Όταν το παράλληλο σύμπαν συνωμοτεί για να σε γαμήσει…*

Tags

Dating, friends with benefits, fuck buddies, sex

Μετά από τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά. Καλώς ή κακώς, το σεξ αλλάζει τα πράγματα οριστικά, κάτι σαν βόμβα που εκρήγνυται στα ξαφνικά, και μετά άντε να μαζεύεις τα κομμάτια ή να χτίζεις ό,τι τινάχτηκε στον αέρα απ’ την αρχή. Αλλά καλύτερα να μην μιλήσω για το σεξ, γιατί πλέον υπάρχει και το Αγόρι Που Δεν Θα ‘Πρεπε και σίγουρα δεν θα ‘ήθελε να διαβάσει παραπάνω -κανείς δεν θέλει να ξέρει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τον πρότερο σεξουαλικό βίο του εκάστοτε έτερου ήμισυ, ειδικά αν μιλάμε για λεπτομέρειες που εκθέτονται δημόσια και ειδικά αν το έτερο ήμισυ είναι γυναίκα (για μένα λέω). Μπορεί ως γυναίκα να επιτρέπεται να ψηφίζεσαι, αλλά ακόμα δεν επιτρέπεται να γαμιέσαι. Απ’ την άλλη, το Αγόρι Που Δεν Θα ‘Πρεπε ήξερε ακριβώς πώς ήταν το γουρούνι και εκτός σακιού, οπότε δεν έχει δικαίωμα να μου την πει. Χμμμ… Μούμπλε μούμπλε… μεγάλο το δίλημμα.

…ΟΚ. Μας είχα αφήσει λοιπόν στο σαλόνι των γονιών μου με Φίλο από το παράλληλο σύμπαν, να φιλιόμαστε στον καναπέ. Εκεί που του είπα ότι ώρα να πάμε σπίτι μου. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν δεν διαμαρτύρεται ιδιαίτερα, παρά την κατηγορηματική του άρνηση προ-εορτής, οπότε πάμε σπίτι μου. Ακολουθεί το «βγάλε παπούτσια και πλύνε χέρια», το οποίο γνωρίζει απ’ το μπλογκ μου αλλά του το λέω έτσι κι αλλιώς, και γελάμε. Μπαίνουμε στο δωμάτιο, φιλιόμαστε. Εγώ αρχίζω να γδύνομαι, φιλιόμαστε. Γδυνόμαστε. Φιλιόμαστε. Όπως έχω ξαναπεί, ο Φίλος από το παράλληλο σύμπαν ήξερε κάποια πράγματα για μένα γιατί είχε διαβάσει το μπλογκ οπότε, μετά από λίγο, κατηφορίζει προς νότια όπου αγνοείται η τύχη του και όπου παραμένει εξαφανισμένος μέχρι να μπει η Άνοιξη…

ΟΚ, όχι ακριβώς αλλά όχι και πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Το θέμα είναι ότι έχει μάθει καλά ότι ποτέ δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία να κάνεις την πρώτη εντύπωση και ότι όταν ξεκινάς μια δουλειά πρέπει να την τελειώνεις πάση θυσία. Άρα κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για το αίσιο τέλος. Η προσπάθεια στέφεται με επιτυχία, κάνει το γύρο του θριάμβου ανάμεσα σε χειροκροτήματα, πυροτεχνήματα, βεγγαλικά.

Για τρεις μέρες μετά ανάρρωνε στο κρεβάτι τρώγοντας μόνο φρουτόκρεμες και πίνοντας νερά.

 

Αυτό που ίσως αναρωτιέσαι είναι το θέμα που είχα θίξει στην αρχή της γνωριμίας μας από κοντά, για το ότι μάλλον μου ρίχνει καμιά εξηνταριά κιλά. Ναι, όταν τον είχα πρωτοδεί, αυτό ήταν ένα θέμα. Μπορώ να πω ότι το πιο σημαντικό θέμα δεν ήταν αυτά καθαυτά τα κιλά αλλά το ότι φαινόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Κάτι λόγω χημειοθεραπείας, κάτι λόγω στεροειδών, φαινόταν κάπως σαν να είχε παραμορφωθεί απότομα, είχε κάτι το παράξενο, το μη-φυσιολογικό. Φυσικά και είχε. Το λένε καρκίνο.

Αλλά, αυτή τη στιγμή, είμαστε πάνω στο κρεβάτι μου κι έχουμε άλλα στο μυαλό μας. Σχετικά με το απόλυτα πρακτικό της υπόθεσης, είπαμε, ο Φίλος από το παράλληλο σύμπαν είναι καλά διαβασμένος και γνωρίζει πώς να το φέρει εις πέρας. Οπότε αυτό που με νοιάζει είναι το άλλο. Όχι, δεν μιλάω για το συναισθηματικό στοιχείο -μην φοβάσαι. Λέω για το άλλο κομμάτι του σεξ, το λόγο για τον οποίο δεν μας αρκεί η κορύφωση για να είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι και ζητάμε κάτι παραπάνω. Αν μας έφτανε το σκέτο, θα κάναμε πάντα μόνοι μας τη δουλίτσα μας και δεν θα αναλωνόμασταν στην ενασχόληση με χρονοβόρα και ανούσια σπορ όπως το φλερτ και τα παρελκόμενα, και τότε θα είχαμε όλο το χρόνο και τη διάθεση να καταπιαστούμε με πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. (Και σίγουρα κάποιος θα ΄χε βρει και το εμβόλιο για τον καρκίνο). Αλλά, δυστυχώς, δεν μας φτάνει το σκέτο (εννοώ ότι δεν μας φτάνει σε αποκλειστικότητα και για πάντα, όχι ότι το σνομπάρουμε γενικά, αλίμονο στους κουλούς).

Αυτό το έξτρα που ζητάμε είναι πολύ πρωτόγονο, πολύ απλό αλλά, συγχρόνως, πολύπλοκο. Είναι η μαγεία που έχει το άγγιγμα, η μυρωδιά, η ζεστασιά, το πόσο απαλό και πόσο φιλόξενο είναι το ανθρώπινο δέρμα, το χάδι πάνω σε μεταξένιες τρίχες, ο χτύπος της καρδιάς που επιταχύνει, η λαχτάρα, τα χείλη, το απαλό δάγκωμα, η ανάσα που χαϊδεύει το λοβό του αυτιού σου, το λιγωτικό φιλί στο λαιμό, η γλώσσα που εξερευνά και γεύεται το κορμί σου, η γλυκιά ζάλη, η τρυφερότητα, το πάθος, η καύλα, η αίσθηση ιλαρότητας κι εγκατάλειψης όταν σε σηκώνουν ψηλά, όταν σε κρατάνε σφιχτά, όταν κάποιος αφήνεται στα χέρια σου, η φωνή του άλλου που βραχνιάζει, που χάνει τον έλεγχο, το απόλυτο δόσιμο, η αγαλλίαση, η τρικυμία, η κορύφωση, η γαλήνη, η αγκαλιά…

Σταματάω για να μην ξεράσεις. Η ζωή μου δεν είναι ούτε Άρλεκιν ούτε Νόρα (αν τα θυμάσαι παίρνεις μπόνους φρουτάκι) ούτε 50 Αποχρώσεις του Σκατί Διαρροιί αλλά, όσο και να το παράκανα με το ποιητικό, όλο αυτό που είπα έχει και κάτι το αληθινό. Η ομορφιά της στιγμής δεν είναι σε ό,τι βλέπεις με τα μάτια αλλά σε ό,τι αντιλαμβάνεσαι με την όσφρηση, τη γεύση, την αφή. Δεν είναι συναίσθημα αλλά δεν έχει ούτε λογική. Είναι το τι αισθάνεται και τι σκέφτεται το ίδιο το σώμα, και πώς το επικοινωνεί.

Ένα χάδι χίλιες λέξεις.

 

Το πρόβλημα συνήθως προκύπτει μετά. Είπα στην αρχή ότι μετά από εκείνη τη βραδιά τίποτα δεν μπορούσε να παραμείνει το ίδιο. Η σχέση μας είχε αλλάξει και ήταν αδύνατο να επανέλθει στα αρχικά της πλαίσια. Μπορεί το συμβάν αυτό καθαυτό να ήταν επιτυχές αλλά δεν είχα κάτσει να σκεφτώ το μετά. Ούτε αν θα μας έβγαινε σε κακό ούτε αν θα το μετάνιωνα. Αυτό που έκανα ήταν αυθόρμητο, δεν είχα κάποιο σχέδιο στο μυαλό μου. Λάθος μου. Και, ακόμα πιο μεγάλο λάθος, ήταν η μια πλευρά του τι με οδήγησε σ’ αυτό.

Η (αναπάντεχη) συμπεριφορά μου ήταν αποτέλεσμα μιας γενικότερης, χμμμ… θα έλεγα: α-προσαρμοστικότητας(;) Μάλλον ναι, γιατί ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασα είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζω να διαχειριστώ την εγγύτητα και την αμοιβαία συμπάθεια προς έναν άνθρωπο που γνώρισα πρόσφατα (αγόρι) –ειδικά όταν συμπίπτει με κατανάλωση αλκοόλ. Είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο νιώθω άνετα να εκφράσω σε κάποιον το «χαίρομαι που υπάρχεις» ή το «σ’ ευχαριστώ». Μην με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω, πάντως ορκίζομαι ότι δεν είναι εξαιτίας κάποιας τραυματικής εμπειρίας ή σκοτεινού απωθημένου. Αλλά, μια και οι παραλήπτες δεν έχουν δείξει ποτέ να έχουν παράπονο, το έχω «υιοθετήσει» σαν εύκολη και σίγουρη λύση, που τους αφήνει όλους ευχαριστημένους.

Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, σημειώνω ότι αυτό συμβαίνει μόνο αν «κάτι μου κάνει» ο εκάστοτε παραλήπτης -έστω σε περιορισμένο βαθμό. Αλλιώς, η παραπάνω ανάλυση δεν ισχύει. Είπαμε, δεν ζητάω πολλά αλλά χρειάζομαι κι εγώ το κατιτίς μου. Αλλιώς δεν γίνεται, δεν μου βγαίνει, οπότε σε αντίστοιχη περίπτωση αναγκάζομαι να ξεκόψω από τη φάση «θα βγούμε οι δυο μας» ή γενικότερα τα πολλά-πολλά με μια νέα γνωριμία. Ή θα είμαστε μέσα σε παρέα ή τίποτα. Μια και ξεκαθάρισα το τοπίο, ορίστε λοιπόν η άλλη πλευρά του τι με οδήγησε σε όλο αυτό: Προφανώς, ο Φίλος απ’ το παράλληλο σύμπαν, παρόλο που δεν είμαι σίγουρη ακριβώς τι, κάτι μου κάνει. Νομίζω. Δεν είμαι σίγουρη. Υποθέτω. ΟΚ, δεν έχω ιδέα. Πάντως το όλο ζήτημα χρήζει περαιτέρω ανάλυσης και νοητικής επεξεργασίας. Κοιτάζω στοχαστικά το υπερπέραν πάνω δεξιά μου (το οποίο κοιτάμε όταν φανταζόμαστε πράγματα ενώ πάνω αριστερά όταν τα ανακαλούμε) και χαϊδεύω νωχελικά το υποθετικό μου μούσι. Τουτέστιν: μούμπλε μούμπλε…

Ο δρόμος είχε τη δική *μου* ιστορία.

 

*Με την καλή έννοια, πάντα.