ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ?

Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, άει στα κομμάτια!

Επειδή η φωτογραφία μου στο blog είναι λιγουλάκι παραπλανητική γιατί είναι τραβηγμένη από μπουζουκο-φωτογράφο κι έχει το μαγικό φλας που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, θα περιγράψω λίγο το πώς είμαι στην πραγματικότητα. (Σε ολόκληρο, όχι μόνο φάτσα). Απλά για να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις και με τι έχουν να κάνουν και τα αγόρια που γνωρίζω. Είμαι λοιπόν, πολύ κοντή. 1,50 κοντή. Λίγο ακόμα και θα ήμουν παράξενα κοντή. Το μόνο θετικό είναι ότι δεν έχω αυτό που έχουν πολλές κοντές, που θέλουν ψηλούς. Καμία σχέση. Εγώ προτιμώ κοντούς. Μ’ αρέσει ρε παιδί μου να χορεύω και να είμαι κάπως στο ίδιο επίπεδο με τον άλλον. Να μπορώ να επικοινωνήσω και στο όρθιο. Άσε που το θεωρώ λίγο άδικο να ασχολούμαι εγώ η κοντή με ψηλούς. Και οι ψηλές, δηλαδή, τι θα κάνουν; Για πάντα καταδικασμένες να φαίνεται ότι έβγαλαν βόλτα το ανιψάκι τους; Κρίμα τα κορίτσια. (Κι εν πάσει περιπτώσει, κι αυτό δική μου καταδίκη είναι).

Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να έχει τις ρίζες του στο ότι είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες στα ψηλά ράφια (πολιτικά ορθός τρόπος να πεις “κοντή”): το ότι μου αρέσει πάντα να ντύνομαι με έντονα χρώματα και να φοράω χρυσά, ασημένια, μοβ, φούξια, πούλιες, παγιέτες, στρας και άλλα λαμπερά πράγματα. Για να φαίνομαι κι εγώ. Πολύ πιθανόν, αν ήμουν ψηλή και μακρόστενη, να φορούσα μόνο αέρινα μπεζ και ιβουάρ σε οργανικά υφάσματα, και να είχα τελειοποιήσει τη λεγόμενη capsule wardrobe με τα 10 κλασικά κομψά κομμάτια υψηλής ποιότητας που είναι πάντα στη μόδα και μπλα μπλα μπλα μπλα. Ναι, δεν είμαι έτσι. Εγώ, μόνο φωτάκια νέον πάνω απ’ το κεφάλι μου δεν έχω βάλει ακόμα, α λα Lady Gaga.

Δυστυχώς, όμως, δεν είμαι μικροκαμωμένη. Όοοχι, φίλε μου! Τόσο εύκολη, νομίζεις, θα ήταν η ζωή; ποια είμαι; η Κάιλι; Όχι, καμία σχέση. Είμαι κατασκευασμένη σαν χόμπιτ από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. (Να ‘ναι καλά το λέιζερ, αλλιώς μπορεί να είχα και σετάκι τις τριχωτές πατούσες). Συχνά, με την Αδερφή, η οποία είναι ψηλή, λυγερόκορμη και έχει μακριά, ξανθά, ίσια μαλλιά αποκαλούμε η μία την άλλη Φρόντο -αυτός είμαι εγώ- και Λέγκολας -εκείνη, αντίστοιχα. Και, από τα εφηβικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα, κρατά η Ψυγειάδα (κατά το “Ιλιάδα”), μια μάχη που δεν δείχνει ότι θα λάβει ποτέ τέλος εκτός κι αν παραιτηθώ και παραδοθώ ολοκληρωτικά στο ψυγείο-κύριο όπλο του εχθρού, γεγονός που θα σημάνει το τέλος του πολέμου (στα μπαρ και στα κλαμπ) και την αρχή της εποχής των ειρηνικών ενασχολήσεων με το πλέξιμο, τη συλλογή μπιμπελό, την κηπουρική και άλλα χόμπι που αποτελούν τη μοίρα των νικημένων. Η ζυγαριά γέρνει ελάχιστα προς το μέρος μου -ελάχιστα, όμως, από τότε που ανακάλυψα τη γυμναστική. Στα 30. Νωρίς νωρίς.

κατά το “Σούζυ έφαγες!”

Το γεγονός ότι είμαι κοντή αλλά κατά τα άλλα σε κανονικό -έως και χορταστικό- μέγεθος, και συνήθως το μάτι μου πέφτει (από μόνο του, δεν έχω καμία ευθύνη) πάνω σε κάτι χαριτωμένα αγόρια που ζυγίζουν 30 κιλά με τα παπούτσια, δημιουργεί το μικρό πρόβλημα ότι πάντα νιώθω σαν όρκα δίπλα τους -κι ακόμα χειρότερα, πάνω τους. Συχνά νιώθω όπως έχει πει και η Φίλη: “Μα, 23 χρόνια το μεγάλωνε η μανούλα του. Θα ‘ρθω εγώ ξαφνικά να το πλακώσω στον ύπνο μου;”

Κατά τα άλλα, έχω μακριά, σπαστά μαλλιά βαμμένα πάντα ένα καστανοχρυσοχάλκινο, τα οποία είναι πολύ καλύτερα στο ισιωμένο τους -βλέπε φωτογραφία- γιατί (για μυστήριο λόγο) με αδυνατίζουν, αλλά τα ισιώνω μόνο Χριστούγεννα και σε γάμους (πες το μου από νωρίς, να κλείσω κομμωτήριο και να ραφτώ). Αλλιώς, το μαλλί θα ήταν το γνωστό ελληνικό βαρετό-σκούρο-καστανό-ποντικί, όπως είναι και το μάτι (όχι ποντικί). Η φάτσα δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον άβαφτη αλλά, όπως έχω αναλύσει, είμαι πάντα βαμμένη. Πολύ βαμμένη. Μ’ αυτό τον επαγγελματικό τρόπο (βάφομαι από τα 13, και να μην ήθελα, θα μάθαινα), που αλλάζουν όλα τα χαρακτηριστικά και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Και που πρέπει ο άλλος να σου υποσχεθεί γάμο και να σου γράψει τρία χωράφια προίκα πριν δεχτείς να κοιμηθείς μαζί του -και, φυσικά, εννοώ πριν ξυπνήσεις μαζί του- και σε δει άβαφτη.

Πάντως, όσο και να τα λέω αυτά, κάποιες βραδιές χωρίς φεγγάρι, στο φως των κεριών (ακόμα καλύτερα, του ενός κεριού), που τα μαλλιά μου χρυσίζουν στο ημίφως (τα έβαψα την περασμένη εβδομάδα, ακόμα δεν έχει βγει η ρίζα), που έχω περάσει δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά βάφοντας (χτίζοντας) τη φάτσα και σχεδιάζοντας το φρύδι, που φοράω εκτυφλωτικό (ακόμα καλύτερα, φάε το “εκ-“) χρυσό φόρεμα και δεκάποντο τακούνι, που τα μάτια μου λάμπουν (γυαλίζουν γιατί μου μπήκε αϊ λάινερ στο μάτι ενώ ζωγράφιζα το γατίσιο βλέμμα), που χαμογελάω και τα χείλη μου λάμπουν (μόλις έβαλα γκλος), μερικές τέτοιες φορές… ψιλοβλέπομαι.