηλίθιοι, άσχετοι, όλα τα παραπάνω μαζί, πάντως το πιστεύουν. Οπότε, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να πιστέψω κι εγώ ότι είναι μάλλον παραπλανημένοι. Κι εδώ με πνίγει το δίκιο και το παράπονο. Γιατί ρε κορίτσια χαλάτε την πιάτσα; Γίνεται να βγει ποτέ καλό έτσι; Το μόνο που κάνουμε είναι να διαιωνίζουμε το κακό. Να μην δούμε ποτέ κι εμείς χαρά; (ταιριάζει να πω «στα σκέλια μας» αλλά είναι τρομερά αηδιαστική έκφραση). Γνωρίζω πάρα πολύ καλά (δυστυχώς, από ιδία εμπειρία) ότι είναι τρο-με-ρά δύσκολο και άβολο και επίπονο και λεπτό θέμα το να ζητήσεις από κάποιον να σε ικανοποιήσει. Όταν ο άλλος έχει στο μυαλό του ότι θα ΕΠΡΕΠΕ να ικανοποιείσαι όπως ικανοποιείται κι αυτός, θα προτιμούσες να είσαι ξαπλωμένη στην καρέκλα του οδοντίατρου και να σου κάνουν απονεύρωση, παρά να επικοινωνήσεις στον άλλον ότι για να ευχαριστηθείς κι εσύ τη σεξουαλική συνεύρεση, χρειάζεται να κάνει κάτι έξτρα για σένα.

Παρόλο που ο άλλος βέβαια δεν έχει κανένα πρόβλημα να σου δείξει με ευγενικές και διακριτικές χειρονομίες το πόσο θα ήθελε να τον ικανοποιήσεις με τον φάρυγγά σου για κανά 20λεπτο, ανεξάρτητα αν κινδυνεύεις να ξεράσεις ή/και να πάθεις εξάρθρωση της κάτω σιαγόνας.

Όμορφε, ελπίζω έχεις τελειώσει με το χέσιμο (αλλιώς να προτείνω να κόψεις τα μπέργκερ και να αυξήσεις τις φυτικές ίνες), αλλά περίμενε, τώρα μιλάω σε σένα. Και θα πω ότι τα τακούνια που την έβαλες να φορέσει, το στριπτίζ που ήθελες να κάνει, οι παπαριές που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στις τσόντες κι όλα τα συναφή, είναι απλά φιοριτούρες. Αν τα έχεις ανάγκη για να τελειώσεις, λυπάμαι αλλά έχεις πρόβλημα. Αλλά, αυτό που συζητάω, δεν είναι κερασάκι στην τούρτα. Είναι *ζάχαρη* στην τούρτα. (Κι αν δεν έχεις καμία απολύτως ιδέα από μαγειρική, είναι βασικό).

Σοβαρά, δεν ξέρω ποιος, πού, πότε, πώς, αποφάσισε ότι όχι, οι γυναίκες δεν έχουν πάντα την ανάγκη να τελειώσουν -όπως οι άντρες- και μπορούν να απολαύσουν το σεξ χωρίς την κορύφωση. Γουάτ. Δε. Φακ.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι σε ένα βαθμό έχουν πειστεί και αρκετές απ’ τις ίδιες τις γκόμενες ότι αυτό ισχύει κι ότι η χαρά στο σεξ είναι δευτερεύουσας σημασίας. (Και ίσως είναι και ο λόγος που σε θέλουν «για σχέση». Ε, αφού δεν κάνεις για τίποτα άλλο, τουλάχιστον να κεράσεις κανά ποτό, να τις πας για κανά φαΐ, να πάρεις κανά δαχτυλίδι, να βάλουν ένα νυφικό, να γίνουν μάνες). Μην τρομάζεις, εσύ φταις. Αν έκανες καμιά δουλειά της προκοπής, μπορεί να πηδιόμασταν όλες μέρα-νύχτα στα πάρκα και στα παγκάκια. Γιούχου. Αλλά επιστρέφω. Θυμάσαι που είπαμε ότι τα εξωτερικά μας σεξουαλικά όργανα ξεκινούν από το ίδιο «πράγμα» και στην πορεία γίνονται το ένα κλειτορίδα και το άλλο πέος; Ότι ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα; Άρα έχουμε τις ίδιες ανάγκες -αν και οι γυναίκες δυνητικά μπορούν να έχουν πολλούς περισσότερους συναπτούς οργασμούς, Θεού θέλοντος και χεριού επιτρέποντος. Οπότε, έχουμε και λέμε: Την έχεις την άλλη πάνω στο κρεβάτι. Έχεις κάνει ό,τι έχεις κάνει. Έχει καυλώσει. Έχεις τελειώσει. Δεν έχει τελειώσει. Έχεις πάει για ντουζάκι. Μπράβο.

Την έχεις αφήσει με το πουλί στο χέρι.

Και περνάω σ’ αυτό που ήθελα να σου πω εξαρχής, γιατί πιθανώς τα ήξερες όλα αυτά και ακόμα πιο πιθανώς, σκυλοβαρέθηκες. Ναι, βαρέθηκες γιατί τα έχεις ξανακούσει αλλά για σένα δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία. Αν είσαι σε σχέση, ΟΚ, θα κάνεις ό,τι είναι να κάνεις, αλλά αν δεν είσαι, δεν θα ασχοληθείς, γιατί κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα την ξαναδείς κιόλας. Μάλιστα. Σου θυμίζω ότι είπαμε ότι έχεις δίπλα σου, πάνω στο κρεβάτι, ένα κορίτσι που γουστάρεις και σε γουστάρει, είστε εκεί για να κάνετε σεξ, για να δώσετε και να πάρετε απόλαυση. Δεν (θες να) το κάνει απ’ την καλή της την καρδιά. Δεν (θες να) το κάνει από οίκτο. Δεν (θες να) σου κάνει απλά χάρη. Δεν (θες να) το κάνει για τίποτα άλλο, παρά γιατί σε θέλει. Θες να το κάνει γιατί γουστάρει και θέλει να περάσετε και οι δύο καλά. Αν εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις ό,τι περνάει απ’ το χέρι σου για να συμβεί αυτό (σχεδόν πάλι μιλάω κυριολεκτικά), τότε λυπάμαι, αλλά…

…αυτό δεν είναι σεξ. Είναι μαλακία.

Και, με δεδομένο ότι βρίσκεστε εκεί για να κάνετε σεξ, τότε φίλε μου, είσαι ψεύτης και υποκριτής. Γιατί αν δεν έχεις διάθεση να την ευχαριστήσεις, σόρι αλλά απλά τραβάς μαλακία μέσα/ πάνω σ’ έναν άλλον άνθρωπο. Το οποίο συμβαίνει γενικά, οπότε μην κάνεις ότι σοκάρεσαι. Απλά, πριν φύγεις, άσε κάνα πενηντάρικο πάνω στο κομοδίνο. Ναι, στη λέω, αλλά στην περίπτωση που δεν το έχεις ακούσει, ο κόσμος πληρώνεται αν είναι να δώσει ευχαρίστηση χωρίς να πάρει. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Σαν επαγγελματικός προσανατολισμός, δεν είναι βέβαια αυτό ακριβώς που ονειρεύεσαι όταν πας τρίτη δημοτικού και παίζεις με τις κούκλες σου (κι εγώ για αστροναύτισσα πήγαινα), αλλά είναι πολύ κοινή ενασχόληση. Και μοιάζει μ’ αυτό ακριβώς που ζητάς. Αν θες λοιπόν να περάσεις καλά χωρίς να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου, εύκολο, απλά θα σου κοστίσει.

Είδες η πουτάνα η ζωή;

Να ξέρεις ότι έχω απόλυτη συναίσθηση ότι μετά απ’ όλο αυτό εγώ δεν θα ξαναπηδηχτώ ποτέ, δεν θα με ξαναπλησιάσει άνθρωπος και ότι με περιμένει λαμπρή σταδιοδρομία στο μοναστικό βίο (λέω να πάω στο μοναστήρι στην Εφταλού, στα πάτρια εδάφη, στη Λέσβο). Οπότε, εγώ θα τον κουβαλήσω το σταυρό μου, θα το πιω το πικρό ποτήρι (επιτρέπεται το ουίσκι στις καλόγριες;) θα το καταπιώ κι αυτό. (Όχι εκείνο, είσαι βλαμμένο). Αλλά, το θέμα είναι τι θα κάνεις εσύ. Είπαμε, η βραδιά σου πήγε καλά, ποτάκια, βλεμματάκια, γελάκια, φιλάκια, τα γνωστά. Κι έχεις αυτή τη στιγμή ένα κορίτσι που σε γουστάρει πάνω στο κρεβάτι σου. Ένα όμορφο κορίτσι δίπλα σου (πάνω σου, κάτω σου, μπροστά σου, όπου είναι τέλος πάντων), που μυρίζει υπέροχα, που σε γουστάρει και σε χαϊδεύει και σε φιλάει και θέλει πολύ να σ’ ευχαριστήσει. Εντάξει εγώ, είπαμε, στο μοναστήρι.

Εσύ, όμως, τι κάνεις ρε παπάρα;