Γεροντοκόρικη Ζωή Β’ – Ψάχνοντας τον Εργένη

Tags

Blind Date, Dating, ραντεβού, Γκαζάκι, Τον Πούλο, γεροντοκόρικη ζωή, εργένης

Αυτό το ποστ είναι συνέχεια από αυτό

Θυμάσαι που έλεγα για τον Εργένη, με του οποίου το μπλογκ ασχολήθηκα τις προάλλες; Εκείνον τον κακό άνθρωπο, τον ψεύτη, τον εξαπατητή, το μισογύνη, που υποστηρίζει ότι «δεν αξίζει να κάνεις σχέση και να χάνεις τη ζωή σου με καμιά καργιόλα»; (με «γ», να είναι χορταστικό). Τον τύπο που το μόνο που θέλει είναι να πηδιέται με όσες μπορεί δεξιά κι αριστερά; (Και μπρος-πίσω, φαντάζομαι); Αυτόν. Εγώ, λοιπόν, σαν καλό κορίτσι που (προσπαθώ να) είμαι, δεν γινόταν να αναφέρω το μπλογκ του, να βάλω και link και να μην τον ειδοποιήσω, δεν είναι σωστό, ίσως είναι και καταπάτηση πνευματικής ιδιοκτησίας και α πα πα, ανεπίτρεπτο. Οπότε, με έναν μικρό πρόλογο, έστειλα αυτά που είχα μόλις γράψει και σ’ αυτόν, στην ηλεκτρονική διεύθυνση του μπλογκ του. Και απάντησε.

Ωραίο το μήνυμα. (Κακό αυτό). Ούτε με λέει «μωρή μαλάκω», ούτε «καριόλα», ούτε τίποτα. Καθόλου μισογυνιστικό. Ευχάριστο, θα έλεγα. Πράγμα κάπως αποπροσανατολιστικό. Βέβαια, σίγουρα είναι κι αυτό μέσα στο γκραντ-μάστερ-πλαν της απάτης-προδοσίας, αλλά ένα ωραίο μήνυμα, πώς να το κάνουμε; είναι ένα ωραίο μήνυμα. Και μάλιστα, επιδεικνύει και μαεστρία βιρτουόζου προς στο τέλος, διότι περιλαμβάνει την εξής πρόταση: «…και επειδή ως γνωστόν η ζωή είναι εκεί έξω, θέλει ρίσκο κτλ. κτλ. κτλ., τα ‘χεις ακούσει φαντάζομαι, αύριο το βράδυ θα είμαι στο Belafonte, αν βγεις με την παρέα σου πέρνα, χωρίς να αγχώνεσαι απλά κάτσε και θα σου μιλήσω εγώ». Γουάου. Εντυπωσιάζομαι. Πρώτο μήνυμα έβερ, δεν τον έχω δει ποτέ, δεν ξέρω ούτε πώς είναι, και προτείνει να βρεθούμε, με χαρακτηριστική άνεση. Θέτει εκείνος καί τόπο καί χρόνο. Παίζει βρώμικα, πάει να παίξει εντός έδρας, και υποψιάζομαι ότι αυτός γνωρίζει και τον αντίπαλο (γιατί το email μου μπορεί να το ψάξει στο facebook και να με δει, αλλιώς, αν περιμένει ότι θα αναγνωριστούμε χωρίς να έχουμε ιδέα πώς είναι ο άλλος, είναι κομματάκι βλαμμένος). Αλλά ΟΚ, το παίζω.

Γιατί γουστάρω την κατά μέτωπον επίθεση.

 

Βλέπεις, εξαρτάται τι είδους πρόκληση βάζεις, σε τι είδους άνθρωπο. Αν είσαι φίλη μου και μου πεις «σε μισή ώρα θα περάσω να σε πάρω να πάμε για καφέ», δεν παίζει -δεν προλαβαίνω να ετοιμαστώ. Αν είσαι φίλος μου και μου πεις «Το ΣουΚού πάμε ράφτινγκ», θα γελάσω -δεν μπορώ τη φύση, τα επικίνδυνα σπορ, το κρύο. Αν στην παρέα μου πούνε «τον άλλο μήνα πάμε Μπάνσκο για σκι», θα τους πω «καλά να περάσετε» -για τους ίδιους παραπάνω λόγους. Αλλά αν μου πεις «έλα το βράδυ να συναντήσεις σ’ ένα άγνωστο μέρος έναν παντελώς άγνωστο άνθρωπο, που δηλώνει ότι μισεί όλες τις γυναίκες και ή θα σε πει τρελό μπάζο ή θα θέλει να σε πηδήξει και να μην σε ξαναδεί, με μόνο θετικό το ότι γράφει ορθογραφημένα μηνύματα με σωστό συντακτικό», θα είμαι εκεί. Με ή χωρίς παρέα. Θα είμαι εκεί παρόλο που νιώθω λίγο κρυωμένη και φοβάμαι ότι αν βγω θα χειροτερέψω. Φυσικά θα είμαι εκεί! Αφού το πράγμα έχει σασπένς! Ναι.

Η μούντζα ανήκει στους τολμηρούς.

 

Αφού μέσω φίλου ανακάλυψα το μπλογκ, εννοείται πως έχω μοιραστεί όλες τις εξελίξεις με την παρέα μου, η οποία είναι τρομερά ενθουσιασμένη με τα γεγονότα και ναι, επίσης εννοείται ότι θα έρθουν μαζί μου για υποστήριξη, και γιατί θέλουν κι αυτοί να τον γνωρίσουν. Παρασκευή βράδυ, λοιπόν, εγώ, άλλα τρία κορίτσια και δύο αγόρια, πάμε Γκάζι, στο Belafonte. Το οποίο είναι τραγικό. Πολύ ωραίος χώρος, ωραίο ντεκόρ, τα ποτά μια χαρά. Κι ο κόσμος δυο τρομάρες. Στην αρχή κοιτάμε γύρω-γύρω με παιδικό ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Όλοι λένε «να πάμε σε κάθε έναν που φαίνεται της προκοπής και να φωνάζουμε: “Καλέ Εργένη! Ου-ου!!!”» Εγώ: «Παιδιά, μην γίνουμε ρεζίλι. Ακόμα». (Εκεί βέβαια είναι και η απορία «γιατί, θα ξανάρθουμε;» όπου ελπίζω η απάντηση να είναι «όχι», αλλά τέλος πάντων. Λίγη αξιοπρέπεια). Βασικά, δεν βλέπω κανέναν να είναι διόλου της προκοπής, οπότε λέω «άστο, αν είναι εδώ το παιδί, ας έρθει μόνο του όποτε θέλει, μην το πιέσουμε κιόλας». Διότι, η αλήθεια είναι ότι μόνο έτσι εξηγείται κάποιος να είναι τόσο κομπλεξικός και να γράφει τόσο κακά πράγματα για τις γυναίκες. Αν δεν βλέπεται. Οπότε, ίσως καλό είναι να μην τον δούμε.

Κι από ό,τι βλέπω, μην τον είδατε.

 

Παρόλα αυτά, σύντομα κοιτάμε όλους τους θαμώνες με καχύποπτο βλέμμα, πιθανώς δημιουργώντας ψυχολογικά στον κόσμο, ο οποίος μυρίζει διακριτικά τις μασχάλες του και κοιτιέται στους καθρέφτες να δει αν έχει σπανάκι στο δόντι. Μισάωρο με το μισάωρο, κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα και μπαίνει κάποιος άθλιος τύπος γίνεται όλο και περισσότερη σάχλα, κι εγώ να προσπαθώ να συγκρατήσω τους άλλους απ’ το να τον μπαγλαρώσουν και να τον ανακρίνουν: «ρε μήπως είσαι ο Εργένης;» Όπως είναι λογικό, η παρέα σιγά-σιγά ψάχνει άλλα ενδιαφέροντα –πράγμα μάταιο. Φίλη γλυκοκοιτάζει το Ντι Τζέι και με στέλνει να ρωτήσω τι κομμάτι παίζει. Μετά απ’ το αποψινό φιάσκο, δεν έχω δικαίωμα να αρνηθώ, πάω, ο Ντι Τζέι φιλικός, μου λέει το κομμάτι, επιστρέφω, δίνω αναφορά, η φίλη ρωτάει Μπάρμαν «τι πίνει ο Ντι Τζέι;» για να του πάει σφηνάκι. Η παρέα εν τω μεταξύ μου κάνει «σώπα, σώπα» γιατί πιστεύουν ότι ο Εργένης με είδε κι έφυγε.

 

Αποφασίζω να στείλω μήνυμα (email, δεν έχουμε ανταλλάξει κινητά): «Με έστησες ή με είδες κι έφυγες;» Πολύ σύντομα, κάποιος πλησιάζει πίσω μου και στο χέρι του κρατάει ένα χαρτάκι και πάει να μου το δώσει. Η παρέα παραληρεί.

«Ο Εργένης!!! Τον βρήκαμεεεε!!!»

 

ΟΧΙ, παιδιά. Είναι ο (σαστισμένος) Ντι Τζέι που μου έφερε το τραγούδι γραμμένο σε χαρτάκι. Απογοήτευση στην ομήγυρη. Κάθομαι στο μπαρ. Μάλλον έχω και πυρετό. Δίπλα μου, τρεις θλιβερές λεσβίες, οι δύο εκ των οποίων φοράνε καρό πουκάμισα. Ένα κόκκινο, ένα πράσινο. Θα ήθελα να τους πω ότι είναι πολύ στη μόδα τα καρό πουκάμισα αλλά πρέπει να τα φοράς αλά Selena Gomez που υποδύεται τη Nicki Minaj στο τρέιλερ των Mtv VMAs, με στιλ r’n’b, έντονο μακιγιάζ, χρυσούς κρίκους και το πουκάμισο ανοιχτό να φαίνεται το σουτιέν. Μόνο που φοβάμαι ότι δεν θα γίνω απόλυτα κατανοητή. Όσο τα αναλογίζομαι αυτά με το βλέμμα στο υπερπέραν, ο Μπάρμαν μού παίρνει το ουίσκι μου που έχει ακόμα δυο γουλιές. ΟΚ, τώρα το ποτήρι ξεχείλισε. Μου λέει συγγνώμη, μου βάζει άλλο ουίσκι να με κεράσει. Λέει «πώς και ήρθες εσύ εδώ;» Κοιτάζομαι. Έχω ντυθεί και σεμνά, μην δώσω λάθος εντύπωση: μπεζ χρυσό φόρεμα, μπεζ χρυσές μπότες, λεοπάρ γούνα. Σκέφτομαι: «Μα γιατί το λες αυτό;» Λέω: «Θα συναντούσα εδώ κάποιον που δεν έχω δει ποτέ, ο οποίος ή με έστησε ή με είδε κι έφυγε». Μπάρμαν:

Σχολάω σ’ ένα τέταρτο.

 

Εκτιμώ βαθύτατα την ευγενική του χειρονομία, αλλά δεν μπορώ να διαχειριστώ το όλο πράγμα αυτή τη στιγμή, είμαι κι άρρωστη, και οι άλλοι επιτέλους λένε να φύγουμε. Πού θα πάμε; Προτείνουν Γκαζάκι. Μα φυσικά. Άλλο ένα μαγαζί που λατρεύω. Ξέρεις από πότε το λατρεύω; Από μια τρελή βραδιά πριν από 10 χρόνια, τότε που στο Γκάζι υπήρχε σχεδόν μόνο το mamacas (και το Γκαζάκι). Εκείνο το βράδυ έβρεχε καταρρακτωδώς και εγώ (με την τρομερή ευφυΐα που με διακρίνει) είχα βαλθεί να κανονίσω το ΔΕΥΤΕΡΟ προξενιό της ζωής μου στον ΠΡΩΤΟ Μεγάλο Έρωτα της Ζωής Μου, με μια καλή μου φίλη από τη δουλειά. (Μπάι δε γουέη, και τις δύο φορές, το προξενιό ήταν -σχετικά πάντα μιλώντας- επιτυχές). Είμαστε λοιπόν με μια παρέα στο Γκαζάκι, τους έχω συστήσει τους δυο τους, μιλάνε για πρώτη φορά, αυτή κάθεται σε μια καρέκλα και, σε κάποια φάση, Τον βλέπω να ΓΟΝΑΤΙΖΕΙ και να μένει γονατιστός στο πάτωμα για να της μιλήσει. Ήπια πολύ εκείνο το βράδυ… Από τότε λοιπόν, μες στην καρδιά μου το έχω το μαγαζί. Θα μου πεις «το μαγαζί σου φταίει;» Θα σου πω «σόρι, φταίει και το μαγαζί! Γιατί τόσα χρόνια δεν έχει δώσει ποτέ τίποτα, εκτός από κάτι εναλλακτικούς τύπους που μυρίζουν περίεργα, φοράνε άθλια καπέλα, κάνουν τους ηθοποιούς και γουστάρουν τον κολλητό σου». Σόρι, αλλά δεν φταίω μόνο εγώ που θέλω…

…να αφήσω το Γκαζάκι ανοιχτό και να πετάξω αναμμένο αναπτήρα.

 

Πάντως κάνω μια βόλτα μες στο μαγαζί, έτσι, για την τιμή των όπλων, μπας και. Με βουτάει ένας περίεργος τύπος να χορέψουμε. Έχει χαριτωμένη φάτσα. Χορεύουμε. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, με πιάνει και χορεύει μαζί μου με τον εμπεριστατωμένο «εφαρμοστό» τρόπο που χορεύεται η r’n’b (από αγόρια που συχνά βρίσκω χαριτωμένα αλλά είναι αλλιώς και είναι σε άλλα μαγαζιά). Και δεν παίζει και r’n’b. Του κάνω, χαμογελώντας ελαφρώς ενοχλημένα και επιπληκτικά: «καλά περνάμε;» Απαντά με απόλυτα ειλικρινές και πλατύ χαμόγελο: «Πάρα πολύ ωραία, ευχαριστώ». (Τι να πεις τώρα;) Υπό άλλες συνθήκες, ίσως το σκεφτόμουν κιόλας, αλλά 1) είμαι άρρωστη και 2) με προβληματίζει πολύ το πουκάμισο που φοράει. Πρόκειται για ένα εμπριμέ λουλουδάτο πουκάμισο που δεν μπορώ να καταλάβω αν το έχει φορέσει επίτηδες, για πλάκα, ή όχι. (Φταίει και το στιλιστικά αλλοπρόσαλλο μαγαζί και δεν είμαι σίγουρη). Είναι ολόιδιο με ένα λιλά λουλουδάτο πουκάμισο που υπήρχε στην ντουλάπα μου και της αδερφής μου σε όλη –απ’ όσο θυμάμαι- τη δεκαετία του 80, που όμως δεν ξέρω πώς είχε πρωτοεμφανιστεί εκεί και δεν θυμάμαι να το φόρεσε ποτέ καμιά μας. (Παρόλο που ήταν η δεκαετία του 80, δεν φορέθηκε ποτέ. ΤΟΣΟ κακό). Κι αυτό εδώ είναι φτυστό, σου λέω. Απ’ τα καρό πήγαμε στα λουλουδάτα εμπριμέ. Χάθηκε απόψε κάτι σε μονόχρωμο; Ασπρόμαυρο;

Αφού ούτως ή άλλως ζω το βουβό δράμα.

 

 

Λογοπαίγνιο: “Alderaan” είναι ο πλανήτης της Princess Leia (και άλλων) στο Starwars, και συγχρόνως ακούγεται σαν “all the wrong”. Τώρα γέλα.

Κάποια στιγμή γυρνάω σπίτι όπου βλέπω ότι ο Εργένης έχει απαντήσει το εξής: «μόλις μπήκα σπίτι… ήμουν εκεί στις 11 κ 45 ακριβώς, [εγώ δεν είχα φτάσει ακόμα] μπήκα μέσα κοίταξα παντού και δεν ήσουν.. δυστυχώς και εμένα με κρέμασε τελευταία στιγμή ένας φίλος που είχαμε κανονίσει και δεν μπορούσα να κάτσω μόνος μου εκεί οπότε πήγα σε ένα άλλο [μπαρ] που δουλεύει μπάρμαν ένας φίλος.. κοίτα για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις το κινητό μου είναι το ΧΧΧΧΧΧΧΧ, όποτε θες πάρε με ή στείλε μου μήνυμα ή ότι θες…σου κάνω και αίτημα φιλίας στο fb για να με δεις και εσύ γιατί μάλλον δεν είναι σωστό να έχω δει μόνο εγώ φωτογραφίες σου… αυτά! θα περιμένω και λυπάμαι για το σημερινό, σε καμία περίπτωση πάντως ούτε θα σε έστηνα ούτε δεν θα σου μιλούσα, ειδικά αν έβλεπα ότι είχες κάνει τον κόπο να έρθεις για να γνωριστούμε, τόσο μαλάκας δεν είμαι… καληνύχτα..» [Λείπουν σημεία στίξης, αλλά το πιάνεις το νόημα]. Παραθέτω ολόκληρη την απάντηση μόνο και μόνο για φιλολογικούς λόγους, για να παρουσιάσω το σπάνιο δείγμα ενός μηνύματος μετά το οποίο, όσο κι αν τα ‘χεις πάρει για διάφορους λόγους, που ξενύχτισες χωρίς κανένα απολύτως νόημα, που ένιωσες ελαφρώς μαλάκας, που έγινες ελαφρώς ρόμπα, που σου ανέβηκε και ο πυρετός… απλά ΔΕΝ σου δίνεται η δυνατότητα να βρίσεις, όσο κι αν το θέλεις. Πράγμα εξαιρετικά εξοργιστικό.

Τον κάνω ακσέπτ ως φίλο, κοιτάζω και φωτογραφίες του, λέω «ψηλός φαίνεται, γαμώτι», του στέλνω μια ψιλο-μαλακία (έχω ελαφρυντικά: πέρασα χάλια και έχω και πυρετό) και πέφτω για ύπνο. Την επομένη (Σάββατο) είμαι φουλ άρρωστη αλλά είμαι νηφάλια (βασικό), οπότε κάποια στιγμή ξαναστέλνω κάτι πιο νορμάλ, αυτή τη φορά σε sms, μπας και συνεννοηθούμε. Συνεννοούμαστε. Μιλάμε και στο facebook και αν είμαι καλά αύριο (Κυριακή), θα του πω να βρεθούμε. Να σημειώσω εδώ κάτι πολύ σημαντικό: Άσχετα με το ότι ο Εργένης είναι (αναγκαστικά) αγόρι, εγώ δεν τον βλέπω σαν ένα Αγόρι σαν τα γνωστά Αγόρια για τα οποία γράφω, διότι δεν τον γνώρισα ούτε σε κλαμπ ούτε στο facebook. Τον βλέπω σαν άλλο πράγμα (άσε που είναι και σε νορμάλ ηλικία, και δεν θυμάμαι πώς λειτουργεί όλο αυτό). Ενδιαφέρθηκα γι’ αυτόν γιατί αυτά που έγραφε μου θύμισαν την άλλη πλευρά αυτών που γράφω εγώ. Δεν ενδιαφέρθηκα γκομενικά. Καμία σχέση, παρόλο που κάνω πλακίτσα ότι με έστησε, κ.λπ. Δεν πρόκειται ποτέ να στείλω έξι χιλιάδες καθωσπρέπει μηνύματα σε κανέναν τον οποίο γουστάρω. Έλεος. Ενδιαφέρθηκα για τον Εργένη σαν πιθανό φίλο, ή τουλάχιστον σαν κάποιον με τον οποίο θα ανταλλάξω αστείες ιστορίες και θα γελάσω. Πώς λένε «μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια;» Τι, τώρα, μαλακίες θα κάνουμε;

Η πουτάνα στην πουτάνα;

 

*Η συνέχεια εδώ.

 

Extra Large Τσουλίαση

Tags

eleven bar restaurant, Guzel, ραντεβού, τσούλα, τηλέφωνο, κώλος

Τέλη Σεπτεμβρίου

Μετά την Τετάρτη Των Τρελογιατρών, την Πέμπτη ξέρω πλέον τι παίζει οπότε ξεκινάω την εκατοστή αντιβίωση της χρονιάς (σοβαρά, θέλω χρυσή δωροεπιταγή από τις φαρμακευτικές). Η αντιβίωση που ξεκινάω έχει το χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια της αγωγής (αλλά και για τρεις μέρες μετά) δεν επιτρέπεται να πιεις ούτε σταγόνα αλκοόλ. Διαβάζω κάτι ιστορίες τρόμου στο διαδίκτυο που λένε να μην αγγίξεις ούτε στοματικό διάλυμα ούτε να βάλεις άρωμα γιατί θα ξερνάς αδιαλείπτως. Κάποιοι μάλιστα συμβουλεύουν ότι επειδή μερικά καθαριστικά σώματος περιέχουν οινόπνευμα, για να είσαι απόλυτα ασφαλής από τη ναυτία, καλύτερα να μην πλένεσαι.

Ας ξερνάνε οι άλλοι, αρκεί να μην ξερνάς εσύ.

 

Μένω μέσα Παρασκευή βλέποντας πολλά ΝτιΒιΝτί. Το Σάββατο, θλιβερή έξοδος με τους φίλους μου στο Θησείο, στο Cupa, όπου νιώθω μέσα μου τη βαθιά μοναξιά του ανθρώπου που πίνει ανθρακούχο νερό με φυσικό χυμό λεμόνι ενώ οι γύρω του είναι στο νιοστό σφηνάκι τεκίλα/ μαστίχα/ καραμέλα/ North/ ό,τι να ‘ναι, και επικοινωνούν μεταξύ τους σε ένα άλλο μήκος κύματος που δεν πιάνεις, όσο και να κουνάς τη γαμημένη την κεραία (κουνάω ό,τι μπορώ, αλήθεια δεν γίνεται τίποτα). Παρόλα αυτά, είμαι με ΦΞΦ (=Φυσική Ξανθιά Φίλη) που έχω να δω άπειρο καιρό και τυχαίνει να έχει κέφια και προτείνει μετά να πάμε eleven. Δεν γίνεται να χαλάσω χατίρι στη ΦΞΦ. Ανεβαίνουμε την Κηφισίας, είναι 5 το πρωί, κάνει ψωλόκρυο κι έχω τη μέση γυμνή (ρίμα).

Φτάνουμε eleven, μια πίκρα, μια ερημιά, ένα κακό συναπάντημα μες στη νυχτιά, κι εγώ δεν πίνω. Το καταπίνω. Το Pellegrino. Με φυσικό χυμό λεμόνι. Τα δόντια μου τρίζουν απ’ το κρύο, κι έχω τη ΦΞΦ (η οποία έχει πιει 4 ποτά, είναι πασιχαρής), να μου μιλά για ταινίες. Δυστυχώς όχι για τον Κατάσκοπο Που Γύρισε απ’ το Κρύο, το Cold Mountain, τις Παγωμένες Ψυχές, το Εν Ψυχρώ και άλλα που θα ταίριαζαν στην κατάστασή μου. Και όχι, μην περιμένεις ότι κάτι θα συμβεί απόψε και θα φέρει τα πάνω κάτω. Καμία σχέση. Γυρνάω σπίτι (πιο μόνη κι απ’ το φυσικό χυμό λεμόνι) κατά τις 6.30 το πρωί, φοράω πιτζάμες Hello Kitty και χνουδωτές παντοφλοκάλτσες, φτιάχνω ζεστή σοκολάτα και αντιμετωπίζω την ψυχρή αλήθεια.

Αν θες να το κάψεις το Σαββατόβραδο, πρέπει να ρίξεις λίγο οινόπνευμα.

 

Την Τρίτη το βράδυ, βαριέμαι, τι να κάνω, τι να κάνω, α, το βρήκα, θα στείλω μήνυμα στον Extra Large Καλλυντικά! (Ο οποίος με έχει φτύσει εντελώς, παρεμπιπτόντως, αλλά αυτό είναι το μεγαλείο του όταν δεν σε νοιάζει κάποιος: Δεν. Σε. Νοιάζει. Άρα, κάνεις ό,τι θέλεις. Και χέστηκες). Στέλνω sms: «Κουλή ώρα, το ξέρω, αλλά βρε Extra Large Καλλυντικά, με απογοήτευσες, ούτε για δεντροφύτευση δεν με πήγες!» Απάντηση: «ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!» (Εγώ καλό το θεώρησα). Τετάρτη μεσημέρι, μόλις έχω ξυπνήσει, χτυπάει τηλέφωνο. Extra Large Καλλυντικά πολύ το εκτίμησε λέει το μήνυμα, λέει και να βγούμε, λέω δεν μπορώ διότι σήμερα δεν έχει ταξί, μα να έρθει να με πάρει, μα δεν θέλω να έρθει, μα γιατί μήπως τον φοβάμαι; και βέβαια τον φοβάμαι, εκτός του ότι είναι άγνωστος, εμφανισιακά και χωροταξικά δεν έχει καμία σχέση με τα αγοράκια τα οποία βλέπω συνήθως κι άμα θέλω τα δέρνω. ΚΑΜΙΑ όμως. Του λέω μόνο το πρώτο κομμάτι για το ότι είναι άγνωστος. Το δέχεται, αναντίρρητα, γιατί φαίνομαι και σοβαρή κοπέλα…

Αλλά είναι Τετάρτη. Κι εγώ, τις Τετάρτες, δεν πάω γυμναστήριο. Άρα, κάτι θέλω να κάνω. Οπότε κανονίζω να δω –για πρώτη φορά- Aγόρι που έχω γνωρίσει από το fb. Αυτό το Αγόρι είναι Άλλο Ένα Αγόρι Που Ασχολείται Με Υπολογιστές (ναι, είμαι τόσο άσχετη που δεν ξέρω ακριβώς τι δουλειά είναι αλλά «υπολογιστές» στο φλου). Ανήκει στη μεγάλη αυτή κατηγορία αγοριών που ασχολούνται με υπολογιστές και ενδιαφέρονται για το άτομό μου. (Βλέπουν ότι μ’ αρέσει η Επιστημονική Φαντασία και τα κόμιξ και κάτι σκιρτά μέσα τους. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το ΤΕΦΑΑ βλέπει τον gluteus maximus και κάτι σκιρτά μέσα του/ έξω του, κάπου συμβαίνει ένα σκίρτημα τέλος πάντων). Αλλά, είναι αλήθεια, αυτά τα αγόρια με εκτιμούν ιδιαίτερα. Η καλλιέργεια, η ευγένεια, ο συγκρατημένος θαυμασμός, η αβρότητα και η σαφέστατη ένδειξη από Αγόρι-Υπολογιστές ότι δεν-σε-θέλω-μόνο-για-πήδημα, με κάνουν να μην φοβάμαι ιδιαίτερα να με γυρίσει σπίτι (ΟΚ, και το νορμάλ μέγεθος), αλλά καλού κακού κανονίζω να συναντηθούμε Χαλάνδρι και παίρνω αθλητικά μαζί μου, σε περίπτωση που αποδειχθεί τρομακτικός ψυχο-κάτι να γυρίσω σπίτι τρέχοντας.

Τελικά, Αγόρι-Υπολογιστές δεν δείχνει να είναι τρομακτικό ψυχο-κάτι. Το ραντεβού όμως, κάποια στιγμή γίνεται κάπως τρομακτικά ψυχοφθόρο. Εγώ, Pellegrino με φυσικό χυμό λεμόνι. Αγόρι-Υπολογιστές, ρούμι με άρωμα σοκολάτα. Μου λέει το βιογραφικό του. Φουλ. Ξεκινώντας από τη Σχολή, περνώντας στην πρώτη του δουλειά, και μετά από εταιρία σε εταιρία. Δίνει και ιατρικό ιστορικό. Καπνίζει ηλεκτρονικό τσιγάρο που μυρίζει μαλλί της γριάς. Μυρίζω το δικό μου να το τσεκάρω:

Όχι, δεν είναι αυτής της γριάς, είναι άλλης.

 

Εγώ, συνεχίζω το Pellegrino. Αυτός, δεύτερο ρούμι με άρωμα σοκολάτας. Λέω κι εγώ το δικό μου βιογραφικό σε μπούλετ πόιντς. Πάω να συμπεριλάβω στην αφήγηση και δυο-τρεις μαλακίες να το ελαφρύνω, με κόβει: «μα καλά, όλες τις επιλογές στη ζωή σου τις έχεις κάνει για γκομενικούς ή άλλους ρομαντικούς λόγους ;» Καταπίνω μεγάλη γουλιά Pellegrino. Αυτός τελειώνει το δεύτερο ρούμι. Βγάζω λεφτά να πληρώσουμε. Πάω για κατούρημα (δεν μπορώ άλλο Pellegrino, έλεος).

Επιστρέφω απ’ το κατούρημα. Αγόρι-Υπολογιστές έχει πάρει ακόμα ένα μίνι ρούμι με άρωμα σοκολάτας. Χτυπάει sms. Extra Large Καλλυντικά: «Είσαι έξω; Είμαι κολωνάκι και βαριέμαι». Τι να πω τώρα; Κι εγώ βαριέμαι; Απαντάω ότι ναι είμαι έξω αλλά δεν μπορώ. Στέλνει κι άλλα sms. Πολλά άλλα sms. Κάνει το γνωστό που κάνουν όσοι έχουν iPhone που στέλνουν δυο λέξεις τη φορά έτσι για να σε εκνευρίσουν. Εκνευρίζεται και Αγόρι-Υπολογιστές που πίνει το ρούμι του με άρωμα σοκολάτας και καπνίζει το ηλεκτρονικό του τσιγάρο με άρωμα μαλλί της γριάς, και με ρωτάει τι συμβαίνει. Extra Large Καλλυντικά: «Να ‘ρθω εκεί που είσαι, να κάνουμε ότι είμαστε άγνωστοι, να έρθεις μια στιγμή να σου δώσω ένα φιλάκι;» (Μιλάμε για τρελά σενάρια φαντασίας). Λέω «άντε να φύγουμε» όταν πλέον η μπαργούμαν έχει μαζέψει τα μπουκάλια. Επιτέλους. Με τον Extra Large Καλλυντικά, έχουμε ανταλλάξει μόνο τηλέφωνα χωρίς καμία ΜΑ ΚΑΜΙΑ ένδειξη του τίποτα παραπάνω. Παρόλα αυτά, έχει πλάκα. Και αυτό φαίνεται πως είναι γενικά η αρχή κάθε καταστροφής μου. Πλάκα πλάκα.

Αγόρι-Υπολογιστές με γυρνάει σπίτι. (Αχρείαστα τα αθλητικά, ευτυχώς). Κάτω απ’ το σπίτι, συζητάμε πολιτισμένα για ταινίες (άραγε αυτές οι σινεφίλ τάσεις με πιάνουν μόνο όταν δεν πίνω αλκοόλ; Θα το ερευνήσω). Γενικά, το πράγμα είναι κομματάκι άβολο, δεν ξέρω πώς διάολο να φύγω, δεν μου τυχαίνει πλέον συχνά να με γυρνάνε άνθρωποι σπίτι χωρίς λόγο και χωρίς να ξέρω πώς να τους αποχαιρετήσω, έχω ξεσυνηθίσει. Τι κάνω δηλαδή; Απλά ανοίγω την πόρτα και φεύγω; Φιλάω σταυρωτά; Λέω «γεια σου τώρα»; Αλλά πώς θα πω «γεια», αφού η συζήτηση δεν έχει φτάσει σε σαφές τέλος. Και δεν βλέπω και να φτάνει. Πάει. Θα μείνω εδώ για πάντα. Εν τω μεταξύ, τα sms από Extra Large Καλλυντικά χτυπάνε ανά τρίλεπτο. Ευτυχώς, δόξα σοι Κύριε, Αγόρι-Υπολογιστές λέει κάτι που αν είσαι πολύ ξινή, μπορείς να το πάρεις και καλά ως προσβολή (ούτε που το θυμάμαι), αλλά κάνω στα αστεία ότι το παίρνω στα σοβαρά και λέω «καλάαα, εντάξει λοιπόν, σ’ αφήνω τότε…» και ανοίγω την πόρτα και βγαίνω. Αγόρι-Υπολογιστές φεύγει. Ανασαίνω βαθιά το δροσερό αεράκι. Απαντάω στο τελευταίο sms του Extra Large Καλλυντικά.

Φτου τσουλευθερία!

 

Extra Large Καλλυντικά λέει είναι στο δρόμο και θα έρθει να με πάρει. Δεν είμαι άνετα και δεν νιώθω ασφαλής με αυτή την προοπτική. Ρωτάω «Να με πάρεις να πάμε πού;» Απάντηση: «Guzel». Μάλιστα. Μετά από ώριμη σκέψη, αποφασίζω ότι ένας κακός άνθρωπος που θέλει να σου κάνει κακό, δεν καίγεται ακριβώς να πάει στο χειμερινό opening κλαμπακίου βορείων προαστίων. (Λέω τώρα εγώ). Οπότε δίνω διεύθυνση να τη βάλει στο GPS. Εμφανίζεται κατά τις τέσσερις. Τεταρτιάτικα. Αφού τον βρίζω, ασκώ βέτο ως προς το Guzel για διάφορους λόγους και ιδιαίτερα επειδή δεν πίνω, και δεν παλεύεται χωρίς ποτό το να βλέπεις γύρω σου τα 17χρονα να χοροπηδάνε ενώ εσύ είσαι με Extra Large Άγνωστο Συνομήλικο. Συμφωνούμε όμως να μείνουμε στη γειτονιά γιατί σε λίγο όλα κλείνουν, οπότε καταλήγουμε eleven. Το πολύ δέκα άνθρωποι, όλοι γύρω απ’ το μπαρ. Μπάρμαν, βάλε μου άλλο ένα Pellegrino με φυσικό χυμό λεμόνι, σε παρακαλώ. Η οδύσσεια της μπουρμπουλήθρας. Δεν. Μπορώ. Άλλο. Θέλω. Ουίσκι! Extra Large Καλλυντικά παραγγέλνει μαρτίνι κοκτέιλ με δυο ελιές. Τις τρώει και τις δύο. Ο DJ βάζει το “Let it snow, let it snow, let it snow”. Extra Large Καλλυντικά με ενθουσιασμό: «Χριστούγεννα!» Μασουλάω τη φέτα λεμόνι μου σκεπτική. Τώρα που το σκέφτομαι, με τα λευκά, κάνει κάτι σε χιονάνθρωπο… ή σε χιονοστιβάδα. Το κόβω, γιατί θα πέσει ο ουρανός να με πλακώσει. (Ή θα πέσει ο Extra Large Καλλυντικά – Χιονοστιβάδα).

Πάντως, η βραδιά πάει καλά. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ώρες ακούω το βιογραφικό άλλου ανθρώπου, το οποίο είναι τρομερά εντυπωσιακό, έχει να κάνει με φοιτητική ζωή παρόμοια με αμερικάνικη κολλεγιο-ταινία, προεδριλίκια, το αγαπημένο «κακό παιδί», μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, διδακτορικό, καινοτομικές ανακαλύψεις, ομάδα που πήρε νόμπελ, άνοιγμα επιχειρήσεων, άνοιγμα κι άλλων επιχειρήσεων και άλλα τέτοια που δεν έχω ιδέα αν είναι αλήθεια ή αν είναι κι αυτά παρμένα από σενάρια Χόλυγουντ. Το μόνο σίγουρο, είναι ότι από το «αυστηρά μπίζνες» ύφος και τη σοβαρότητα που είχε το αμέσως προηγούμενο ραντεβού, τα μισά από όσα λέγονται στο παρόν ραντεβού έχουν σεξουαλικά υπονοούμενα (πράγμα ελαφρώς τρομακτικό αν λάβεις υπόψη την εμφάνιση του Extra Large Καλλυντικά). Αλλά έχει και γέλιο. Ο DJ βάζει τανγκό. Extra Large Καλλυντικά λέει να χορέψουμε. Λέω «αποκλείεται». Αλλά από μέσα μου, του δίνω πόντους.

Ουσιαστικά, είναι σαν να του βγάζω πόντους. Από τη συνολική διάμετρο.

 

Extra Large Καλλυντικά πιάνει φιλίες με μπάρμαν, γνωρίζει τους καινούριους ιδιοκτήτες του μαγαζιού, μιλάνε για τζαζ και σουίνγκ, (νιώθω λίγο μόνη), αυτός προτείνει να εμφανιστεί και να τραγουδήσει σε βραδιά Φρανκ Σινάτρα (γιατί τραγουδούσε κιόλας σε παμπ όσο έκανε το διδακτορικό του, βεεέβαια), ιδιοκτήτης ενθουσιάζεται και γίνονται φιλαράκια, ανταλλάσσουν τηλέφωνα, λέω πάει, θα μου φάει το ΔΙΚΟ ΜΟΥ το μαγαζί (και όχι, παραδόξως ΔΕΝ μιλάω κυριολεκτικά). Κλείνει η μουσική, άντε να φεύγουμε σιγά σιγά. Προσωπικό eleven μόνο που δεν μας ραίνει με ροδοπέταλα που είμαστε τόσο κουλ ζευγάρι (και τόσο ταιριαστό), εγώ νιώθω ότι πρέπει να δηλώσω προς το σύμπαν γενικότερα: «ρε παιδιά ούτε μια ώρα δεν τον γνωρίζω». Είναι που το μαγαζί έχει αλλάξει Διεύθυνση, γιατί οι παλιοί θα με πίστευαν. Πληρώνει με κάρτα. Έχει ένα δεκάευρο στο πορτοφόλι του. Το βγάζει, μου το δείχνει, με κοιτάζει σοβαρά και με νόημα:

Αυτό, είναι για κρέπες.

 

Δηλώνω ότι δεν τρώω κρέπες αλλά μια και γυρνάμε προς το σπίτι και φοβάμαι ελαφρώς, εντέχνως το γυρνάω και στο γιατί δεν πίνω (αλκοόλ): επειδή παίρνω αντιβίωση, επειδή κάτι έχω, επειδή κάτι έχω γυναικολογικό, επειδή παθαίνω κακά πράγματα, επειδή είμαι χαλασμένη. Ρωτάει: «Σεξ κάνεις;» Λέω: «Τώρα όχι. Γενικά, ας πούμε πως κάνω αλλά πάντα με προστασία και κάπως από μακριά». Λέει: «Οπότε το μόνο που μας μένει είναι να παίξουμε τις βλεφαρίδες μας;» Κερδίζει κι άλλους πόντους. Αισίως, με πάει και σπίτι. Δεν μου αφήνει καμία αμφιβολία για το πώς θα τον αποχαιρετήσω. Βγαίνει απ’ το αυτοκίνητο, έρχεται απ’ την πλευρά μου, ανοίγει την πόρτα και μετά μου κλείνει και το δρόμο (ολόκληρο το δρόμο) μην και το σκάσω. Μετά από λίγο, τα καταφέρνω και βγαίνω έξω (ανάμεσα από μια χαραμάδα. Δική του, όχι του αυτοκινήτου). Έχουμε φτάσει μεν καλά, αλλά έχει πιει, λέω «μήπως καλύτερα να πάρεις εδώ έναν υπνάκο;» Το βλέμμα του φανερώνει μια απρόσμενη και ανέλπιστη χαρά. Ψιθυρίζει: «Αμέ…». Αμέσως καταλαβαίνω ΤΟ ΖΩΟΝ τι είπα. Με πανικό, ουρλιάζω: «ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ! Εννοώ στο αυτοκίνητο!!!» Διότι και να ‘θελα, πού να χωρέσουμε, στο σπίτι έχω μονό κρεβάτι.

Κι άντε, πες, το δίνω το κρεβάτι στον Extra Large Καλλυντικά. Εγώ πού θα πάω, στο Extra Large ράφι με τα καλλυντικά;

 

Λαλίστατο Αγόρι, μέρος 1ο

Tags

πίπες, ραντεβού, Μοναστηράκι, ΤΕΦΑΑ, ζάχαρη

Κυριακή 2 Απριλίου, για καφέ με αγόρι σ’ ένα μέρος που το λένε Πάνω Διόσκουροι, στην Πλάκα (-λέει- εγώ δεν ήξερα). Φύση, λιακάδα, τοπίο, αν εξαιρέσεις το χανγκόβερ, ειδυλλιακά. Αγόρι δεν έχει φωνή μετά από κραιπάλη προηγούμενης βραδιάς (σκέψου Ψινάκη-Νταλικιέρη-Φυματικό, αλλά με διαβεβαιώνει ότι κανονικά είναι αλλιώς). Παρόλα αυτά, μιλάει ασταμάτητα και εντελώς μόνο του (πού ενέργεια για διάλογο τώρα) για κανά τετράωρο, ελάχιστες παύσεις ευγενείας, ελάχιστα διαλείμματα για να πάει να ρίξει νερό πάνω του να συνέλθει και, τις μια-δυο φορές που με ρωτάει κάτι, μετά από δέκα δευτερόλεπτα (μαξ), επιστρέφουμε στη φα-ντα-στι-κή ζωή του.

Σε φάσεις, έχει και πλάκα. Λέει και για ζώδια. Μου λέει ότι δεν μοιάζω για Υδροχόος, γιατί μιλάω ανοιχτά και είμαι ντόμπρος άνθρωπος. Ναι, έχω μιλήσει πολύ ανοιχτά όταν είπα στο σερβιτόρο ότι θέλω φρέσκο γάλα στο τσάι μου και πολύ ανοιχτά όταν είπα ότι πάω για κατούρημα.

Εν τω μεταξύ, μετά από ώρες που δεν έχεις σταυρώσει κουβέντα για κουβέντα και νιώθεις λίγο μόνος σου, αρχίζεις και κάνεις από μέσα σου μικρές συζητήσεις με τον εαυτό σου μέσα στο κεφάλι σου, αυτο-απασχολείσαι ενώ παράλληλα γνέφεις στα κατάλληλα σημεία σαν καλός ακροατής, αλλά σκέφτεσαι ό,τι να ‘ναι (έπρεπε να ‘χω βάλει πλυντήριο/ πόσα μυγάκια θα προσγειωθούν πια πάνω μου/ τι να κάνει άραγε το ΤΕΦΑΑ Ζάχαρη/ τι έκανα χτες το βράδυ/ τι διάολο να πιω μετά το τσάι/ δεν θέλω να ξυπνήσω αύριο (αρχίζει από Κυριακή μεσημέρι -θλιβερό) και, τέλος πάντων, αδυνατείς να φιλτράρεις επαρκώς το πρώτο πράγμα που θα ξεστομίσεις, γιατί είσαι αποπροσανατολισμένος κι ακόμα νομίζεις ότι μιλάς με σένα. Λαλίστατο Αγόρι συνεχίζει για το ότι πρέπει να έχω ωροσκόπο Κριό και όχι Ιχθύ και ότι…

…δεν μοιάζω με Υδροχόο γιατί “…οι Υδροχόοι λένε πίπες”. Εγώ, φωναχτά: “Εγώ μόνο κάνω”. Λαλίστατο Αγόρι: “Ωραία”.

Τρελό Καρναβάλι 2: Ραντεβού στην τύφλα

Tags

AloBar, ραντεβού, Απόκριες, αλκοόλ, καρναβάλι

 

Κυριακή. Υποτίθεται ότι μέσα στο ΠΣΚ είναι να δω έναν άνθρωπο. Είναι να πάρει τηλέφωνο. Έχει φτάσει το Κ από το ΠΣΚ και όσο πήρε εσένα πήρε κι εμένα. (Καλά, εσένα μπορεί να σε πήρε). Εγώ όμως έχω ήδη κανονίσει για το βράδυ, οπότε είμαι cool. Στέλνω sms στον άνθρωπο. Άνθρωπος είναι αρκετά μεγαλύτερος από μένα -απίστευτο κι όμως αληθινό- κι αυτό από μόνο του αξίζει, από εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον και μόνον. Άνθρωπος απαντά να βρεθούμε σε μια ώρα στο Χαλάνδρι.

Με χαλάει ελαφρώς το: Δεν-σηκώνω-το-χέρι-μου-να-πάρω-εγώ-τηλέφωνο αλλά-μόλις-επικοινωνήσεις-προτείνω-να-βρεθούμε-εδώ-και-τώρα. Το «εδώ και τώρα» φυσικά, δεν παίζει, (κουτό, κουτό αγόρι, τι νομίζεις, ξυπνάω με το μάτι ουράνιο τόξο; τσκ τσκ τσκ!) Παραδόξως, επειδή έχω αρχίσει να ετοιμάζομαι εδώ και μια ώρα, λίγο αργότερα, μπορώ. Στο ταξί μέσα, παίρνω τηλέφωνο να δω πού είναι. Δεν απαντά. Στέλνω sms: «Τι γίνεται; Ζω ‘Το Πείραμα’; Πού είσαι;» Δεν απαντά. Δόξα το Θεό, η Φίλη τρώει κάπου στο Χαλάνδρι. Τι να κάνω; Πάω να τη βρω. Της προσκολλήσεως. Σε λίγο, Άνθρωπος παίρνει τηλέφωνο. Στο Alo Bar. Πάλι σωστά ντυμένη για ροκ κι εναλλακτικά είμαι (αυτό συνοδεύεται από σαρκαστικό ύφος). Αλλά πάω.

Μπαίνω στο μαγαζί. Άνθρωπος πίνει από το μεσημέρι. Δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία γι’ αυτό. Άνθρωπος έχει πιει. Άνθρωπος με αντιμετωπίζει όπως με αντιμετωπίζουν άγνωστα μικρά αγόρια που με πρωτοβλέπουν στις 5 το πρωί, μετά από μια βραδιά που δεν έχει σερβίρει τίποτα καλύτερο από μπόμπες σφηνάκια τεκίλα. Με διαχυτικότατο ενθουσιασμό, λεκτικό και πρακτικό. Επαναλαμβάνω: ΑΡΚΕΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ. Τρώει πατατάκια. Συγχρόνως, επιμένει να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Χωρίς να πλένει χέρια ενδιάμεσα.

Αυτό με σκοτώνει ψυχολογικά λεπτό-το-λεπτό.

 

Χωρίς να το σκεφτώ, λέω τη γνωστή (στους γνωστούς μου) ατάκα «αν είναι να με πιάνεις, σε παρακαλώ, από το λαιμό και κάτω». Επαναλαμβάνω, χωρίς να το σκεφτώ. Απαντά με την επίσης γνωστή (σ’ εμένα) ερώτηση: «Πάνω στο σεξ, δεν αφήνεις να σε ακουμπήσει κανείς πιο πάνω;» Εγώ:

Αν τον συμπαθώ, ναι, αλλά δεν το ενθαρρύνω κιόλας.

 

But:

Σε κάποια φάση, κρίνω ότι δεν έχει περιθώρια να πιει άλλο -αν και είναι σε μέγεθος που πιθανότατα μπορώ να κουβαλήσω σπίτι- και είναι ώρα να πάω να βρω τους δικούς μου φίλους. Φεύγουμε. Το μαγαζί έχει σκάλα προς τις τουαλέτες, κρίνει ότι μάλλον δεν την βγάζει, αποφασίσει να κατουρήσει στο δρόμο. Τον περιμένω. Έρχεται. Με πιάνει απ’ το χέρι.

Δεν με πειράζει όσο τα πατατάκια.

 

Αυτό που με πειράζει είναι να κρατάω εγώ κάποιον κι όχι αυτός εμένα. Και να είναι και ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ. Χελλόουυυυ! Είμαι κορίτσι! Πάω λοιπόν να βρω την παρέα μου. Ξέφρενο κέφι, φίλες και φίλοι, μέχρι το πρωί. Το οποίο σημαίνει: πάλι πάει πρωί και νιώθω ένα ανεκπλήρωτο της βραδιάς και θέλω απεγνωσμένα να πάω κάπου να τη συνεχίσω, να μην τελειώσει έτσι άδοξα -και με άθικτο το φωτοστέφανο. Μένω με το φτερό στο χέρι. (Φορούσα ένα μοβ μπόα, είπαμε, ντυμένη για ροκ/εναλλακτικό μπαρ ήμουν). Α, σε κάποια φάση νωρίτερα με θυμήθηκε και το ΤΕΦΑΑ Ζάχαρη, το γλυκό μου. Το είχα πει και πέρυσι:

Με θυμάται ο κόσμος στο καρναβάλι.